ผมอายุ 44 ปี ส่วนคุณพ่ออายุ 85 ปี เสียไปเมื่อตอนเมษายนหลังวันสงกรานต์แค่อาทิตย์ หลังจากมีความสุขกับเทศกาลสงกรานต์กับครอบครัว อีกอาทิตย์ต่อมาต้องมาพบว่าคุณพ่อจากไปด้วยโรคชรา คือ นอนหลับไปเฉยๆ วินาทีที่แม่โทรมาบอกว่าพ่อเสีย ตอนนั้นเพิ่งกำลังกินข้าวหลังจากกลับมาจากทำงาน มันเหมือนฟ้าผ่าตรงกลางหัวใจ สมองและความรู้สึกมันวิ้งๆ ปนเปไปหมดระหว่างนี่คือเรื่องจริงหรือความฝัน น้ำตาก็ไหลอาบลงมาบนสองแก้มโดยไม่อาย แม้ผมจะอายุ 44 ปีแล้วก็ตาม ความรู้สึกมันอธิบายไม่ถูกว่า จากเคยมีครอบครัวที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาครบทุกคน พ่อ แม่ พี่น้อง อยู่ๆ คุณพ่อก็จากไปโดยไม่ทันตั้งตัว ผมมีอายุแค่ 44 ปี ที่ได้อยู่กับพ่อแค่นี้เองเหรอครับ มันมีหลายอย่างเข้ามาในหัวตัวเอง ว่า ทุกการกระทำบางอย่างที่เราว่าพ่อโดยไม่คิด ไม่ว่าแกจะบอกให้ทำอะไร บางทีเราก็ดื้อรั้น ไม่ทำตามบ้าง ทำตามบ้าง โดยที่ไม่ได้คิดว่า เสียงนี้คือเสียงที่เราอยากได้ยินทุกวัน เสียงบ่นแบบนี้แหล่ะ แต่เสียงนี้ไม่มี ไม่มีอีกต่อไป เสียงที่บอก หวัดดีพ่อ ทุกครั้งที่ผมกลับบ้าน แกก็จะตอบกลับว่า หวัดดี กินไรมายัง พร้อมกับนั่งดูทีวีอยู่ที่บ้านทุกครั้งที่กลับ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ภาพชายแก่คนนึงที่อยู่บนห้องรับแขกเวลากลับบ้าน ภาพชายแก่ที่ออกมาเปิดประตูเมื่อขับรถมาจอดในบ้านไม่มีแล้ว ตอนนี้มันมีแต่ห้องว่างเปล่าพร้อมทีวีที่ท่านดูประจำ สิ่งหนึ่งที่ผมขัดใจท่านมาตลอดและเสียใจจนถึงทุกวันนี้ คือ แกจะชอบใช้ให้ผมถอนหนวดถอนเคราให้ เพราะว่าแกมือไม้ไม่มีแรง แกก็จะชอบให้เราไปช่วยถอนให้ เราก็ปฎิเสธทุกครั้ง บางทีก็ฟ้องแม่ ว่า พ่อใช้ถอนหนวดอีกแล้ว แต่เมื่อคุณสูญเสียพ่อไป ความรู้สึกที่อยากถอนหนวดถอนเคราให้พ่อทุกวัน มันเข้ามาในหัวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา แต่เราไม่สามารถทำให้ท่านได้แล้ว

อยากจะบอกกับทุกคนที่ยังมีพ่อ แม่ อยู่ครบ พยายามรักท่าน ดูแล ท่านให้มากๆ อย่าเถียง อย่าบ่น อย่าว่าแกมากนัก วันนึงที่ท่านไม่อยู่ ท่านจะรู้สึกอยากได้ยินเสียงแกทุกวัน อยากบอกรัก อยากดูแลท่าน อยากทำโน่นนี่นั่นให้แกโดยไม่ขี้เกียจ แต่เราก็ทำไม่ได้แล้ว เสียงพ่อแม่ นี่แหล่ะ คือ เสียงสวรรค์ เวลาเหนื่อยๆ กับมาเจอหน้าพ่อแม่กินข้าวกับพ่อแม่นี่ มันคือ "โครตมีความสุข" ที่สุดเลย รักพ่อมากครับ จากลูกพ่อครับ