ตอนเข้ามาเรียนม.1ใหม่เราหาเพื่อนมาได้สองคนสมมุติว่าชื่อหนึ่งกับสอง เราสนิทกับหนึ่งมากกว่าสองเรามักทิ้งสองให้อยู่คนเดียวนั่งคนเดียวหรือเวลาไปไหนก็ไปแต่กับหนึ่งตอนนั้นเราก็ไม่ค่อยสนใจสองเท่าไหร่เพราะเห็นว่าสองก็มีเพื่อนสนิทของเขาแต่อยู่คนละห้องเราทำแบบนี้กับสองไปเรื่อยๆจนมาม.3เพื่อนของเราและหนึ่งเขาย้ายร.รเลยเหลือแต่สองตอนนั้นเปิดเทอมใหม่ๆย้ายห้องได้สองเขาจะย้ายไปหาเพื่อนสนิทเลยชวนเราเราก็ไม่มีใครแล้วเลยไปสองตอนย้ายเข้าไปเขาก็หาเพื่อนได้เยอะมากกลายเป็นจุดศูนย์กลางของกลุ่มจากเมื่อก่อนสองที่ไม่ค่อยพูดก็กลายเป็นพูดเยอะสดใสร่าเริงชอบนั่งอยู่ที่เดิมๆก็กลายเป็นออกไปวิ่งเล่นหัวเราะทั้งวันส่วนเราก็กลายเป็นว่าโดนบูลลี่จากเรื่องบางอย่างที่เราเคยทำไว้เรากลายป็นคนที่ไม่มีเพื่อนส่วนสองก็ไม่ค่อยสนใจเราตั้งแต่เขามีเพื่อนเยอะตั้งแต่ย้ายห้องเราไม่มีเพื่อนสักคนนั่งคนเดียวเดินคนเดียวอยู่แต่ที่นั่งเดิมๆไม่พูดกลายเป็นคนเงียบโดนแกล้งอีกชีวิตแบบนี้เหมือนกับที่เราทำไว้กับสองเมื่อก่อนเลยแบบนี้เรียกกรรมตามสนองไหม
แบบนี้เรียกว่ากรรมตามสนองไหมเรื่องของเด็กม.ต้น