พูดคุย แชร์ประสบการ์ณด้านความรักกันค่ะ ตามหัวข้อเลย
จขกท อยู่ในวัย 30+ ละ ผ่านอะไรมาก็ไม่น้อย แต่แปลกที่บางครั้งเจอกับสถานการ์ณแบบนี้แล้วไปไม่เป็นทุกที
คนอื่นๆมาปรึกษารู้ดีมากกก รู้หมดว่าควรทำยังไง 1 2 3 4 แต่ตัวเองพอลงสนามก็หน้าคว่ำไม่เป็นท่าเลย
อะเข้าเรื่อง จขกท คบกับแฟนมาได้จะ 3 ปีละค่ะ มันเป็นเวลาที่ไม่น้อยและไม่ได้เยอะ เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาตลอด
แยกกันก็ตอนทำงานและแยกย้ายกับบ้านบ้างช่วงหยุดยาวหรือ ส-อ. ตลอดระยะเวลาที่คบกัน เราไม่เคยรู้สึกได้เลยว่าเขารักเรา
เขาเป็นคนไม่โรแมนติก ไม่ได้เป็นคนดีเทลหรือใส่ใจอะไรเราเลย ตั้งแต่ตอนแรกที่คบกัน เขาก็บอกนะว่ายังลืมคนเก่าไม่ได้ ที่คบกันมาเกือบ 10 ปี
คนนั้นเรียกได้ว่าเป็นคนที่ Perfect มาก ทั้งหน้าตา โปรไฟล์ รูปร่าง นิสัย บราๆๆ อิฉันตัวหดเหลือนิดนึงตอนฟัง
เอ้า แล้วมาหาคนใหม่ทำพรือ แต่ก็โอเครับได้ เราอยู่ข้างเขาได้ ตอนนี้ลืมไม่ได้ไม่เป็นไร ก็พยายามไปด้วยกัน มีเราอยู่ข้างๆเดี๋ยวก็ลืมได้ (มั่นมาก อย่าเลียนแบบ)
แต่.. กรณีที่อยากลืมและตั้งใจจะลืมนะ เราช่วยได้แน่นอน และไม่ไปเร่งหรือทำให้อึดอัดอะไรเลย ตลอดเวลาที่คบกัน
เราเก็บทุกอย่างและเฝ้าสังเกตมาเสมอ เราไม่เคยรู้สึกได้ถึงความรักจากเขาเลย พอถามรักเราไหม จะได้แค่คำว่า อือๆ ก็รักๆ
และไม่เคยสบตาเวลาพูดเลย พอบังคับให้สบตาก็จะกลายเป็นสายตาที่เย็นชาและไร้อารมณ์สุดๆ จนเราไม่กล้าถามอีกเลย
ทั้งการกระทำก็ไม่ได้สื่อว่ารักเท่าไหร่
เรารู้เพราะเราก็เป็น เวลาเราไม่ได้รักใคร แล้วเขามาถาม เราจะทำแบบเดียวกันเด๊ะเลย ตอบส่งๆ อือๆ ก็รักมั้ง ตอบไม่ได้แบบเต็มปาก
เพราะโกหกความรู้สึกตัวเองไม่เป็น
อะ งงสิคะ แล้วอยู่กับเราไปทำไม จะมาเสียเวลาเพื่ออออ จนวันนึงเราทนไม่ไหวละ ตลอดเกือบ 3 ปีที่ผ่านมา เราว่าเราทำดีที่สุดละ
เป็นคนรักที่ดี และไม่เคยขาดตกบกพร่องในเรื่องพื้นฐานที่คนรักพึ่งมีเลย อาจจะเกินด้วยซ้ำ (มั่นมาก V.2)
ก็ถามไป ว่าตกลงอยากลืมหรืออยากจำกันแน่ ข้าวของทุกอย่างของคนเก่า ยังเก็บไว้อย่างดี ทุกอย่างจริงๆ
เสื้อผ้า เครื่องสำอางค์ แปรง สบู่ ของที่หมดอายุไปนานมากแล้ว ถ้านับรวมๆเขาเลิกกันมาจะ 5 ปีแล้ว จนคนนู่นมีคนใหม่ไปแล้วด้วยเอ้า
เรารู้มาตลอดตั้งแต่แรก ไม่รู้ได้ไงอ่ะ ก็พอเจอเสื้อผ้าแม้แต่กกน.ของเธอคนนั้นในตู้ เรานี่แหละพับเก็บใส่กระเป๋าความทรงจำไปให้เองเลย และวางไว้ที่เดิม ไม่ได้ซ่อน ไม่ได้แอบ ก็วางไว้อย่างนั้น เห็นทู๊กวัน สรุปยังรักเขารอเขากลับมาอยู่ คือว่าง่ายๆเว้นที่ไว้นั้นแหละ พร้อมเสมอถ้าจะกลับมาประมาณนั้น
ยังซื่อสัตย์ในรักที่มีอยู่แม้เลิกกันไปนานแล้ว และไม่ได้พยายามจะลืมเลย ยังฟังเพลงเศร้านึกถึงแฟนอยู่บ่อยๆ
ส่วนของก็ได้แต่บอกว่าจะไปหาที่เก็บที่ใหม่ให้เราไม่เห็น โอ๊ยย อย่าลำบากย้ายมันเลยงั้น ความรู้สึกไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เห็นไม่เห็น ปัญหามันอยู่ที่เขาเลือกจะเก็บกระเป๋าใบนั้นไว้ แทนที่จะเป็นเรา เอ้าจุกเลย
แต่อะไรที่เป็นของขวัญ รูปถ่าย หรือการ์ดเอ่ยอะไรเอยเราไม่ว่านะ เพราะมันมีคุณค่าทางจิตใจ เข้าใจได้ แต่สิ่งของเครื่องใช้มันไม่เกี่ยวกัน
เราก็โอเค ได้คำตอบละ แล้วยังไงสิ คนที่อยู่ตรงนี้ ที่ไปยืนทับที่เขาอยู่เนี่ย ควรทำยังไงดี จะเลิกก็เสียใจแน่ๆอยู่แล้ว เพราะรักไปแล้วมากด้วย
แต่เราก็บอกว่าต่อให้รักมากแค่ไหน ยอมแค่ไหน ถ้าสุดท้ายไม่ได้รักเราเลย เราพร้อมจบนะ แค่พูดมา เพราะรู้สึกว่าทำไปมันก็เป็นแค่อากาศอะ ไม่มีปลายทาง
สุดท้ายได้คำตอบมา ว่าอยากให้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ อยากอยู่กับเรา .. แต่เขาก็ไม่สามารถถปรับปรุงหรือเปลี่ยนอะไรได้นะ ก็จะเป็นแบบนี้แหละ
เหม่อ... ก็เหมือนโยนทุกอย่างมาให้เราตัดสินใจ จะอยู่ก็ได้แต่ต้องรับให้ได้กับสิ่งนี้ จะไปก็ได้เหมือนกันก็ไม่ได้รั้งอะไรไว้
ใจนึง ก็อยากอยู่ข้างเขา ดูแลใจเขาและหวังลมๆแร้งๆต่อไปว่าสักวันเขาจะลืมได้ และหันมามองคนที่อยู่ข้างๆเขาได้สักที
อีกใจ ก็อยากจะไปให้มันจบๆ ชีวิตวัยนี้มีเรื่องให้คิดให้ปวดหัวมากมายอยู่แล้ว ถ้ามีรักก็อยากได้ความสบายใจและไม่บั่นทอนกันแบบนี้
ใครเจอสถานการ์ณนี้อยู่มาแชร์ได้นะคะ หรือใครเคยเป็นแบบเขาบ้างไหม แล้วสุดท้ายคุณผ่านมันมาได้ยังไง
แฟนยังไม่ลืมคนเก่า
จขกท อยู่ในวัย 30+ ละ ผ่านอะไรมาก็ไม่น้อย แต่แปลกที่บางครั้งเจอกับสถานการ์ณแบบนี้แล้วไปไม่เป็นทุกที
คนอื่นๆมาปรึกษารู้ดีมากกก รู้หมดว่าควรทำยังไง 1 2 3 4 แต่ตัวเองพอลงสนามก็หน้าคว่ำไม่เป็นท่าเลย
อะเข้าเรื่อง จขกท คบกับแฟนมาได้จะ 3 ปีละค่ะ มันเป็นเวลาที่ไม่น้อยและไม่ได้เยอะ เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาตลอด
แยกกันก็ตอนทำงานและแยกย้ายกับบ้านบ้างช่วงหยุดยาวหรือ ส-อ. ตลอดระยะเวลาที่คบกัน เราไม่เคยรู้สึกได้เลยว่าเขารักเรา
เขาเป็นคนไม่โรแมนติก ไม่ได้เป็นคนดีเทลหรือใส่ใจอะไรเราเลย ตั้งแต่ตอนแรกที่คบกัน เขาก็บอกนะว่ายังลืมคนเก่าไม่ได้ ที่คบกันมาเกือบ 10 ปี
คนนั้นเรียกได้ว่าเป็นคนที่ Perfect มาก ทั้งหน้าตา โปรไฟล์ รูปร่าง นิสัย บราๆๆ อิฉันตัวหดเหลือนิดนึงตอนฟัง
เอ้า แล้วมาหาคนใหม่ทำพรือ แต่ก็โอเครับได้ เราอยู่ข้างเขาได้ ตอนนี้ลืมไม่ได้ไม่เป็นไร ก็พยายามไปด้วยกัน มีเราอยู่ข้างๆเดี๋ยวก็ลืมได้ (มั่นมาก อย่าเลียนแบบ)
แต่.. กรณีที่อยากลืมและตั้งใจจะลืมนะ เราช่วยได้แน่นอน และไม่ไปเร่งหรือทำให้อึดอัดอะไรเลย ตลอดเวลาที่คบกัน
เราเก็บทุกอย่างและเฝ้าสังเกตมาเสมอ เราไม่เคยรู้สึกได้ถึงความรักจากเขาเลย พอถามรักเราไหม จะได้แค่คำว่า อือๆ ก็รักๆ
และไม่เคยสบตาเวลาพูดเลย พอบังคับให้สบตาก็จะกลายเป็นสายตาที่เย็นชาและไร้อารมณ์สุดๆ จนเราไม่กล้าถามอีกเลย
ทั้งการกระทำก็ไม่ได้สื่อว่ารักเท่าไหร่
เรารู้เพราะเราก็เป็น เวลาเราไม่ได้รักใคร แล้วเขามาถาม เราจะทำแบบเดียวกันเด๊ะเลย ตอบส่งๆ อือๆ ก็รักมั้ง ตอบไม่ได้แบบเต็มปาก
เพราะโกหกความรู้สึกตัวเองไม่เป็น
อะ งงสิคะ แล้วอยู่กับเราไปทำไม จะมาเสียเวลาเพื่ออออ จนวันนึงเราทนไม่ไหวละ ตลอดเกือบ 3 ปีที่ผ่านมา เราว่าเราทำดีที่สุดละ
เป็นคนรักที่ดี และไม่เคยขาดตกบกพร่องในเรื่องพื้นฐานที่คนรักพึ่งมีเลย อาจจะเกินด้วยซ้ำ (มั่นมาก V.2)
ก็ถามไป ว่าตกลงอยากลืมหรืออยากจำกันแน่ ข้าวของทุกอย่างของคนเก่า ยังเก็บไว้อย่างดี ทุกอย่างจริงๆ
เสื้อผ้า เครื่องสำอางค์ แปรง สบู่ ของที่หมดอายุไปนานมากแล้ว ถ้านับรวมๆเขาเลิกกันมาจะ 5 ปีแล้ว จนคนนู่นมีคนใหม่ไปแล้วด้วยเอ้า
เรารู้มาตลอดตั้งแต่แรก ไม่รู้ได้ไงอ่ะ ก็พอเจอเสื้อผ้าแม้แต่กกน.ของเธอคนนั้นในตู้ เรานี่แหละพับเก็บใส่กระเป๋าความทรงจำไปให้เองเลย และวางไว้ที่เดิม ไม่ได้ซ่อน ไม่ได้แอบ ก็วางไว้อย่างนั้น เห็นทู๊กวัน สรุปยังรักเขารอเขากลับมาอยู่ คือว่าง่ายๆเว้นที่ไว้นั้นแหละ พร้อมเสมอถ้าจะกลับมาประมาณนั้น
ยังซื่อสัตย์ในรักที่มีอยู่แม้เลิกกันไปนานแล้ว และไม่ได้พยายามจะลืมเลย ยังฟังเพลงเศร้านึกถึงแฟนอยู่บ่อยๆ
ส่วนของก็ได้แต่บอกว่าจะไปหาที่เก็บที่ใหม่ให้เราไม่เห็น โอ๊ยย อย่าลำบากย้ายมันเลยงั้น ความรู้สึกไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เห็นไม่เห็น ปัญหามันอยู่ที่เขาเลือกจะเก็บกระเป๋าใบนั้นไว้ แทนที่จะเป็นเรา เอ้าจุกเลย
แต่อะไรที่เป็นของขวัญ รูปถ่าย หรือการ์ดเอ่ยอะไรเอยเราไม่ว่านะ เพราะมันมีคุณค่าทางจิตใจ เข้าใจได้ แต่สิ่งของเครื่องใช้มันไม่เกี่ยวกัน
เราก็โอเค ได้คำตอบละ แล้วยังไงสิ คนที่อยู่ตรงนี้ ที่ไปยืนทับที่เขาอยู่เนี่ย ควรทำยังไงดี จะเลิกก็เสียใจแน่ๆอยู่แล้ว เพราะรักไปแล้วมากด้วย
แต่เราก็บอกว่าต่อให้รักมากแค่ไหน ยอมแค่ไหน ถ้าสุดท้ายไม่ได้รักเราเลย เราพร้อมจบนะ แค่พูดมา เพราะรู้สึกว่าทำไปมันก็เป็นแค่อากาศอะ ไม่มีปลายทาง
สุดท้ายได้คำตอบมา ว่าอยากให้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ อยากอยู่กับเรา .. แต่เขาก็ไม่สามารถถปรับปรุงหรือเปลี่ยนอะไรได้นะ ก็จะเป็นแบบนี้แหละ
เหม่อ... ก็เหมือนโยนทุกอย่างมาให้เราตัดสินใจ จะอยู่ก็ได้แต่ต้องรับให้ได้กับสิ่งนี้ จะไปก็ได้เหมือนกันก็ไม่ได้รั้งอะไรไว้
ใจนึง ก็อยากอยู่ข้างเขา ดูแลใจเขาและหวังลมๆแร้งๆต่อไปว่าสักวันเขาจะลืมได้ และหันมามองคนที่อยู่ข้างๆเขาได้สักที
อีกใจ ก็อยากจะไปให้มันจบๆ ชีวิตวัยนี้มีเรื่องให้คิดให้ปวดหัวมากมายอยู่แล้ว ถ้ามีรักก็อยากได้ความสบายใจและไม่บั่นทอนกันแบบนี้
ใครเจอสถานการ์ณนี้อยู่มาแชร์ได้นะคะ หรือใครเคยเป็นแบบเขาบ้างไหม แล้วสุดท้ายคุณผ่านมันมาได้ยังไง