ด้วยความอยากระบายล้วนๆทำให้เรามาต่อเร็วกว่าที่คิด เอาจริงๆเราเป็นคนขี้เกียจคนนึงเลยนะ แต่ชีวิตมันไม่เคยยอมให้ขี้เกียจ

หลังจากพบทางหาเงินใหม่ชีวิตก็ดูจะไม่ค่อยเครียดเท่าแต่ก่อนขึ้นนิดนึง แต่ก็ไม่นาน ใครว่าวงการมวยแค่เจ็บตัวนิดหน่อยแลกเงินได้เป็นพันนี่เลิกคิดเลยนะ สิ่งที่ตามมาคือการหาค่ายซ้อมเราก็อยู่กับอาจารย์พละนั่นแหละตอนแรกแต่อาจารย์แกชื่อเสียงลือชามากกับการกินเด็ก แต่แกไม่เคยทำตัวไม่ดีกับเรานะ แกมีลูกศิษย์ผู้หญิงหลายคนเลยพูดเข้าใจง่ายก็แกเป็นสมภารที่ไม่กินไก่วัดแต่ก็นั่นแหละ ไก่นอกวัดแกฟาดเรียบทำให้โดนไล่ออกจากโรงเรียนแล้วเราก็กลายเป็นมวยไร้ค่ายทั้งที่พึ่งขึ้นชกได้แค่3 ไฟต์ และไม่มีค่ายไหนเค้าสนใจมวยโนเนมไปปั้นหรอกเพราะมันใช้เงินเยอะ พ่อเราเลยจัดการพาตระเวนหาที่ซ้อม ทุกคนอาจจะคิดว่าค่ายมวยมีเต็มประเทศ ใช่เลยมีเยอะมาก โดยเฉพาะจังหวัดที่เราอยู่ขึ้นชื่อเรื่องจัดมวยบ่อยยิ่งเยอะ แต่จะมีกี่ค่ายที่ซ้อมฟรีละจ๊ะ จนในที่สุดก็ได้เข้าซ้อมที่ สพล.ซึ้งไกลจากบ้าน25โล พ่อเราก็พาขี่ซาเล้งอีแก่ที่มีคันเดียวที่บ้านไปซ้อมนะ😆เรื่องมวยเป็นเรื่องแรกที่พ่อเราสนับสนุนอย่างเต็มที่ซึ่งมันทำให้เราฝักใฝ่ในงานนี้มากฉันจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง!

แต่แม่ดันผิดหวังแทน

ด้วยความที่แม่มีความเชื่อว่าที่ชีวิตมันลำบากขนาดนี้เพราะชาติก่อนไม่ทำบุญแกเลยไปทำบุญที่วัดทุกเช้า และผู้ใจบุญทั้งหลายได้กล่าวว่า ขนาดเราเป็นแม่ยังไม่กล้าตี ทำไมให้คนอื่นตีลูกเราขนาดนี้? ไม่สงสารลูกเลยหรือ มันไม่มีจะกินขนาดที่ต้องพาลูกไปเร่ชกมวย ลูกเป็นผู้หญิงแท้ๆไปให้เค้าจับเค้านวดเหมือนในทีวีหรือปล่าว

จึงเกิดเหตุการณ์บ้านแตกครั้งที่1 ด่ากันเละเลยพ่อกับแม่ และอีตัวต้นเหตุก็โดนด้วย เราก็คิดว่าทั้งที่พยายามหาเงินมาให้ที่บ้านทำไมถึงกลายเป็นเอาไฟมาสุมบ้านทั้งที่คิดว่ามันจะดีแล้วเชียว

พอไปโรงเรียนก็จะมีเพื่อนจำพวกนึ่งที่จ้องหาเรื่อง ด้วยคำว่านักมวยหรอเก่งหรอ?

แน่นอนเราโดนแกล้งหนัก หรือเรียกว่ารุ่มกระทืบดี? จนเข้าโรงบาล ( ถึงจะเป็นนักมวยแล้วแต่เอาจริงๆเราก็ยังขี้ขลาดอยู่ดี ) โรงเรียนก็ปิดเงียบ สรุปทุกอย่างก็คลี่คลายด้วยการปล่อยเบลอของทุกฝ่าย เรื่องอาชีพมวยเราก็ยังแอบซ้อมบ้างจนได้โอกาสได้ไปคัดตัวแทนจังหวัด ตอนแรกก็จะเลิกแล้วแหละแต่เบี้ยเลี้ยงนักกีฬามันล่อใจ ไป14วันได้เงิน6,000 ไม่รู้คนอื่นว่าคุ้มมั้ยแต่เงิน6,000นี่โคตรเยอะสำหรับเราแต่แน่นอนมวยหัดใหม่จะไปสู้ใครได้เราเลยตกรอบ แต่ด้วยความอนุเคราะห์จากอาจารย์มวยสากลท่านหนึ่งท่านได้ให้โอกาสเรา ชกในรุ่นที่ใหญ่กว่าน้ำหนักเราสองรุ่น และต้องไปเก็บตัวซ้อมกับท่านเราก็รับโอกาสนั้นไว้และเราทำสำเร็จเราได้เป็นตัวแทนภาค ได้ไประดับประเทศ แต่เมื่อกลับมาโรงเรียน 0 ร มส มผ เพียบ! และเมื่อไปขอแก้ ครูก็กล่าวว่า ก็ไปเอาเกรดกับมวยเธอสิ ใครเคยรู้สึกว่าในหัวมันไม่เหลืออะไรแล้วมั้ยแบบไม่คิดอะไรและไม่รู้ว่าจะคิดอะไรจะทำอะไรต่อ แต่ก็มีเพื่อนนักมวยคนนึงจุดประกายความหวังให้กับเรา เค้าเคยได้เหรียญระดับประเทศกลับมามอบให้โรงเรียนของเขา ( ไม่ได้เรียนที่เดียวกัน ) คุณครูก็ให้ทำงานส่งเพื่อแก้เกรดถึงได้น้อยหน่อยแต่จบแน่ๆ เราก็เอาบ้าง เทอมนี้ช่างมันยังไปเรียนอยู่นะแต่ก็รู้ตัวแหละว่าโดนหมายหัว😅 และสุดท้ายในระดับประเทศเราก็ตกรอบแรก

ด้วยความที่เด็กด้วยอะไรต่างๆเราเลือกเงินมากกว่าวุฒิการศึกษาเราก็มาทางมวยเต็มที่ไปโรงเรียนบ้างเวลาคิดถึงเพื่อนแต่ส่วนมากเราจะไปกับกลุ่มนักมวยมากกว่าและการเลือกเพื่อนกลุ่มนี้ก็เริ่มขัดเกลาเราจากเด็กบ้านนอกขี้ขลาดตาขาว กลายเป็นสาวห้าวขี้เหล้าและแรดจัด😆😆

แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นชั่วจัดอะไรขนาดนั้นนะแค่มีแอบหนี้เที่ยวคอนเสิร์ตตอนเก็บตัวบ้าง เเอบเอาเหล้ามากินบ้างตาประสา และแน่นอน เรียนไม่จบ ม.6 จ่ะ

และแล้วโชคชะตาก็ได้หมุนเวียนให้เราได้มาเจอกับครูมวยคนแรกของเรา ครูพละนั่นแหละ แกถูกจ้างให้ไปเป็นครูมวยอยู่เทศบาลตำบลแห่งหนึ่งในจังหวัด และชวนเราไปอยู่ที่ค่ายนั้นด้วย อีนี่ก็ไปเลย และแกก็แนะนำให้เรียน กศน. ( ถ้าเรารู้จักหัดขอคำปรึกษากับผู้หลักผู้ใหญ่เอาจริงๆเราก็จบม.6 นานแล้ว น่าจะเรียนกศน.ควบ เสียดายเวลาเหมือนกัน ) เเละเเล้วก็ถึงเวลาที่จะเฉิดฉาย การที่เราเรียนนอกระบบทำให้เรามีเวลาซ้อมมากกว่าคนอื่นและกลายเป็นดาวดังในจังหวัดภายในไม่กี่เดือน และก็ดับภายในไม่กี่เดือนเหมือนกัน

มีพี่ผู้ชายคนนึงทำงานในเทศบาลมาชอบเรา และเราก็มีใจให้หน่อยๆด้วยเหมือนกัน แกดูแลดี ชกเสร็จก็พากลับบ้านที่ห่างจากค่าย60กิโลก็พาไป ชอบพาไปเลี้ยงหมูกระทะ ชกแพ้ชนะก็ให้อัดฉีดทีละหลายบาทอยู่จนเราไว้ใจ เค้าก็มาพาไปเลี้ยงปกติแต่คลาวนี้พาไปรีสอร์ทด้วยเหตุผลที่ว่าแอบกินเหล้าเบียร์ครูจะได้ไม่รู้ และด้วยความไว้ใจเราโดนข่มขืน และครั้งนี้ไม่มีปาฏิหาริย์ ไม่มีใครช่วย ช่วยตัวเองก็ไม่ได้ลำพอง จองหองพองขน คิดว่าตัวเองเก่ง คิดว่าตัวเองฉลาด คิดว่าตัวเองผ่านโลกมาเยอะแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้ สุดท้ายก็ได้สำนึกว่าเราก็แค่ผู้หญิงคนนึง

.........................

แต่แค่นี้จะเรียกว่าชีวิตถูกชิงชังได้หรือ ? ชีวิตมันไม่ได้ใจดีกับเราขนาดนั้น ชีวิตเกลียดเราได้มากกว่าที่เราเกลียดชีวิตซะอีก

ปล.มีความน้ำเน่ายิ่งกว่าฟ้ามีตาเพราะท้องฟ้าของจริงมันว่างเปล่า