ตามหัวข้อเลยครับ คนเป็นที่ไม่เคยมีแฟนหรือคนคุยมาก่อนเลยครับในชีวิตจนผมมีคนคุยอยู่คนนึงอายุห่างกัน1ปีรู้จักกันที่มหาลัยอยู่ห้องเดียวกัน คุยกันมาได้นานพอสมควรครับจะครบ1ปีแล้ว เราทำทุกอย่างเหมือนเป็นแฟนนกันบอกรักกันมีคิดถึงกัน จนกะทั่งได้ไปเที่ยวด้วยกันได้นอนด้วยกัน แต่พอมาพักหลังๆเขาเริ่มเปลี่ยนไปครับ จากที่เคยบอกรักกันบอกคิดถึงกัน เริ่มมีแต่ผมคนเดียวที่ยังบอกเหมือนเดิม แต่เขาก็ยังทักมาตลอดไปไหนมาไหนก็บอกตลอดยังไม่หายไป  แต่ผมแค่รู้สึกว่าพักหลังๆมามันไม่เหมือนเดิม  ผมไปปรึกษาใครก็มีแต่คนบอกว่าให้เผื่อใจไว้บ้าง บางคนก็บอกให้ถามตรงๆเลยว่าเราเป็นอะไรกันแน่ แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะถามครับเหมือนพอที่จะรู้คําตอบในใจอยู่แล้วครับ เลยเลือกที่จะไม่ถามครับ  ผมก็ยังคุยกับเขาอยู่ทั้งๆที่ตัวเองก็รู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปและเขาก็ยังคุยกับผมเหมือนเดิมทุกๆวันยังมีความที่หวงกันหึงกันอยู่ห่างๆครับเวลาผมไปไหนก็ถามว่าไปกับใครเวลาเขาไปไหนไปกับใครก็ถ่ายให้ผมดูครับ ถึงไม่ทักไปเขาก็ทักมา  หลายๆคนก็บอก ตัดใจเถอะ  แต่ผมก็ตัดใจไม่ลงจริงๆครับไม่กล้าที่จะหายไปและก็อยากให้เขาหายไปครับเหมือนผมติดเขาไปแบบที่ว่าขาดเขาไม่ได้เลย  ถึงมีคนเขามาจีบผมเพิ่มผมก็ดันปฎิเสธทุกคนที่เข้ามา   ทั้งๆที่ตัวเองไม่รู้ว่าคุยกับเขาต่อไปจะมีโอกาสได้คบไหม  พอจะถามเข้าไปตรงๆว่าตอนนี้เป็นอะไรกันแค่แต่ในใจมันก็ไม่กล้าที่จะถามสักทีจริงๆครับผมก็ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆครับ แล้วก็มัวแต่คิดไปต่างๆนาๆ