วันนี้พี่อยากมาเล่าให้ทุกคนฟัง ตอนนี้เราอายุ 49 ถือว่าอายุมาเกินครึ่งชีวิตแล้ว พี่ลาออกจากงานเมื่อเดือน กค.ที่ผ่านมา จากการถูกกดดันอย่างหนักจากหัวหน้างานที่เข้ามาบริหารงานใหม่ที่มองว่าเราบริหารงานไม่มีประสิทธิภาพ แต่เขาไม่พูดไม่บอกว่าควรปรับตรงไหน แต่ใช้วิธีกดดันและว่าเรากับลูกน้องแทน เราพยายามอดทนแต่รู้สึกมันไม่ไหวทั้งด้านจิตใจและร่างกายที่แย่ไปพร้อมๆกันเราต้องกินยานอนหลับทุกวัน จนวันหนึ่งหลังจากตะกอนความคิดจากสิ่งที่ได้รับในครั้งนั้นหลายๆอย่างมันทำให้ตัดสินใจว่า คงต้องออกถ้าอยู่ต่อต้องเป็นบ้าแน่ๆ จนเดือน กค.ทำให้เราตัดสินใจแจ้งลาออกซึ่งหลังจากแจ้งเขาก็แค่ถามออกเมื่อไหร่ก็ตามนั้น เป็นตามคลาด ว่าจริงๆซึ่งที่เขากระทำมาคือแค่ " ออกไปซะ "  พอออกมาเรารู้สึกโล่งมาก แต่ก็ยังไม่วายยัดเยียดปัญหามาให้มาแก้พร้อมคำว่าร้ายลับหลัง แต่เราก็ช่วยนะเพราะถือว่าเขาเคยให้เงินเดือน มาถึงตรงนี้อยากฝากบอกถึงน้องๆ เพื่อนๆ ในวัยทำงานว่า 
   1. อยู่ที่ไหนไม่มีความสุขให้เดินออกมา
   2. เวลาทำงานให้เก็บเงินบางส่วนกับความเสี่ยงของชีวิตที่คาดเดาไม่ได้
   3. ทำงานอย่างเต็มที่แต่ไม่ทุ่มมากเกินไป แบ่งงาน ชีวิต พักผ่อน ให้สมดุล
   4. ถ้าคิดจะลาออกจากงาน คิดให้รอบคอบก่อนออก ว่า จะออกมาทำอะไร มีเงินสำรอง มีภาระอะไรบ้าง ว่างงานได้กี่เดือน 
   5.ข้อนี้สำคัญ***ทำงานอะไรก็ที่มีความสุขได้ทั้งเงินและสภาวะจิตใจที่เบิกบาน  เมื่อไหร่ที่ใจเราฟู มันจะมีความสุขทุกอย่าง
   6. อันนี้ก็สำคัญ สำหรับใครที่มีคนในครอบครัวที่บอกว่าอยากออกจากงานให้ถามและพร้อมซับพอร์ตเขา เราไม่รู้หรอกเขาโดนอะไรมาบ้าง แต่เขาต้องการกำลังใจจากหลังบ้านอย่างมาก คุยและพร้อมสนับสนุนเขาให้กำลังใจเขาให้มาก 
    ปล.การออกจากงานของพี่ ไม่ได้มีเงินเก็บมากมายแต่แพลนไว้ว่าหยุดได้กี่เดือน จะทำอะไรต่อ มันก็ยากพอสมควรกับการเริ่มใหม่ในวัยขนาดนี้ 
    ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ