มีนิทาน เรื่องเมืองไทย หมายจะเล่า
ครั้งพระเจ้า แรกสร้างโลก วิตกหนอ
จัดระเบียบ เจือจุน สมดุลย์พอ
คิดแล้วก็ สะพายถุง มุ่งหน้าไป

ถุงใบหนึ่ง รวมสิ่งดี ล้วนมีค่า
ถุงใบสอง วิบากหา เก็บมาใส่
บรรทุกแจก เหาะเหิน เดินทางไกล
เหนือจรดใต้ ตะวันตก แล้ววกมา

ตะวันออก ชักเหนื่อย แขนเมื่อยนัก
ห้อยถุงหนัก วางหน่อย ค่อยไปหนา
พักยอดเขา หิมาลัย ไม่ไกลตา
วางถุงผ้า บนโขดหิน แง่บิ่นรอย

เมื่อหายเหนื่อย ลุกยืน แบกขึ้นบ่า
ไม่รู้ว่า หินบาด ขาดรูฝอย
ถุงของดี รั่วลง หล่นทะยอย
จากรูน้อย เริ่มใหญ่ เมืองไทยพอดี

ความอุดม สมบูรณ์ หล่นพูนใส่
พิบัติภัย ไม่พบ สบสุขี
ทั้งพืชพันธุ์ ธัญญาหาร ห้วยธารมี
ณ. เมืองนี้ แผ่นดินทอง ผ่องอำไพ

องค์พระเจ้า ตกใจ ใคร่ครวญคิด
รู้สึกผิด จริงหนอ ขอแก้ไข
หากใครรู้ ครหา นินทาไกล
พระเจ้าไม่ ยุติธรรม จักล่ำลือ

คิดอยู่นาน ตัดสินใจ ได้ตกผลึก
ผ่านการตรึก ตรองถ้วน คำนวนถือ
ต้องสร้างตุ้ม ถ่วงเจริญ เกินใครคือ
คนไทยยื้อ คอยยุด ฉุดช้าลง

ข้อสรุป ที่เห็น ที่เป็นนั่น
ด้วยพระเจ้า รังสรร ท่านประสงค์
ทุกราวเรื่อง เมืองไทย ทำใจปลง
ยอมรับคง แก้ยาก...จาก นิทาน

จริงไหมเอ่ย