ตามหัวข้อที่เขียนไปเลยค่ะ คือต้องบอกไว้ก่อนว่าคนๆนั้นเป็นเพื่อนกันกับเรามาตั้งแต่สมัยป.6 สนิทกันมากๆคุยกันได้ทุกเรื่อง มีความสุขความทุกข์ด้วยกันมาก็เยอะมากจนเริ่มมาเข้าม.1ค่ะ เราสองคนได้มาเข้าม.1โรงเรียนเดียวกัน แต่ได้อยู่คนละห้องกัน ในช่วงแรกๆก็สนิทกันดีค่ะ สนิทกันมากๆไปกินข้าวด้วยกันเดินไปไหนด้วยกันไปเรียนพิเศษด้วยกันเหมือนเดิม แต่หลังๆมาเราก็เริ่มสนิทกับเพื่อนๆกลุ่มใหม่ในห้องค่ะ แต่เรากับเขาก็ยังสนิทกันปกติดี จนเราเริ่มเปลี่ยนมาทานข้าวเที่ยงกับเพื่อนๆกลุ่มใหม่แทน เขาก็ดูเริ่มน้อยใจ เริ่มประชดกันประมาณว่ามีเพื่อนใหม่ก็ทิ้งกูไปเลยอะไรประมาณนี้ค่ะ ซึ่งเรารู้สึกไม่ค่อยโอเคมากๆเลยยอมไปกินข้าวกับเขาเป็นครั้งคราวเพราะไม่อยากให้เขาพูดแบบนั้นกับเราอีก แต่หลังเลิกเรียนก็ยังนั่งรอผปค.มารับด้วยกันปกติค่ะ จนมีช่วงนึงช่วงนั้นเป็นช่วงที่ทางโรงเรียนรับสมัครนักเรียนทุนการศึกษาค่ะ ซึ่งเรากับเพื่อนเราคนนั้นก็ไปสมัครด้วยกัน

             ช่วงที่เริ่มทะเลาะกันก็คือช่วงที่คุณครูสมัครรับทุนเรียกเพื่อนเราไปสัมภาษณ์​ค่ะ ซึ่งช่วงนั้นเป็นช่วงหลังเลิกเรียน เขาก็มาขอให้เราไปหาครูด้วยกันกับเขาหน่อย แต่เราปฏิเสธไปเพราะผปค.เราใกล้จะมารับแล้วแต่เขาก็คะยั้นคะยอ​ให้เราไปด้วยให้ได้สุดท้ายเราก็ปฏิเสธไป และเขาก็ดูโกรธมากๆแล้วเดินฟึดฟัดไปหาครูคนเดียวเลยค่ะ หลังจากนั้นเราก็กลับบ้านไม่ได้อ่านแชทเขาจนถึงบ้านก็เห็นเขาโพสต์​สตอรี่ไอจีประมาณว่าเสียใจมากที่ทำกันแบบนี้ คงผิดเองที่แคร์มากเกินไป ซึ่งข้อความนั้นหมายถึงเราค่ะ ยอมรับเลยว่าหลังจากเหตุการณ์นั้นเราก็เริ่มรู้สึกรำคาญเขามากขึ้นนิดหน่อย เพราะเวลาจะไปทานข้าวกับเพื่อนกลุ่มใหม่ ก็จะต้องมาคอยแคร์ความรู้สึกเพื่อนคนนั้นตลอด และเพื่อนคนนั้นไม่ใช่คนเข้าสังคมเก่งค่ะ เขาแทบจะไม่มีเพื่อนใหม่ๆในห้องเรียนเลย และเราแทบจะเป็นเพื่อนคนเดียวของเขาในตอนนั้นเลยยิ่งรู้สึกผิดที่จะทิ้งเขามาทานข้าวกับเพื่อนค่ะToT หลังจากนั้นเป็นช่วงที่ทางโรงเรียนจัดงานโรงเรียนค่ะ มีพวกบูธมาขายของเยอะมาก และช่วงนั้นก็คือช่วงที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปค่ะ

          

              เพราะมีงานโรงเรียนเรากับเพื่อนใหม่เลยได้สนิทกันมากขึ้นด้วยค่ะ ไปเดินงานโรงเรียนด้วยกันบ่อยขึ้น จนบางครั้งเราก็ลืมตอบแชทเพื่อนเก่าไปบ้าง และเขาก็ทักมาเรื่อยๆคงเพราะโกรธเราด้วยค่ะที่ไม่ยอมตอบ พูดตรงๆเลยคือช่วงนั้นเรารำคาญเขามากๆเลยค่ะ เราแทบจะไม่ตอบแชทเขาเลยในช่วงนั้นเพราะอยู่กับกลุ่มเพื่อนใหม่ค่ะ เหมือนเขางอนเราเราเองก็ไม่ได้ไปง้อเขาด้วย เลยทำให้เขาไม่ได้ทักมาอีกเลย และเราเองก็ไม่ได้ทักไปหาเขาด้วยเช่นกัน จนสุดท้ายแล้วเราสองคนก็จบกันทั้งๆแบบนี้เลยค่ะ ไม่ได้คุยกันอีกเลยแต่ยังติดตามโซเชียลของกันและกันอยู่ ตอนเจอหน้ากันที่โรงเรียนก็ไม่ได้ทักกัน เป็นเหมือนคนไม่รู้จักกันไปเลยค่ะ

            หลังจากที่เราได้อยู่กับกลุ่มเพื่อนใหม่ เราก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป เพราะปกติเราคุยกันทางแชทกันทุกวัน พอไม่ได้คุยกันอีกก็รู้สึกโหวงๆนิดหน่อยค่ะ บางครั้งเวลาเห็นกลุ่มเพื่อนใหม่ทำอะไรสักอย่าง เราก็จะรู้สึกว่าแบบนี้เขาก็เคยทำเหมือนกัน บางอย่างที่เพื่อนกลุ่มใหม่ทำก็รู้สึกว่าเขาทำได้ดีมากกว่าค่ะ พูดตามตรงก็คือคิดถึงนั่นแหละค่ะ จนตอนนี้ทั้งเราและเขาก็มีเพื่อนใหม่กันหมด แต่ก็ยังหยุดรู้สึกคิดถึงไม่ได้ค่ะ บางครั้งเราก็ร้องไห้ โทษตัวเองว่าทำไมถึงทำแบบนั้นไป ถ้าไม่ทำแบบนั้นจะยังคุยกันจนถึงทุกวันนี้มั้ย และจะมีความสุขมากกว่านี้หรือป่าว ยังคิดถึงอยู่ตลอด แต่ก็ไม่กล้าจะทักไปขอโทษด้วยค่ะ เรารับทราบตัวเองดีว่าตัวเราเองก็มีส่วนผิด และทั้งหมดก็ทำตัวเองทั้งนั้น เพราะงั้นอย่าซ้ำเติมเราแรงๆเลยนะคะ ToT

         ไม่มีสาระค่ะ       :      ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้มากๆเลยนะคะ เราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังมาก่อน ตอนได้พิมพ์ทุกอย่างลงไปก็รู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกเลยค่ะ เป็นเรื่องที่เรารู้สึกว่าตัดสินใจได้ผิดที่สุดในชีวิตแล้วค่ะ ยังไงก็รบกวนทุกคนที่มาอ่านกระทู้นี้ด้วยนะคะ ขอยคุณมากๆเลยค่ะ

           ปล.เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกเลยค่ะ ถ้าเขียนยืดยาวเกินไปก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะtt อยากจะเล่าเก็บรายละเอียดให้ได้มากที่สุดค่ะ สามารถให้คำแนะนำเกี่ยวกับการเขียนกระทู้ให้มีแต่ใจความสำคัญเข้าใจง่ายๆได้นะคะ พร้อมรับฟังอย่างมากเลยค่ะ เพราะหลังจากนี้คงจะได้หันมาพึ่งกระทู้ระบายความในใจของตัวเองมากขึ้นแล้วค่ะ และหากเขียนผิดไปก็ขอโทษด้วยนะคะ เป็นคนนิ้วเบียดค่ะ ยังไงก็ขอบคุณที่มาอ่าน​ รบกวนด้วยนะคะ