ผมครบกับแฟนตั้งแต่ตอนเรียนจนถึงวัยที่ต้องทำงานครับผมกับแฟนมีอุปสรรคที่สำคัญมากๆ คือเราอยู่ห่างกันครับช่วงครบกันตอนแรกผมต้องนั่งรถไปหาบ้างยืมรถคนนู้นคนนี้ไปหาบ้างจนผมมีรถเป็นของตัวเองแล้วก็ไปหาเขาบ่อยขึ้นครับพอเข้ามหาลัยก็ต้องห่างกับเขาอีกเจอกันเดือนล่ะครั้งบ้าง 2 เดือนครั้งบ้าง จนผมเรียนจบก็อยากไปอยู่ใกล้แฟนแต่โชคชะตาเหมือนกลั่นแกล้งได้อยู่จังหวัดเดียวกันแต่คนล่ะอำเภอระยะทางนี่ไกลกว่าตอนเรียนอีกผมได้งานที่ต้องทำถึง 6 วันครับแต่ก็พอมีเวลาว่างก็ไปหาเขาตลอดเลยครับไปนอนค้าง ขี่มอไซต์แว้นไปหาตลอดทุกวันหยุดครับ แฟนผมเขาก็อดทนมากๆ ครับที่ทนอยู่กับผมที่โยกย้ายที่อยู่มาตลอดครับ
แล้วโชคชะตาก็เข้าข้างผมครับผมได้ที่ทำงานใหม่ใกล้เขามากใกล้แบบไปหาเขาได้ทุกวันครับ แฟนผมมีร้านเป็นของตัวเองครับ ขอไม่บอกนะครับว่าร้านอะไร ผมอยากเจอเขาทุกเย็นเลยครับอยากไปหาช่วงแรกผมไปตลอดเลยครับพอเจอบ่อยๆ ผมก็แบบดีใจอ่ะครับได้อยู่ใกล้กับแฟน แต่พอผ่านไปเขาก็ไม่ค่อยว่าง เขาบอกว่าออกบ่อยไปเดี๋ยวแม่บ่น ผมก็เข้าใจครับแต่เราก็เจอกันบ่อยที่มากว่าเดือนล่ะครั้งครับ
    มาถึงเหตุผมที่อยากจะเลิกกับเขาแล้วครับพอผมมีเวลาเยอะใช่มั้ยที่สามารถเจอเขาเยอะขึ้นแต่เขาไม่ว่างเลยครับเขามีเวลาให้เพื่อนกับครอบครัวตลอดครับผมก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกครับแต่ผมชวนไปไหนเขาก็ติดงานพอเพื่อนชวนเขาก็ไปได้ครับดึกขนาดไหนก็ได้ครับผมว่างทั้งวันแต่ผมต้องอยู่ห้องครับเพราะเขาไม่ว่างผมรู้สึกว่าผมมาอยู่ใกล้เขามากๆ แต่ผมกับรู้สึกว่าผมยิ่งห่างกับเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ครับ ทั้งที่เมืาอก่อนเราสองคนหาเวลาได้เสมอที่จะอยู่ด้วยกันแต่พอเราอยู่ใกล้กัน ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ก็ไม่รู้ครับ มีใครเคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้บ้างมั้ยครับ ผมรู้สึกอโลนครับทั้งชีวิตผมมีแค่เขาคนเดีนวเพื่อนไม่ค่อยมีครับเขาอยู่กับผมมาทั้งชีวิตผมจึงรู้สึกคิดหนักครับ เรายังไม่ได้แต่งงานนะครับ แค่เป็นแฟนกัน