สวัสดีทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านในสิ่งที่เราเขียน 
เราเกลียดตัวเองมาก เราอ่อนแอ เราไม่เอาไหน เราไม่เป็นคนดี  เราไม่ได้เป็นลูกที่ดี เราเป็นพี่น้องที่เเน่ เราเอาแต่ใจ เราชอบดูถูกตัวเอง เราชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น เราไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลยเราผ่านมันไปไม่ได้เลย เรายังขี้เกียจอีกด้วย ไม่เหมือนกับพ่อแม่เเละพี่สาวที่ขยันมีคนรักมากมาย รู้มั้ยว่าการมีเราอยู่ที่บ้านมันไม่ต่างอะไรกับการที่ไม่มีเราอยู่เลย เพราะหากเราไม่อยู่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังคงดำเนินเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไป เราจึงไม่เข้าใจว่าเราจะอยู่เพื่อสิ่งไหน ในเมื่อสิ่งที่เราต้องการมากคือการที่หายไปจากโลกนี้ เราโคตรเกลียดตัวเองเลย เราเกลียดตัวเองมากๆมากกว่าเกลียดไอ้พวกที่มันเลยไม่ดีใส่เราอีก ตั้งแต่เราจบม.6มาเราหาความสุขไม่เจอเลยคำว่าความสุขได้หายไปจากเราเเล้วเราแค่อยากเข้าใกล้คำๆนี้บ้างเราผิดมากเหรอเราผิดอะไรหรือเปล่าทำไมความสุขถึงทิ้งเราไปแบบนี้ ตอนี้เราหาแม้กระทั่งเหตุผลของการใช้ชีวิตอยู่ต่อ บางครั้งเราไม่ได้อยากจะหายไปเราเเค่อยากหายไปจากความรู้สึกพวกนี้ก็แค่นั้น