เรามันเป็นลูกที่ถูกลืมไปแล้วหรอ เรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมจิตใจของเรามันอ่อนไหวง่าย จังทำไมมันถึงอ่อนแอได้ขนาดนี้ เราไม่อยากอ่อนแอเลย เราพยายามแล้ว เราอยากเป็นคนที่เข้มแข็ง แต่เรามันทำไม่ได้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมเราต้องอ่อนแอ เราเป็นแบบนี้ อ่อนแอมาตั้งแต่เกิด เราอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น มีพ่อแม่ที่รัก ลูกเท่าเทียมกัน​ เราไม่อยากเจอปัญหาอีกแล้ว เราไม่อยาก อยู่บนโลกนี้แล้ว เราเหนื่อยนะเว้ย ชีวิตตั้งแต่เกิดมากับเรา มาดูวุ่นวาย แล้วก็ยุ่งเหยิน​ที่สุด​ ผิดไหมที่ตอนเด็ก เราไม่รักแม่ เรารักย่ามากกว่า เพราะตั้งแต่เกิดมา จำความได้ ต่อมาก็อยู่กับย่าแล้ว อยู่กับป้าแล้ว มันทำให้เรา ไม่ผูกพันกับแม่เลย เราคิดแบบนี้ ลำบากไหม แต่เราแทบจะ เป็นเด็กดีของพ่อแม่ เลยล่ะ เพราะได้คำสั่งสอนของย่า ย่าสอนลูกทุกอย่าง ตั้งแต่ตอนที่ไม่มีย่าแล้ว ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนแปลงเรา เราเสียใจ กลางคืนไม่มีให้กอด แม่เราไม่เหมือนคนอื่นเขาเลย ความคิดไม่เหมือนคนอื่น เรายิ่งแปลกใจ พ่อกับแม่อยู่ด้วยกันได้ยังไง นิสัยไม่เหมือนกันเลย ต่างกันสุดขั้ว ถ้าถาม พอเราเดินนี้โคตรประเสริฐแม่เราโคตรโชคดีเลย ที่ได้มีผัวแบบนี้ ถึงแม้ว่าพ่อเรา จะเจ้าชู้​ แต่มาเสียตอนแก่​นี่แหละ​ แต่พ่อเราก็ยังรับผิดชอบลูกทุกคน รับผิดชอบเมียยังรับผิดชอบทุกอย่าง ไม่แปลกเลย ที่ทุกคน ถึงรักพ่อ เราเองก็รักพ่อ ตอนเด็กๆ เราไม่อยากรักแม่เลย แม่ชอบดุชอบตี ชอบประชด แต่พ่อ เป็นพ่อที่ใจดีมาก หรอกมีพี่น้อง 3 คน เราไปกลาง
แต่ก็ได้โตมาแค่แป๊บๆ แยกย้ายกันอยู่ เพราะแม่ไม่มีเวลาให้ แม่ทำงานพ่อทำงาน เราก็ต้องไปอยู่กับย่า ส่วนพี่สาว ไปอยู่กับยายพวกน้าๆ น้องชายก็อยู่กับแม่บ้าง เราสามคนไม่ค่อยผูกพันกันเลย ทะเลาะกันกัดกัน ด่าก็รุ่นแรก​ ด่ากัน แบบหยาบๆคล้ายๆไม่มีใครยอมใคร พี่สาวก็ไม่เคยยอมน้องๆ ส่วนพี่สาวเรา พูดตรงๆ ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยให้กำลังใจเราเลย ไม่เคยเป็นพี่สาวที่ดีสักครั้ง มีแต่เอาเปรียบน้องๆ คอยพูดอยู่เสมอ กูไม่อยากมีน้องกูอยากเป็นลูกคนเดียว กูไม่ได้มีพวกออกจากบ้านเลย กูเป็นลูกคนเดียวก็ดีแล้ว ใครฟัง แล้วไม่เสียใจมากกว่า แต่ราคาที่พี่สาวเราทั้งด่า ทอ เราจำได้อยู่ครั้งหนึ่ง มันเจ็บนะ​ พี่สาวเราแต่งงานแล้ว แต่รถก็ยังเรียนอยู่ยังเรียนไม่จบเราป่วย ตอนนั้นเราปวดท้องมาก เราเข้าโรงพยาบาลบ่อยไปรับยาบ่อย เพราะว่าปวดท้อง แล้ววันนั้นพี่สาวเรา ไปกินข้าวกับแฟน เขา เราก็บอก ว่าเราปวดท้องพอโทรไปหาบอกให้พาน้องไปหาหมอหน่อย เราขึ้นรถไปกับเขา เขาบอกเราว่า จะเป็นเห*้ยอะไรนักหนา โคตรหิวข้าวจะแดกข้าว กูก็ไม่ได้กินข้าว นี่คำพูดของพี่สาว เราต้องปวดท้องอยู่หลังรถ สารพัดทุกอย่าง ไม่ว่าจะตอบแต่งงานปรึกษาเขาพูดกับเขาดีๆ เราจะแจกซอง งานแต่งงานกี่ซองดี เราก็ถามเขา ว่าตอนเอ็งแต่งงาน เอ็งแจกกันไปกี่ซองหรอ เราถามแค่นี้ แต่ได้ตอบกลับมาว่า ไม่ต้องแจกหรอกอายเขา อายพ่อบ้าง เดี๋ยวเขาจะหาว่าท้องก่อนแต่ง มันผิดด้วยหรอ ที่เราท้องก่อนแต่ง ใครมั่งที่ไม่ท้องก่อนแต่ง ดาราเขายังทองก่อนแต่งกันเลย​ รวยแค่ไหน เขาก็ทำก่อนไปกันทั้งนั้น มันห้ามกันได้ด้วยหรอ บอกว่าน้องอิจฉา อย่างโน้นอย่างนี้ พูดตรงๆนะปัจจุบัน เรา ก็แต่งงานแล้ว เราไม่เคยอิจฉาพี่น้องตัวเองเลย เราแค่ น้อยใจ ที่พี่น้องเรา 3 คนไม่รักกัน เราเห็นพี่น้องคนอื่น เขารักกันเราอิจฉาแค่นี้จริงๆ เราเห็นแฟน พี่สาวก็เขารักกันกอดกัน ให้กำลังใจกัน พี่กับพี่สาวเรา ไม่เห็นเป็นแบบนี้บ้างเลย เหนื่อย เราต้องดิ้นรนกันเอง