ผมกับแฟน นี่ถ้าเรื่องความคิด ทัศนคติ จริงๆแล้วเหมือนกัน แทบจะทุกๆอย่าง
แต่ที่ต่างคงเป็นเรื่อง ศรัทธา เรื่องความเชื่อ นี่แหละครับ

ตัวผม ศรัทธาในพุทธศาสนา เหนียวแน่นมากขึ้นทุกที มาตั้งแต่เด็ก
มีครั้งหนึ่ง ที่ฝึกรู้ลมหายใจในชีวิตประจำวันไป สังเกตร่างกาย จิตใจ
เนืองๆ ไป จน เกิด สภาวะเห็นโลกที่ดำเนินไปตามเหตุตามปัจจัย ส่วนหนึ่ง
เห็น จิตที่มีอุปาทาน เกาะ ยึดกับทุกสิ่งที่กระทบทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ

การเห็นนั้น ก็ดับ ศีล รักษาได้ตามปกติ แต่เวลาอยู่กับเพื่อน ยังต้องสำรวม ยิ่งมากขึ้น
แต่เป็น จังหวะสั้นๆ ที่เกิดขึ้น ในขณะทานอาหาร จนจิตเกิดความสุขอย่างยิ่ง
โลกทั้งใบ มี ก็เหมือนแค่ มี เพื่ออาศัยระลึก ไม่มีสิ่งใดเนื่องกับจิต ด้วยความไม่มีจิต

ผมมาเจอแฟนหลังจากนั้น ทุกวันนี้เค้าคิดสั้น คงเพราะ เหนื่อย กับหน้าที่การงาน ชีวิต
และมักจะเกิด วิตก แบบนี้อยู่บ่อยๆ ผมก็พาลจิตตกไปด้วย เมื่อน้อมรับฟังเข้ามากๆ
ก็เริ่มเข้าใจ ในทิฏฐิของเค้า ส่งผลให้เค้ากระทำ ใช้ชีวิต กระทำกรรม แบบใด ตามมา
เริ่มเห็นใจ อยากจะให้เค้าค่อยๆหันหน้าเข้าหา ธรรม เพราะการคิดแบบนั้น มันหดหู่มาก

บางครั้งผมก็น้อมใจไปสู่ ทิฏฐิ นั้น สักพัก ปล่อยให้เวทนา ย้อมจิตจนน่วม ก็ออกมา
รู้ลมหายใจ ตัด ความคิด วิตก นั้นออก ก็กลับมาเป็นปกติได้ เป็นลีลาเฉพาะที่พอแก้ได้
แต่กับตัวเค้านั้น คงยาก

เพราะเค้าคิดว่า ถ้าตายไปก็จะดับสูญ ไม่ต้องทุกข์ ไม่ต้องเจอกับความพลัดพรากอีก
เค้าคิดถึงแต่ว่าถ้าตายไปแล้ว เราจะอยู่อย่างไร พ่อแม่เค้าจะอยู่อย่างไร เพื่อนๆล่ะ
แต่หลังจากความตายนั้น ผมรู้อย่างชัดเจนว่าเค้าก็คงไม่ศรัทธาในที่ๆเค้าจะไปแน่ๆ

เบื้องต้น เค้าชื่นชม และเคารพ อยู่ในขอบเขตศาสนาพุทธ อยู่ครับ แต่คงไม่ได้สดับเท่านั้น
จริงๆ ผมมาโพสต์นี่ก็เพื่อระบาย ก็เท่านั้นครับ ขอบพระคุณสำหรับพื้นที่ดีๆ อย่างพันทิป อีกครั้งครับ