คือบวชมาเพราะครอบครัวอยากให้บวช
แรกๆก็ไม่ได้คิดอะไร อยากจะบอกไปตรงๆด้วยซ้ำว่าจะไม่บวช แต่สุดท้ายก็หลวมตัวมาจนได้
ชีวิตผ่านอะไรมาก็เยอะ คิดว่าบวชแค่สัก 1 เดือน คงไม่มีปัญหาอะไร อดทนอยู่ๆไปเดี๋ยวก็จบ หนักกว่านี้ยากกว่านี้ต้องทนกว่านี้ก็เจอมาแล้ว
ส่วนตัวไม่ได้นับถือศาสนาหรือความเชื่ออะไรด้วย
มาบวชพอเป็นพิธีเพื่อให้ครอบครัวสบายใจแค่นั้น

พอมาอยู่วัดก่อนบวช 7 วัน บอกตรงๆเลยว่าคิดผิดสุดๆ การมาอยู่กับสิ่งที่เราไม่ชอบแบบไม่อยากเอาจริงๆมันรู้สึกแบบจิตใจไปหมดแล้ว อยากกลับก็กลับไม่ได้
เรื่องของเรื่องคือ เราไม่ชอบสายนี้อยู่แล้ว แล้วสภาพแวดล้อมนี่ก็คือแย่มากๆ ในด้านของคนน่ะ
พอมาคิดๆดูรู้สึกเลือกทางเดินผิดมากๆ แบบไม่เคยคิดผิดขนาดนี้มาก่อนจริงๆ
บางคนอาจบอกแค่นี้ผมยังทนไม่ได้ พูดถึงเรื่องบาปบุญคุณโทษ
ผมมาอยู่7วันแรก มีช่วงที่ไม่ได้กินข้าว 2 วันเต็มๆ เพราะใจผมมันไม่อยู่ไม่เอาแล้ว คนเราเวลาเครียดหรือคิดมากมันก็ลืมความหิวไปเลย

ทีนี้เลยตั้งใจว่าจะเอาแค่ 15 วันพอ อยากน้อยมาแล้วก็เอานิดหน่อยก็ถือว่าไม่เสียเที่ยว
ใจมันไม่อยากทน แต่ถ้าให้ทนมันก็ทนได้
แต่คนเรามีทางเลือก เรื่องอะไรจะมาทนกับสิ่งที่มันไม่จำเป็นต้องทน