ครอบครัวผม มีอาชีพค้าขายสุกรปลีกซึ่งวันแต่ละวันต้องทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด งานเริ่มตั้งแต่เที่ยงคืนถึง1-3ทุ่มแต่ละคนมีหน้าที่ต่างกันไปต่างเวลาต่างหน้าที่ แต่ไม่มีการจ้างลูกจ้างเลยแม้แต่คนเดียว ซึ่งในครอบครัวมีผมและลูกพี่ชายผมที่ยังเรียน(และก้ต้องทำงานไปด้วย)ซึ่งผมจะต้องทำงานช่วงตี3ถึงประมานตี5 มีบางทีที่ต้องไปช่วยตั้งแต่เที่ยงคืนเลยก้มี ในแต่ละวันผมก้มีเวลาได้พักผ่อนได้ไปหาเพื่อนบ้างตอนก่อนทำงานตั้งแต่เที่ยงคืนจนตีสามเป็นปรกติแต่ถ้าวันไหนที่มีงานเยอะหรือแม่ทำเองไม่ไหวเราก็ต้องออกไปช่วย หลายคนอาจจะงงว่าทำไมโตป่านนี้แล้วยังไม่ช่วยแม่ทำงานหาเลี้ยงตัวเองก็ได้หนิ มันมีปัญหาอยู่คือ แม่ผมเขาออกจะเป็นคนอารมณ์เปลี่ยนไวแต่ไม่ได้เปลี่ยนไวในแบบนี้ดีนักไปในทางหัวร้อนซะมากกว่า แม่ผมเท่าที่ผมนึกขึ้นได้มักจะเอาบรรทัดฐานตัวเองเป็นที่ตั้งเสมอ ห้ามเจาะหู ห้ามทำสีผม ห้ามไว้ผมยาว ห้ามเถียง ห้ามย้อน ห้ามหยุดทำงาน ห้ามไปเที่ยว ห้ามไปตจว. ต่างๆนาๆสารพัดจะนึกในสิ่งที่ห้ามได้ อาจจะไม่เหมือนการห้ามเหมือนแกมีความอยากเอาชนะผม ถ้าเถียงแกก้จะตวาดใส่ตะโกนด่า(แต่ไม่มีคำหยาบเลยนะนอกจากคำว่ากูแต่มันก้ยังน่าโมโหอยู่ดี)ถึงจะพูดด้วยเหตุผลนานาประการมันก็จะมีคำว่า"เรื่องของ" และเป็นอันว่าความคิดผมหรือเหตุผลใช้ไม่ได้กับแม่ผม แม่ผมมีเหตุผลเหมือนกันนะ แต่เหตุผลที่เค้าให้มามันคือความคิดของเค้าหรือเหตุผลในการเข้าข้างตัวเองนั่นละ ผมเข้าใจดีนะครับว่าบางทีเค้าเหนื่อยงานมาอาจจะมีอารมณ์เสีย แต่มันก็ควรจะอารมณ์บูดมาบ้างแต่บางทีสิ่งที่แม่พูดออกมามันก้ออกจะแรงเกินไป ผมถึงขั้นคิดว่าแกควรไปพบแพทย์จิตเวชเลยด้วยซ้ำ ไม่ได้จะหาว่าแกบ้าหรืออะไรนะครับ แต่ผมต้องการให้แกได้ระบายให้หมอฟังบ้าฃว่าแกมีความคิดอะไรมรปมอะไรในใจทำไมต้องทำกับลูกๆกับคนในบ้านแบบนี้ 
อาจจะดูเหมือนผมใส่ร้ายแม่ทำให้เหมือนแม่เป็นคนร้ายแต่ จาิงๆผมเองก้ทำให้เขาเหนื่อยเช่นกัน เขาต้องหาเลี้ยงส่งผมเรียน เลี้ยงดูปากท้องคนในบ้านอยู่ เขาอายุปาไป60กว่าแล้วแต่ก็ยังทำงานเลี้ยงผมและครอบครัวอยู่ ผมรักแม่นะครับแต่บางทีก็มีไม่พอใจบ้างเพราะนิสัยแกที่เป็นกับผมแบบนี้มาตลอดๆ วันที่แกดีดีก็มีครับแต่ส่วนมากในทุกๆวันก็จะเป็นแบบนี้ แบบที่ไม่ค่อยดีนัก
มาเข้าประเด็นเลยดีกว่าครับ ผมมรแฟนเป็นคนโคราชมาหากินที่กทม.ซึ่งช่วงแรกในการมากทม.ก็ต้องหาเช่าห้องอยู่ เดือนนึงมี3000(อยู่ที่แบบไม่ดีมากไม่ได้แย่เกินไป)ซึ่งพออยู่มาได้สักพักใหญ่ๆผมก็พามาที่บ้านมาให้ที่บ้านได้เห็นหน้าตานิสัยใจคออะไรแบบนี้ซึ่งเมื่อพามาในทุกๆวันหลายวันหลายเดือนที่บ้านผมพอใจในตัวแฟนผมมากถึงขั้นรักนั่นละ เลยชวนมาอยู่ที่บ้านด้วยกัน ซึ่งก็มาอยู่ด้วยกัน ที่บ้านของผม อยู่มาได้แบบไม่มีปัญหาในการย้ายเข้ามาอะไรมาก อยู่มาได้สักพัก แกเริ่มออกลาย พอผมทำอะไรก็ตาทให้แม่แกไม่พอใจ แกก็จะเอะอะไล่ออกจากบ้านให้ขนเสื้อผ้าออกไป ตัวผมไม่ไเ้คิดอะไรมากหรอกครับ แกก็คงพูดไปงั้นแหละอาจจะเพราะโมโหไม่ได้ดั่งใจ เอาชนะอะไรไม่ได้ก็แสดงความเป็นเจ้าของในทรัพย์สินบ้านตัวเอง แต่คนที่ไม่โอเคคือแฟนผมแฟนผมค่อนข้างคิดมากกับคำพูดคน แล้วยิ่งคำพูดแม่ผัวมาไล่แฟนตัวเองออกจากบ้านมันก็เท่ากับไล่ตัวเองด้วยใช่มั้ยละครับ ซึ่งเป็นแบบนี้มาตลอดๆๆจนมาวันนึง ฝั่งบ้านแฟนเขาก็อยากให้กลับไปหาบ้าง ซึ่งผมก็อยากไปกับแฟนครับ แต่ แม่ไม่ให้ไปครับ...เข้าในนะครับมันเป็นช่วงเทศกาลปีใหม่ด้วย หมูขายดี (มั้งไม่แน่ใจเพราะผมไม่ได้เป็นคนออกไปขายผมทำงานหลังร้าน) แล้วช่วงปีใหม่แฟนผมเขาก็ได้หยุดงานยาวเหมือนกัน(แฟนผมทำงานข้างนอกไม่ได้ทำงานขายของกับบ้านผม) จริงๆถ้าปกติแฟนไม่มาอยู่ด้วยผมไม่ซีเรียสหรอกครับ แต่นี่แฟนมาอยู่ด้วยแล้ว แล้วคือถ้ามีปัญหาผิดใจกับแม่ไม่ฟังแม่ผัว แล้วจะเป็นยังไงต่อไป จริงๆแฟนผมไปคนเดียวก็ได้ครับ แต่ในความคิดผมคือ ในเมื่อ เรา ยังพาเขามาอยู่ด้วยกันได้ แล้ว ทำไม เรา ถึงไปหาฝั่งเขาบ้าง ไม่ได้! ในตอนที่เถียงกันเรื่องให้ไปไม่ให้ไป มันมีคำพูดนึงแม่ผมด่ามาว่า "ทำไมถึงเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้งานที่บ้านเยอะแยะทำไมถึฃไม่คิดจะอยู่ช่วยกันทำงาน" เห้ยคือผมเห็นแก่ตัวใช่มั้ย แล้วงี้ แม่ผมก็ไม่เห็นแก่ตัวบ้างหรอที่ชวนเขามาอยู่บ้านแล้ว แล้วพอเขาอยากให้กลับไปหาคนที่บ้านเขาบ้าง แล้วไปไม่ได้ บางคนอาจจะคิดว่าปีหน้าก็ได้ปีถัดไปก็ได้ มันได้ครับ แต่ ถ้าคนฝั่งนั้นเค้าถามละว่าทำไมแฟนไม่มาด้วย เพราะติดงานหรอ แล้วทำไมเรายังไปอยู่กะเขาได้ ฝั่งนู่นเขาจะคิดยังไงละครับ แล้วถ้าคิดว่าหลังจากเทศกาลค่อยไปก้ได้ แต่แฟนผมหยุดไม่ได้ไงครับ เขาหยุดงานยาวได้แค่ช่วงเทศกาล แล้วถ้าบอกให้แฟนไปคนเดียวก่อน แล้วจะให้ผมไปตอนไหนได้อีกครับ ในเมื่อเทศกาลส่วนใหญ่ผมต้องทำงานทุกเทศกาลเพราะงานเยอะแล้ว ผมไปตอนไหนได้อีก ให้ผมไปหาญาติของแฟน ไปคนเดียว งี้หรอครับ มันดูแปลกๆมั้ยครับถ้าไปคนเดียวแล้วแฟนไม่ได้ไปด้วย ผมก็ไม่ได้สนิทกับญาติแฟนเหมือนกัน แล้วไงละครับทีนี้ ผมจะเป็นคนเห็นแก่ตัวในสายตาแม่หรือในสายตาญาติแฟนดี อันนี้มันอาจจะเป็นความคิดส่วนตัวผม แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าสิ่งที่ผมคิดมันไม่ได้แย่ไปซะทั้งหมดทุกเรื่อง เรื่องไหนผมผิดผมยอมรับนะ แต่ถ้าเรื่องมันเป็นแบบนี้ผมไม่รู้จะคิดยังไงดีแล้ว ผมต้องยอมแม่ไปตลอดชีวิตมั้ย ถ้าผมไม่ยอมแล้วผมจะได้คุยกะแม่แบบปกติมั้ย แล้วแฟนผมจะมีปัญหาผิดใจกับแม่มั้ยถ้าแฟนต้องตามผมมาด้วย ผมอาจจะผิดเองที่ไม่ค่อยเชื่อฟังแม่ แต่บางทีมันเป็นเรื่องจำเป็นจริงๆทำไมแกไม่ฟังผมบ้าง