เราอายุ20ปี จบม.3ตอนนี้ว่างงาน เนื่องจากช่วงนี้พ่อเราทะเลาะกับภรรยาทั้ง2คนบ่อยมาก(แม่เลี้ยงทั้งคู่) เวลาเค้าทะเลาะกันมักจะอารมณ์เสีย แล้วพาลไปเรืองอื่น ซึ่งเรามันคนนั้นเองที่พ่อพูดหยิบยกมาเป็นประเด็นเวลาทะเลาะกับเมีย เราซึ่งได้ฟังสิ่งที่พ่อพูดบ่อยๆ ไหนจะจากคนที่บ้านของพ่ออีกทำให้เราเริ่มคิดว่า เป็นเพราะเราหรอทำไมเราต้องเกิดมานะ ทำไมเราถึงไม่ขยันนะ ทำไมไม่หาเงินมาเยอะๆนะ พ่อชอบพูดเวลาโมโหเมียเค้าเรื่องเราว่า เบื่อ เบื่อทุกสิ่งทุกอย่างเบื่อลูก เบื่อที่จะต้องเลี้ยง งานการก็ไม่มีอยู่แต่
บ้านวันๆไม่ทำอะไร เราเป็นภาระที่เค้าต้องเลี้ยง เราได้ยินคำว่าตัดเราออกจากชีวิตจากพ่อบ่อยมากๆ 4ปีที่แล้วพ่อทะเลาะกับเมียแต่ไล่เราไปอยู่ที่อื่นให้แม่เรามารับไปอยู่ด้วยทิ้งเราไว้ 2ปีต่อมาเรากลับลงมาเรียนต่อ ปวช.อยู่ปี2 พ่อทะเลาะกับเมียแล้วไล่เราอีกครั้ง แล้วในปีนี้เราตั้งใจลงมาทำงานลงมาอยู่คนเดียว แต่พ่อไม่มีที่ไปเลยมาอยู่กับเราด้วย เราไม่ได้ว่าอะไรเพราะเค้าเป็นพ่อ เราทำงานเดินไปทำงานทุกวัน เงินออกจ่ายค่าห้อง ซื้อของซื้อกับข้าวเราออกคนเดียว แต่พอเราออกจากงานเพราะเราไม่สบายอยู่โรงพยาบาลแต่ผู้จัดการไม่ให้ลา ขู่จะไล่เราออกตลอดจนทนไม่ไหวเลยลาออก แต่เงินที่ออกมาเราก็เอามาจ่ายค่าห้องไว้ก่อน +ให้พ่อตลอด แต่พ่อกลับไปบอกกับคนที่บ้านของพ่อเองว่า เราไม่เคยให้เงินเค้าใช้เลย มีแต่เค้าที่ให้เงินเราใช้ บอกว่าเราขอแต่เงิน ขอจนเขาไม่มีกิน จนเราไม่กล้าไปบ้านนั้นอีกเพราะทุกคนเชื่อพ่อเรา พ่อยืมเงินจ่ายค่ารถเราก็ให้ พ่ออยากได้อันนั้น เราซื้อ แต่พอเราไม่มีรายได้เขามองว่าเราเป็นภาระ พอเราหางานทำหาสมัครงานก็บอกว่าจะไปทำยังไง รถก็ไม่มีถ้าเลิกดึกรถโดยสารหมดแล้วจะกลับยังไง
พูดไม่ให้เราไปทำ แต่พอทะเลาะกับเมียที่ไรก็พาลมาด่าเราทุกครั้ง ทั้งๆที่เราไม่เคยพูดอะไร ไม่เคยขอเงิน เค้าไม่ให้เราไม่เคยขอ เขาให้กินเราก็กินเค้าไม่ให้เรากินเราก็ไม่กิน จนเราที่ฟังเเละเจอกับคำพูดการกระทำนั้นบ่อยๆทำให้คิดว่าอ่อ เราคือภาระเราคือตัวอะไรสักอย่างที่เค้าอยากจะตัดออกจากชีวิต ในอนาคตของพ่อไม่มีเรา ในอนาคตที่พ่อฝันคือมีแต่เมียของพ่อ
ปีใหม่นี้แม่เราจะมารับไปอยู่ด้วยไปทำงานที่นู้น เราจะใจร้ายไปมั้ยถ้าเราจะไม่ติดต่อคนคนนั้นที่ชื่อว่าพ่อีกต่อไป ที่เราเล่ามาคือเบสิคเรื่องจริงมันยิ่งกว่านี้เราพูดไม่ได้ ลาก่อนชายคนที่ตัดลูกๆออกจากชีวิตเพราะคิดว่าคือภาระ
ปล.หากใครคิดว่าจริงๆแล้วเราคือคนผิด โทษแต่พ่อเราก็ขอโทษไว้นะที่นี้ด้วยว่า ถ้ามาอยู่ใน สถานการณ์เดียวกันที่แย่ยิ่งกว่าสิ่งที่เล่าคุณจะรู้สึกอย่างไร ขอบคุณที่รับฟัง
ภาระคำที่ได้ยินบ่อยๆจากคนเป็นพ่อ
บ้านวันๆไม่ทำอะไร เราเป็นภาระที่เค้าต้องเลี้ยง เราได้ยินคำว่าตัดเราออกจากชีวิตจากพ่อบ่อยมากๆ 4ปีที่แล้วพ่อทะเลาะกับเมียแต่ไล่เราไปอยู่ที่อื่นให้แม่เรามารับไปอยู่ด้วยทิ้งเราไว้ 2ปีต่อมาเรากลับลงมาเรียนต่อ ปวช.อยู่ปี2 พ่อทะเลาะกับเมียแล้วไล่เราอีกครั้ง แล้วในปีนี้เราตั้งใจลงมาทำงานลงมาอยู่คนเดียว แต่พ่อไม่มีที่ไปเลยมาอยู่กับเราด้วย เราไม่ได้ว่าอะไรเพราะเค้าเป็นพ่อ เราทำงานเดินไปทำงานทุกวัน เงินออกจ่ายค่าห้อง ซื้อของซื้อกับข้าวเราออกคนเดียว แต่พอเราออกจากงานเพราะเราไม่สบายอยู่โรงพยาบาลแต่ผู้จัดการไม่ให้ลา ขู่จะไล่เราออกตลอดจนทนไม่ไหวเลยลาออก แต่เงินที่ออกมาเราก็เอามาจ่ายค่าห้องไว้ก่อน +ให้พ่อตลอด แต่พ่อกลับไปบอกกับคนที่บ้านของพ่อเองว่า เราไม่เคยให้เงินเค้าใช้เลย มีแต่เค้าที่ให้เงินเราใช้ บอกว่าเราขอแต่เงิน ขอจนเขาไม่มีกิน จนเราไม่กล้าไปบ้านนั้นอีกเพราะทุกคนเชื่อพ่อเรา พ่อยืมเงินจ่ายค่ารถเราก็ให้ พ่ออยากได้อันนั้น เราซื้อ แต่พอเราไม่มีรายได้เขามองว่าเราเป็นภาระ พอเราหางานทำหาสมัครงานก็บอกว่าจะไปทำยังไง รถก็ไม่มีถ้าเลิกดึกรถโดยสารหมดแล้วจะกลับยังไง
พูดไม่ให้เราไปทำ แต่พอทะเลาะกับเมียที่ไรก็พาลมาด่าเราทุกครั้ง ทั้งๆที่เราไม่เคยพูดอะไร ไม่เคยขอเงิน เค้าไม่ให้เราไม่เคยขอ เขาให้กินเราก็กินเค้าไม่ให้เรากินเราก็ไม่กิน จนเราที่ฟังเเละเจอกับคำพูดการกระทำนั้นบ่อยๆทำให้คิดว่าอ่อ เราคือภาระเราคือตัวอะไรสักอย่างที่เค้าอยากจะตัดออกจากชีวิต ในอนาคตของพ่อไม่มีเรา ในอนาคตที่พ่อฝันคือมีแต่เมียของพ่อ
ปีใหม่นี้แม่เราจะมารับไปอยู่ด้วยไปทำงานที่นู้น เราจะใจร้ายไปมั้ยถ้าเราจะไม่ติดต่อคนคนนั้นที่ชื่อว่าพ่อีกต่อไป ที่เราเล่ามาคือเบสิคเรื่องจริงมันยิ่งกว่านี้เราพูดไม่ได้ ลาก่อนชายคนที่ตัดลูกๆออกจากชีวิตเพราะคิดว่าคือภาระ
ปล.หากใครคิดว่าจริงๆแล้วเราคือคนผิด โทษแต่พ่อเราก็ขอโทษไว้นะที่นี้ด้วยว่า ถ้ามาอยู่ใน สถานการณ์เดียวกันที่แย่ยิ่งกว่าสิ่งที่เล่าคุณจะรู้สึกอย่างไร ขอบคุณที่รับฟัง