แบบว่าคบกับคนคนนึงอยู่ แต่สถานะมันออกจะน่าอึดอัดใจไปหน่อย คือก็คบกันแต่ไม่ป่าวประกาศให้ใครรู้ รับรู้แค่สองคน ด้วยที่ว่าทางฝ่ายเขายังไม่พร้อมฝห้ใครรู้ (เออ อันนี้ก็เข้าใจ พอยอมได้) แต่คบกันจนจะครึ่งปี ไม่มีอะไรดูคืบหน้าเลย ความสัมพันธ์คือห่างเหินเกินกว่าจะเรียกว่าคนรักกันอ่ะค่ะ แบบว่าถ้าเทียบกับเพื่อนสนิทฉัน ยังจะแน่นแฟ้นกว่าแฟนตัวเองอีก  คบกันมาตั้งนาน ขนาดเงาประตูหน้าบ้านเขายังไม่เคยพาไปเห็นเลย แต่เขากลับมาบ้านเราได้ทุกครั้งที่อยากมา? เราก็มีถามๆ แกล้งๆ หลายรอบว่า '..อยากลองไปเล่นบ้านเตงดูจัง?.
' แต่เขาก็เอาแต่บอกว่าที่บ้านมีหลาน,พี่,พ่อ ไม่สะดวกอะไรต่างๆ นาๆ เราก็เออๆ ไป ไหนจะที่เดือนนึงได้เจอหน้ากัน 4-5 ครั้ง เพราะแฟนเป็นคนที่ทำงานต่างจังหวัดบ่อยอีก ไป-กลับนานๆ ที แถมพอจะเจอกันทีไรก็ชอบพาไปเปิดโรงแรมนอนกันทุกรอบ จนเราเริ่มเอือนอ่ะ มันแบบ.. เริ่มไม่ใช่ละ มันชักจะเป็นความสัมพันธ์แบบ ลูกค้า-คนขาย แล้วอ่ะ คือพวกโมเมนต์ที่พอจะกลั้นใจเรียกว่าแฟนกันได้ก็มีแค่ ไปดูหนังด้วยกัน, ไปทานอาหารนอกบ้านด้วยกัน แค่นี้เลย มันเลยรู้สึกว่าถ้าจะเอาแบบนี้สู้อยู่คนเดียวยังมีค่าเท่ากันเลยรึเปล่าวะเนี่ย? ตอนนี้เราก็พยายามเงียบหายไปนะ แต่เขาก็ยังทักมาถามอีกอ่ะว่า '..เธอเป็นอะไรหรอ? เงียบจัง..' โอ้ยยยย!! ก็เข้าใจแหละว่าเขาไม่ค่อยมีแฟนมาก่อน (เขาว่าเคยคบแค่ 2 คน) แต่ถ้าคุณพี่จะทำแบบนี้ก็ขอให้อยู่คนเดียวต่อเถอะค่ะ! ฉันท้อ!! T-T)