สวัสดีครับเจ้าของกระทู้อายุ 21 ปีครับ ตอนนี้ก็เรียนอยู่มหาลัยปี 4 ครับ ไม่เคยมีคนคุยเลย คนคุยคนนี้คือคนเเรกของชีวิตครับ

ขอเริ่มเล่าเลยเเล้วกันนะครับ คนคุยของเจ้าของกระทู้อายุห่างกันไม่มากอายุประมาณ 18 ปี นิสัยดีมากๆโดยเฉพาะเรื่องการรับฟังเเละชวนคุย ในตอนที่เจอตอนเเรกเขาเรียนอยู่ที่เยอรมัน เจอกันในโลกออนไลน์เพราะเรื่องงานครับเเละยังไม่เคยเจอตัวจริงเเค่เปิดกล้องคุยกันใน facebook ครับ ส่วนผมเรียนอยู่ที่ไทยเวลาของเขาจะช้ากว่าไทยราวๆ 6 ชั่วโมง ทำให้ผมต้องนอนดึกเพื่อที่จะได้โทรคุยกับเขา ตอนที่เจอกันครั้งเเรกเค้าเล่าว่าอกหักมาจากคนเก่าได้ประมาณ 1 เดือนซึ่งเขาก็บอกว่าตอนนี้ยังไม่อยากมีใคร เเต่คุยเเก้เหงาเป็นเพื่อนได้ผมก็รับฟังเขาพูดระบายต่างๆนาๆ อยู่ในสถานะเป็นพี่น้องไม่ได้ชอบกันเลย สรุปไปๆมาๆผมกับเขาเริ่มชอบกันหลังคุยกันได้เเค่ 2 อาทิตย์ก็ตัดสินใจเลื่อนสถานะเป็นคนคุย เเต่ก่อนที่เค้าจะมาถามผมว่าเรา 2 คนเป็นคนคุยกันได้มั้ย เค้าถามว่า"ไม่กลัวหรอว่าเรามีคนคุย" ผมก็ตอบไปว่าถ้าคนจะเลิกคุยกันมันก็มีปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้เลิกคุยได้ไม่ใช่เเค่เรื่องมีคนคุยคนอื่นมันก็เลิกกันได้เหมือนกัน  เค้าก็ตอบกลับว่า เค้าเเค่ถามลองใจผมเค้าคุยกับผมเเค่คนเดียวเเละพูดด้วยว่าถ้าคุยกับเค้าต้องจริงใจไม่ใช่มาจีบเล่นๆ เเล้วต้องเข้าใจเวลาเรียนเเละเวลาทำงานของเขาด้วยโตๆกันเเล้ว อยากคุยกันเเบบผู้ใหญ่ไม่ใช่เด็กที่เค้าต้องมาทักหรือโทรคุยกันตลอด ทุกคนมีภาระ ผมก็เข้าใจดีเพราะผมก็เรียนยุ่งพอสมควรเหมือนกัน

ผมกล้าพูดเลยครับว่ารักเเรกของผมผมทุ่มเทจริงๆครับ คุยคนเดียว มีเวลาว่างก็คุยตลอดถ้าเหงา ไม่มีคุยกับคนอื่นเลย เค้าก็ยังกลัวว่าผมจะมีคนคุยอยู่ทั้งๆที่ผมไม่เคยมีคนคุยตั้งเเต่อายุมาถึง 21 ปี พิสูจน์ได้จากเเชทเลยครับ จนมาเจอเขาคนเเรก ก็โอเครๆคุยกันมาเรื่อยเเบบว่าโทรกันตลอดเลย ก็เลยตกลงกันว่ามีอะไรให้รีบบอกเลย ถ้าคิดว่าเข้ากันไม่ได้ผมไม่เสียใจผมดีใจด้วยที่เขามีความสุขหากอยู่คนเดียวเเล้วรู้สึกดีกว่า จะได้ห่างๆกันไม่ต้องคุยให้เสียเวลา ก็ตกลงคุยกันดีครับไม่มีโมโหกันเลย

พอคุยกัน 1 เดือน เริ่มตอบอืม อ่า อ่อมาคำเดียวเเล้วครับ เเต่ผมเข้าใจว่ามีธุระงานไม่มีเวลา อยากอยู่กับตัวเอง ไม่ก็มีคนอื่น เเต่หลังๆเริ่มเเสดงออกชัดมากว่าทักไปไม่อยากตอบ ไม่อยากคุยผมก็ไม่ได้เซ้าซี้เข้าใจชีวิตเขา เริ่มรู้ตัวว่ามันหมดช่วงโปรโมชั่นของเขาเเล้วเเรกๆเขาอะไรดีไปหมด ตอนนี้เหมือนคนละคนเลยครับ พอผมรู้เเบบนี้เลยไม่ได้ทักไปหาเขาเลยเพราะเขาไม่มีเวลาให้เเม้กระทั่ง 1 นาทีที่จะตอบเเชทหรือโทรคุยกับเราเลย 

ผ่านมา 2 เดือนเเม้จะคุยกันไม่นานผมก็ช็อคจริงๆครับที่รู้ความจริงที่คิดว่าจะต้องเกิดขึ้น อาทิตย์ที่เเล้วครับมารู้ว่าเขามีคนคุยเยอะมากเเละเเถมยังกลับไปมี sex อะไรกับเเฟนเก่าเขาบ่อยด้วยอีก ผมเลยนึกถึงวันเเรกที่เขาพูดกับเราว่าถ้าเป็นรักเเรกของเธอต้องจริงใจนะ อย่าไปมีใคร เเต่มาอาทิตย์ที่เเล้วเธอไปมีคนอื่นมันไม่เหมือนที่เคยตกลงกันไว้เลย ผมก็ร้องไห้ที่บ้านได้ประมาณ 4-5 วันเเล้วครับเพราะยังลืมเขาไม่ได้จริงๆ 
มาวันนี้ดีขึ้นมาหน่อย รักเเรกผมมันเเย่มากๆรู้ว่าเขาไม่ได้จริงใจเหมือนที่หวังไว้ เเต่ไม่มีทางกลับไปเเน่นอน 100% 
 
ตอนนี้ผมโทษตัวเองครับที่เอาตัวเองไปอยู่กับความรักเเบบนี้ ไม่โฟกัสอนาคตของตัวเอง คิดว่ารักเเรกที่มีคืออยากให้มีคนซัพพอร์ตกันเรื่องเรียนเรื่องอนาคตหรือปัญหาชีวิต เเต่กลับเจอคนที่ทำให้ชีวิตผมเเย่ลงไปอีก หรือมันเป็นผมเองที่ซื่อเเละโง่ไม่ทันคนเรื่องเเบบนี้ คุณลุงผมที่อยู่กับผมด้วยก็บอกผมว่ารีบหาเงินทำงานเดี๋ยวก็มีคนเห็นค่าในตัวเราเเล้วเขาจะเข้ามาหาเราเอง

ตอนนี้ก็พยายามอย่างมากครับที่จะกลับมาโฟกัสเรื่องเรียนเพราะใกล้จบปี 4 เเล้วเลยคิดว่าคิดเเต่เรื่องเรียนเเละทำงานดีกว่า ปกติก็เวลาเรียนเเละทำงานก็น้อยตอนคุยกับเค้าอยู่เเล้ว พอเค้าหายไปผมเลยมีเวลาเรียน อยู่กับตัวเอง ได้เยอะมากขึ้นเลยครับ เเต่ปล่อยให้ตัวเองว่างไม่ได้นึกถึงเค้าตลอด
เพื่อนๆพี่ๆคิดว่าตอนนี้ผมควรจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงต่อดีครับ กลายเป็นกลัวไม่อยากคุยกับใครในเรื่องความรักเเล้วครับ

ช่วยเเชร์ประสบการณ์หน่อยครับ
ผมรับฟังทุกๆความคิดเห็นเลยครับ ขอบคุณเสียสละเวลาอ่านเรื่องราวชีวิตของผมจนจบครับ 💗🙏🏻🙏🏻🙏🏻