เราอยากเล่าถึงรุ่นพี่คนหนึ่งตอนสมัยมัธยม ซึ่งเราอยู่ม.1 พี่เค้าอยู่ม.3 ตอนนั้นเราอยู่ในกรอบมากๆ ตั้งใจเรียนไม่สนใจความรักเลย ละพี่เค้าชอบเรา เราก็ชอบพี่เค้านะแต่เรากลัวแม่จะด่าเราเราเลยไม่กล้าคุยกับเค้าและต้องทำเป็นเมินเค้า จนเค้าไปมีแฟนใหม่ เราก็รอเค้านะ  จนเค้าเลิกกับแฟนพอดี แต่ตอนนั้นเราพึ่งเริ่มคบกับเพื่อนห้องเดียวกัน เค้าก็ทักมาหาเราแต่เราก็ดันมีแฟนไปแล้วเลยไม่ได้ตอบเค้า เราก็คบกับแฟนได้ 1 ปี ก็เลิกกัน สรุปเค้าพึ่งมีแฟน  แล้วก็พี่เค้าคบกับแฟน 4 ปีเลย ในระหว่าง 4 ปีนั้น เราก็เข้ามหาลัยแล้วก็โสดยาวๆ เลย พักหัวใจตัวเองเพราะเราเลิกกับแฟนที่คบกัน 1 ปี ได้ไม่ดีเท่าไหร่ บอกตรงเข็ดและกลัวการเริ่มต้นใหม่มากๆ เลยโสดมาเรื่อยๆ จนเข้าปีที่4 พี่เค้าก็เลิกกับแฟน และพี่เค้าก็โสดนานด้วยนะรอบนี้ ซึ่งทำให้เรามีโอกาสได้คุยกัน แต่กันคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเราที่ไม่ได้คุยกับใครมานานเลยคุยไม่เก่ง หรือพี่เค้าอาจจะยังเจ็บเพราะรักที่เลิกไปเลยเหมือนยังมีกำแพงอยู่ รวมถึงสกิลการคุยของเราทั้งคู่ก็แทบจะไม่มีเลย555555 สุดท้ายก็เลิกคุยไป เพราะคุยกันไม่รู้เรื่อง แต่ถามว่าเราอยากคุยกับพี่เค้ามั้ย เราอยากคุยมาก เรารอโอกาสที่เผื่อว่าสักวันเรากับพี่เค้าจะมีจังหวะดีๆ ที่เราจะได้คุยกันสักที แต่พอเหมือนว่าได้จังหวะนั้นมาแล้วต่างคนต่างเริ่มต้นบทสนนากันไม่เป็น ดูทรงแล้วคงไม่มีโอกาสได้ลงเอยกัน งั้นขอเก็บพี่เค้าไว้ในใจแบบนี้ก็คงพอแล้ว