เราเจอเค้าครั้งแรก ไม่รู้อะไรดลใจ อยู่ด้วยกันเลย

จนมาถึงวันนี้ 15ปี ใกล้ 16 ปี มกรานี้แล้ว มีตัวเล็ก น่ารักๆด้วยกัน 2 คน 

.

เคยได้ยินหลายๆคนบอกว่า *ความรักต้องใช้เวลา*

เราเป็นคนไม่ชอบอยู่คนเดียว ก็คิดแค่ว่า ให้เค้ามาอยู่เป็นเพื่อน มีเพื่อนกินข้าว มีเพื่อนอยู่ด้วย ไปไหนมาไหนก็ไม่ต้องไปคนเดียว 

.

ความรู้สึกแรกๆคงเรียกความรักไม่ได้

เพราะเราเพิ่งรู้จักกัน เป็นความชอบ

เป็นความเจ้ากันได้ ช่วยเหลือ เป็นที่พึ่งพา

เป็นคนให้คำปรึกษา มีอะไรก็คุยกัน

.

อยู่ด้วยกันช่วงแรก ไม่ได้คาดหวัง

ไม่ได้หึงหวง แค่ได้มีเพื่อน

พอเวลาผ่านไป เราคาดหวังมากขึ้น

ก็เริ่มมีทะเลาะกันบ้าง

ด้วยนิสัยที่ต้องปรับตัวเข้าหากัน

มีเรื่องหึงหวง ที่**แฟนยังลืมคนเก่าไม่ได้**

แต่สุดท้าย เราก็ไม่ได้ปล่อยมือออกจากกัน

.

เราจีบเค้าก่อน เพราะรู้สึกว่าเค้าหล่อโดนใจมาก🤣

ตอนแรกรู้เลย ว่าเรานี่ให้ใจเค้าไปมากกว่า

ที่เค้าให้เราอีก แต่ก็ทน *รักเค้า😆

ใจที่เราให้ไป คือให้50เลย 

แต่รู้สึกได้ว่าเค้าให้เรามาแค่0
(หรืออาจจะคิดไปเอง😆)

แต่ก็ไม่เป็นไร วันนึงเค้าต้องรักเราแน่ๆ

.

เราที่เริ่มจาก 50 ก็ขยับขึ้นมาเป็น100

เค้าที่เริ่มจาก 0 ขยับขึ้นมาเป็น100 

ในที่สุด วันที่เรา รอคอยก็มาถึงแล้วววว

เราเริ่มรักกันมาก ขาดกันไม่ได้ตอนไหนไม่รู้เลย 

พอเค้ารักเราแล้ว เค้ากลายเป็นใจดีกับเรามาก

ตามใจเรามาก ใจเย็นกับเรามากๆ

ทุกวันนี้ยังไม่อยากจะเชื่อเลย

ว่าเราอยู่กันมาตั้งแต่วันแรกที่เจอกันได้ยังไง😄

.

เราอยู่ด้วยกันตั้งแต่อายุ10ปลายๆ 

จนมาถึง 30กลางๆแล้ว

เติบโต มาด้วยกันในทุกๆเรื่องเลย
.
ความรักต้องใช้เวลาจริงๆแหละ เพราะทุกๆช่วงเวลา
ที่เราอยู่ด้วยกัน เราได้เรียนรู้กัน 
ปรับตัวเข้าหากัน (แต่ไม่ได้ทิ้งความเป็นตัวเองของเราทั้งคู้)
ได้พัฒนาตัวเอง ไปด้วยกัน เติบโตไปด้วยกัน
.
มันเป็นพรหมลิขิตได้รึป่าว
หรือเป็นความโชคดีของเราทั้งคู่กันแน่
.
อยากขอบคุณที่เข้ามาในชีวิต
ขอบคุณที่อยู่กันมาจนถึงวันนี้
เรา2คนไม่ต้องเสียเวลาเลย 
ได้ใช้ทุกเวลา อยู่ด้วยกัน ตั้งแต่วันแรก
.
มกรานี้ก็จะ16ปีแล้ว อยู่กันไป 
จนจะถึงวันนั้นเลยเด้อ ที่รัก❤️