พ่อกับแม่แฟนเราแยกทางกันพ่อไปทางแม่ไปทาง แล้วเขาก็เหลือเราแค่คนเดียว แต่พ่อกับแม่เราไม่ชอบเขาค่ะ ว่าเขาดูไม่มีอนาคต เลี้ยงดูเราไม่ได้ พ่อแม่กดดันเราทุกอย่างไม่ให้เราติดต่อกับแฟน แยกเราออกมาไม่ให้อยู่ด้วยกัน ท่านก็กลัวว่าเราจะหนี รถไม่ให้ใช้ ไม่ให้ไปไหน ตลอดเวลา2ปีกว่าที่คบกับแฟนเเฟนเราเสมอต้นเสมอปลายตลอดตั้งแต่ครั้งแรกที่คบกันมา ทำงานเลิกมางานมาก็อยู่ห้อง ช่วยงานบ้านเราทุกอย่าง บางครั้งไปหาเพื่อนแฟนเราก็กลับตรงเวลาตลอด เวลาที่ห่างกันเขาโทรมาแต่ละครั้งเราเองก็ใจสหลายร้องไห้ตามตลอด ถามทุกครั้งเมื่อไหร่จะมาหากันบ้าง คิดถึงกันบ้างไหม เราเองก็อยากเลือกทางของตัวเองบ้าง เพราะตั้งแต่เราจำความได้อราก็โดนกดดันมาโดยตลอด อยากเรียนที่นั่น ได้เรียนที่นี่เพราะพ่อแม่เห็นลูกเพื่อนเรียนแล้วได้ดี จะออกไปข้างนอกกับเพื่อนช่วงวันหยุดแต่ละทีก็ไม่ได้ไป ต้องโกหกเอาเก็บเงินทั้งอาทิตย์เพื่อจะไปดูหนัง แต่ก็นั่นแหละค่ะไม่ได้ไป แล้วเวลาเราทำไรเราก็โดนเปรียบเทียบตลอด ทำไมเราไม่ได้ดีสักครึ่งนึ่งของลูกบ้านนั่น ทำไมลูกบ้านนั่นส่งเงินให้เยอะกว่า เรียนจบจนทำงานเพราะกับแม่ก็ยังไม่ปล่อย อยากให้อยู่กับเขา เผื่อจะไปได้ดีเหมือนป้าที่ได้แฟนฝรั่ง เราเองก็ยอมรับอยู่ค่ะว่าเราก็ไม่ได้ดีเลิศเลออะไรขนาดนั่น แต่บางครั้งความก็ควรปล่อยให้เราได้ตัดสินใจเองบ้าง ถ้ามันไปกันไม่รอดหรือไปกันไม่รอดจริงๆก็ควรปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตเอา เราเองก็ไม่ได้อยากหนี เราเองก็กดดันตัวเองต้องออกจากงานมาอยู่กับพ่อกับแม่ เพราะคำว่าพ่อแม่ไม่ชอบแฟนเรา เราควรทำยังดีค่ะ