เราเป็นคนนึ่งที่อยู่ในครอบครัวที่บีบบังคับลูกมาตั้งแต่เด็ก ตั้งเป็นแบบนี้ต้องได้อย่างนี้ ไม่ได้ดั่งใจอะไรก็ดุด่า ไม่เคยมีการพูดดีหรือให้กำลังกันเลยสักครั้งเดียว เรามีพี่ชายคนหนึ่ง พี่เป็นเหมือนลูกรัก มีอะไรก็ได้ ตัดภาพมาที่เราจะอะไรนิดก็ด่าก็ว่า ไม่เคยมีอิสระในตัวเอง ตั้งแต่เรียนประถมก็โดนตลอดจนเรียนจบ ทำงานก็ยังคงบีบบังคับเราตลอดไม่เคยให้เราเป็นตัวของตัวเองเลย ทุกครั้งที่มีอะไร เราคือคนสุดท้ายที่เขานึกถึง ไม่ได้นึกถึงสิ เรามักจะมาพบเจอเองมากกว่า ทุกครั้งที่กลับมาจากทำงาน เรามักจะโดนพ่อด่าตลอด ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ปิดประตูเสียงดังก็ด่า เปิดไฟไว้ยังไม่ได้ปิดก็ด่า ทั้งๆที่เราก็ยืนอยู่ตรงนั้นกำลังจะปิด คุยโทรศัพท์อยู่ในห้องก็โดนด่า จนทุกวันนี้ เราเดินผ่านทุกคนในครอบครัวทำเหมือนไม่เห็นเรา จะทำอะไร คือเหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่ในบ้านหลังนี้ ทุกอย่างที่คนอื่นทำผิดโทษเราหมดเลย ทั้งที่เราอยู่บ้านแค่ตอนกลางคืน กลางวันเราไปทำงานไม่เคยอยู่บ้านเลยขนาดวันหยุดเรายังอยากไปทำงานเลย ทั้งเดือนอยากไปทำงานทุกวัน เพราะเหนื่อยกายจากที่ทำงาน ยังดีกว่าอยู่บ้านแล้วเหนื่อยใจ เรากลับมาบ้านเรานอนร้องไห้กับตัวเองทุกคืน ไม่มีคืนไหนที่เราไม่ร้องไห้ เราคิดทุกคืนตายไปเสียได้ก็ดี ที่บ้านก็ไม่ต้องมาเหนื่อยปากด่าเรา เราก็ไม่ต้องมาเหนื่อยใจอะไรอีก เขาจะได้สบายใจ ไม่มีเราให้ด่า ไม่ต้องมาเหนื่อยกับเรา เราท้อและเหนื่อยทุกวันเมื่อกลับมาจากทำงานแล้วเจอกับคำด่า คำว่า

(ทุกวันในบ้านที่ทุกคนบอกว่ามันคือเซฟโซน แต่สำหรับเรา มันคือเดดโซนในทุกๆวัน)😭😭😭