ผมจะมีเรื่องเล่าให้ฟัง...

ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งชื่อสมมติว่า อ. มันเป็นเพื่อนสมัยเรียน ซึ่งผมกับมันสนิทมาก ลำบากมาด้วยกัน รักกันเหมือนพี่เหมือนน้อง เวลาทำเรื่องเxี้ยๆ อย่างเช่น โดดเรียน โดดกีฬาสี เข้าเรียนสาย เข้าคาบเรียนที่สอง ไปเล่นร้านเกม

นิสัยเราสองคนคือแค่มองหน้ากันก็รู้ใจกัน อะไรไม่ดีเราก็เตือน อะไรดีก็แนะนำแนวทางในสิ่งที่ดี เวลาเล่นเกมก็เล่นด้วยกัน ไม่ว่าเรากับนายไม่มีเงินซื้อข้าวก็แบ่งกันเลี้ยงขอแค่กินให้อิ่มท้อง เรามีเงินเยอะก็เลี้ยงขนมน้ำบางครั้ง เรากับนายไม่มีเงินค่ารถต่างคนช่วยกันออกให้ได้กลับบ้านแล้วค่อยมาคืนเงินวันพรุ่งนี้ ต่างคนต่างซัพพอร์ต เราสนิทกันจนเป็นคู่หูจนเพื่อนหลายๆคนยังอิจฉา

แต่วันเวลาผ่านไปพวกเราโตขึ้นมาเรียน ปวช.พวกเราต่างคนอยู่คนละห้อง แต่ถึงอย่างนั้นเวลาพักกินข้าวกินด้วยกัน พอกลับบ้านกลับด้วยกัน เวลามีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาตลอด ยินดีรับฟังและแก้ปัญหา เวลาต่างคนไม่มีเงินหรืออะไรก็ช่วยกันถึงจะไม่มีเงินทองมากมายก็ตาม

ครั้งสุดท้ายผมเรียนไม่จบ ปวส.ต้องออกมาอยู่บ้านหางานทำเพราะฝึกงานไม่ไหว อยู่สองเดือนออก เราก็มีโอกาศติดต่อคุยถามสุกดิบไปเรื่อย ชวนเล่นเกมกันเมื่อมีโอกาส พอเวลาผ่านไปเข้ามันกลับเริ่มไม่คุย เงียบหายไป เริ่มหยิ่งที่จะไม่ตอบแชทในเฟสหรือไลน์ บล็อคหนีจนตัวเองเหมือนกับไม่มีตัวตน

ผมได้แต่ถามว่า

"คือลืมวันที่ลำบากมาด้วยกันแล้วหรือคู่หู"

"ได้ดีแล้วลืม เหมือนวัวลืมตีน"

"คิดว่าเพื่อนอยากจะตัดคนหนึ่ง ออกไปจากชีวิต"

คิดว่ามันต้อง ขนาดไหนถึงกล้าทำแบบนี้ได้