วันนี้ช่วงเย็นในขณะที่ผมกำลังออกกำลังกายในค่ายมวยข้างหมู่บ้านเป็นประจำทุกวัน ก็เป็นธรรมดาครับที่จะมีเด็กในหมู่บ้านมาออกกำลังกายที่ค่ายมวยเป็นประจำ เด็กๆกลุ่มนั้นเป็นเพื่อนกับน้องชายผม รุ่นอายุประมาณ ม.1-ม.2 เพราะน้องชายผมอายุ14ก็อยู่ม.2 เด็กๆกลุ่มนั้นก็ได้คุยเล่นกับน้องชายผม ตามประสาเด็กที่กำลังเข้าสู่วัยรุ่น พูดจาห้าวๆขิงๆ ผมฟังแล้วก็ตลกดีเพราะตอนที่ผมอายุประมาณนั้นผมก็นิสัยห้าวๆขิงๆเหมือนกัน555 จนเด็กกลุ่มนั้นได้พูดถึงเรื่องที่พ่อผมฝากน้องชายผมให้มาซ้อมมวยกับผม เผื่ออนาคตข้างหน้าจะได้ไปขึ้นชกกับเขาบ้าง น้องๆก็พูด(ขิง)ว่า พวกเขาก็อยากเป็นนักมวยเหมือนกัน เพราะมันเท่ และง่าย น้องเขาก็พูด(ขิง)อีกในทำนองว่า เดี๋ยวนี้มวยมันง่าย ถ้าเขาได้เป็นเขาจะน็อคให้หมดเลย ผมที่ได้ฟังก็คิดถึงตัวเองตอนสมัย8-9ขวบที่ชกมวยครั้งแรก ตอนเด็กๆผมมีไอดอลในวงการมวยไทยของผมอันดับ1เลยคือ "สามารถ พยัคฆ์อรุณ"ผมฝันจะเป็นอย่างงั้นให้ให้ได้ พ่อผมก็เลยพาไปฝึกมวยที่ค่ายของเพื่อนพ่อผม ผมจำได้ว่าผมตั้งใจซ้อมมาก เพราะอยากขึ้นชก เพราะอยาก"เท่เหมือนพี่มาด"ครับ เหตุผลหลักๆเลย ผมซ้อมมวยอยู่ที่ค่ายนั้นเรื่อยๆแบบลืมบ้านลืมช่องไปเลย จนได้มีโอกาสลงนวมกับรุ่นพี่ที่เป็นมวยในค่าย รุ่นพี่แกก็บอกว่าผมฝีมือดี ลูกถีบลูกเตะ หมัดอัพเปอร์คัตคือดี(ขอขิงสักนิดนะครับ) จนบอกให้ผมไปขึ้นชกได้ ผมก็เอาเลยครับ พูดในใจ"มวยมันจะไปยากอะไรว่ะ" คือมั่นหน้ามากๆครับ ขิงกับเพื่อนไปทั่ว ว่ากูจะได้ขึ้นชกแล้ว และกูจะต้องเท่มากแน่ๆ ตอนนั้นผมอายุได้9ขวบ ผมได้ขึ้นชกครั้งแรก ที่เวทีมวยประจำตำบล สิ่งที่ผมเห็นเกินความคาดหมายผมมากๆ เพราะมีคนมาดูเยอะมาก และสิ่งที่ตามมาคืออาการตื่นคนครับ แขนขาสั่น เพราะเห็นสายตาคนประมาณ500-600คนจ้องมาที่เรา มิหนำซ้ำเห็นหน้าคู่ชกของเราแล้ว เล่นเอาใจเราสะท้อนเลยครับ แต่จะทำไงได้ก็ต้องชก ใช่ครับ ปรากฏว่าวันนั้น "ผมร่วงตั้งแต่ยกแรก"เพราะมันไม่มีแรงชก และโดนหมัดเข้าหน้าเต็มๆ โดนเตะเข้าอีกไม่รู้กี่ครั้ง มันเป็น3นาทีที่โครตทรมานที่สุดในชีวิต ความมั่นหน้าและความขิงมันหมดไปจากตัวแล้วครับ ตื่นเช้ามาอีกวันผมปวดหัวและอาเจียนออกมามาก ไข้ขึ้นสูงไป3-4วันเลยครับ ตอนนั้นรู้สึกเลยว่า มวยมันยากมากๆ ต้องคนที่ใจรักจริงๆถึงจะประสบความสำเร็จ หลังจากนั้นผมก็ได้ตั้งใจฝึก ตั้งใจซ้อม ถึงแม้จะเหนื่อยหรือเจ็บมากก็ตาม จนตอนนี้ผมรักและผูกพันกับอาชีพมวยไทยมากๆครับ ปัจจุบันผมมีอายุได้27ปี ก็เป็นเวลา18-19ปีที่ผมอยู่ในวงการมวย ผมก็รู้สึกภูมิใจครับ ถ้าเรารักอาชีพใดอาชีพนึงเราก็อยากอยู่กับอาชีพนั้นไปนานๆ.....