ฉันคือผู้ที่พยายาม Move On จากคนๆนึงมาตลอด ในระยะเวลา 2 ปีกว่า ที่เริ่มมาจากความเป็นเพื่อน ที่เราไม่เคยคิดอะไรเกินเพื่อน เมื่อ 2 ปีก่อน มีเพื่อนคนนึงที่รู้จักกันมานานประมาณ 7 ปี เราเองก็รู้มาตลอดว่าเขามีแฟนแล้ว ก่อนหน้านั้นเขาก็พยายามเข้ามาหา พยายามที่จะมาเจอทุกครั้งที่มีโอกาส ซึ่งเราก็ไม่ได้คิดอะไร  คิดว่าก็เพื่อนแหละ แต่อยู่ๆก็เขามาทักมาพูดคุยกับเรา ในระยะเวลา 2 สัปดาห์ ทั้งโทรคุยปกติ โทรแบบเห็นหน้า  คุยแต่ละครั้ง 3-4 ชั่วโมง จนถึง ตี1-ตี2 จนเราเริ่มเอะใจ ว่ามันไม่ปกติของคนเป็นเพื่อนกันแหละ ไอ้เราก็เป็นญาติโคนันด้วยสิ ก็เลยกดเข้าไปส่องโปรไฟล์ ก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ  แต่บังเอิญว่าเราเป็นคนสายตาดี+เซ้นส์แรง ก็เลยไปสดุดกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในที่คอมเม้นต์ใต้โพสต์  มือเราก็ไว กดเข้าไปส่องทันที ปรากฎว่า...เห็นสถานะ "กำลังคบกับ..." อ้าววววว ตอนนั้นคือตัวชา ต่อมาคือร้องไห้ แล้วโพสต์สมเพชตัวเองลงโซเชียล จนเขาเข้ามาถามว่าเป็นอะไร เราก็เลยแคปหน้าจอที่เราเห็นส่งให้ เราไม่ได้ถามอะไร แต่บอกเขาไปว่า "ถ้าจะเป็นเพื่อนกัน อย่าทำแบบนี้อีก" หลังจากนั้นเราก็เงียบหายไป เขาก็ไม่ได้ทักอะไรเรามาอีก ผ่านไปประมาณ 1 เดือน เขาก็ทักมา จำไม่ได้ว่ารีพลายสตอรี่หรือแชร์ส่งอะไรมาสักอย่าง เราก็ตอบกลับไป แล้วบทสนทนาก็เริ่มยาวอีกครั้ง มันเหมือนจะดีนะ แต่ทุกๆอย่างที่บทสนทนามันลึกซึ้งๆขึ้นเรื่อยๆ เขาก็มักจะเงียบหายไปโดยไม่ทราบสาเหตุ  ส่วนเราเองก็ไม่เคยตาม ไม่เคยถามหาเหตุผลใดๆเลย ด้วยความที่ปกติของเราก็ไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครอยู่แล้ว กับเพื่อนทั่วๆไปเรายังไม่เคยทักไม่เคยอะไรมากกมายเลย  กับเขาก็เลยเฉยๆ อยากมาก็มา อยากไปก็ไป ก็แล้วแต่  แค่เพื่อนนิทำไมต้องสนใจ  แม้ว่าบางคำพูดและการกระทำของเขา จะทำให้เราคิดไปไกลกว่านั้นก็ตาม บอกตัวเองไม่ต้องถือสา และพยายามรักษาระยะห่างทั้งกายใจมาตลอด ก็อย่างที่มีคนบอกว่า...ไม่ถือสาไม่ได้หมายความว่าไม่รู้สึก เพราะยิ่งเราทำตัวนิ่ง เย็นชา เฉยชา ไม่ว่าเขาจะไปไหนทำอะไรกับใครก็ไม่ได้มีผลอะไรกับใจเรา  และยิ่งเขาเข้ามาพูดคุยทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ยังมีรีพลายสตอรี่บ้าง หรือแชร์คลิปน่ารักๆมาให้บ้าง เราก็มีตอบกลับบ้าง หรือไม่ก็เห็นแล้วเมินเฉยไปเลย แต่มันกลับยิ่งทำให้ใจเราเจ็บและทรมานอย่างบอกไม่ถูกมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หลังจากนั้น เราก็เลยตัดสินใจเลือกที่จะเห็นไม่รับรู้อะไรที่เกี่ยวกับเขา ทำเหมือนคนที่ไม่มีหัวใจ ใช้ชีวิตให้มีความสุขในพื้นที่ของตัวเอง แต่นานๆทีก็จะมีเขาเข้ามาวนเวียนอยู่บ้าง  จนเราเริ่มที่จะรับความรู้สึกแย่ๆนี้ไม่ไหวอีกครั้ง ก็นึกขึ้นมาได้ว่า มีสิ่งของบางอย่างที่เราเตรียมไว้มอบให้เขาในวันสำคัญ มีชุดสวยเป็นชุดพิเศษ ที่เราเตรียมไว้ใส่ไปในวันสำคัญของเขาที่เขาบอกว่าอยากให้เราไป  เมื่อเรากลับมาพูดคุยทบทวนกับใจตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย และตัดสินใจได้แล้วว่า โอกาสที่เราจะได้ไปคงไม่มีวันนั้นแล้ว เราก็เลยส่งของสิ่งนั้นไปให้เขา  โดยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า ส่วนชุดสวยที่เตรียมไว้ก็เอาออกมาใส่ไปเที่ยวสวยๆ ถ่ายรูปลงโซเชียลให้มันแล้วไป  เหมือนได้ปลดล็อกตัวเองไปเยอะเลย รู้สึกใจเบาสบายขึ้นมาก  แต่ก็มีลงสตอรี่เศร้าๆบ้าง ตามอารมณ์ที่ฮอร์โมนแปรปรวน   เขาก็ยังรีพลายสตอรี่มาอีก  และนี่คงจะเป็นฟางเส้นสุดท้ายของความเป็นเพื่อน หนทางสุดท้ายที่เราจะ Move On จากคนๆนึงได้อย่างถาวร คืออย่าให้เขาเห็นเรา หรือรับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเราในทุกๆช่องทาง  คำพูดสุดท้ายอยากจะบอกเขาว่า "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ให้ทำเหมือนว่าเราตายจากกันไปแล้ว และไม่ว่าจะนาทีไหนของชีวิต ก็อย่าได้มีโอกาสวนกลับมาเจอกันอีกเลยนะ"