สวัสดีดีค่ะเรามีเรื่ออยากจะมาเล่าให้ฟังคะ เรามีชื่อว่าจอยค่ะ เรามีน้องชายอยู่สองคนชื่อหนึ่งกับสอง(เป็นนามสมมุติ) มันเป็นเรื่องที่เกิดขื้นในคืนเดียวเป็นเรื่องที่สั้นนิดเดียวเองค่ะเเต่เป็นเรื่องที่เราจำฝังใจมาก เราขอเริ่มเลยนะคะ
"ย้อนกลับไปประมาณปี2007 เราขออธิบายลักษณะของหมู่บ้านที่เราอยู่ถ้าใครเคยดูหมู่บ้านที่เราอยู่จะเป็นเหมือนหมู่บ้านในหนังเรื่อง"ไทบ้านเดอะซีรี่ส์"เป็นหมู่บ้านแบบนั้นเลย แล้วบ้านของเราจะเป็นบ้านเหมือนบ้านจ่ารอดแต่จะมีห้องนอนหนึ่งห้อง ข้างนอกจะเป็นห้องโถงโล่งๆๆ บันไดขื้นบ้านจะเป็นบันได้ไม้1แผ่นประมาณ7ขั้นได้ค่ะ ส่วนห้องน้ำจะอยู่ข้างใต้บ้าน เป็นเย็นของวันนึงที่เรากับน้องเลิกจากโรงเรือนมาเราก็ทำกิจกรรมวันปกติ จอยจะเป็นคนหนึ้งข้าวส่วนหนื่งเป็นคนตักน้ำขื้นมาใส่โอ่งข้างบนบ้านเพื่อจะทำกินส่วนสองก็ไปเล่นตามภาษาเด็ก พอตกเย็นประมาณ1ทุ่มตรงเราก็ให้หนื่งไปตามสองกลับบ้านพอน้องมาเราก็กินข้าวกันปกติเลยค่ะก็คุยกันเรื่องปกติพี่น้องคุยกัน"เราลืมบอกไปพ่อแม่เราอยู่ที่นานะคะตอนนั้นที่บ้านเราทำนาพ่อแม่นอนที่นาส่วนเรากับน้องมานอนกันที่บ้านเพื่อการไปเรืยนสดวกค่ะเพราะที่นากับบ้านค่อนข้างไกลพอสมควรส่วนบ้านกับที่โรงเรียนใกล้กันค่ะเพราะโรงเรียนจะอยู่ที่หมู่บ้านเลยเราเรียนประถมกัน"ต่อนะคะ พอเรากินข้าวเสดด้วยความเป็นบ้านนอกก็พากันเข้านอน(ตอนนั้นเรากับน้องนอนด้วยกันนะคะเพราะยังเป็นเด็กกันอยู่ )ประมาณ20:30 เรากับน้องก็นอนคุยกันไปมาจนเผลอหลับไปในที่สุด จนเวลาเทื่ยงคืนกว่าๆเรารู้สึกอยากเข้าห้องน้ำเพราะปวดฉี่ เราอยากเข้าห้องน้ำมาก เเต่เราไม่กล้าไปเข้าคนเดียวเพราะมันดึกเเละเงียบมากก ช่วงนั้นเป็นช่วงทำนาไม่ค่อยมีคนในหมู่บ้านเท่าไหร่ เราเลยตัดสินใจปลุกหนึ่งให้พาไป
จอย: หนึ่ง หนึ่ง พาไปเข้าห้องน้ำหน่อยปวดฉี่(ความที่ยังเป็นเด็กคือน้องปลุกยากมากกกเราเลยปลุกจนน้องตื่น)
หนึ่ง : หึ่ออ อะไร
จอย:อยากเข้าห้องน้ำปวดฉี่พาไปหน่อย
หนึ่ง:อือ ไปสิ
พอน้องตื่นเราก็เดินมาเปิดกอนประตูแล้วเดินนำน้องออกมาพอเราเดินลงมาถึงบันไดที่ติดกับพื้นน้องเราก็นั่งลงตรงบันไดขั้นทีห้า น้องเราบอกว่า
หนึ่ง : นั่งรอตรงนี่นะรีบไปรีบมา
จอย:อย่าแอบขื้นไปก่อนนะไม่งั้นฟ้องแม่แน่
หนึ่ง : อือ
พอพูดกับน้องจบเราก็เดินไปเปิดไฟห้องน้ำตรงข้างๆร้าวตากผ้าใต้ถุนบ้าน หลังจากนั้นเราก็ทำธุระเสด ประมาณ2-3นาที เราก็เดินออกมา พอเราเดินออกมาจากห้องน้ำ น้องเราก็เดินลงจากบันไดแล้วเดินไปทางบ้านของน้าเราก็ งง คิดว่าน้องจะเดินไปไหน เราเลยเรียกถามว่าจะไปไหน เเต่น้องเราก็ไม่ตอบ เราเลยเดินตามไปทางบ้านน้าลอดใต้ถุนบ้านไป พอถัดไปจากบ้านน้ามันเป็นวัด เราก็เดินตามเรียก ว่าจะไปไหน กูกลับแล้วนะ จะไปไหนหนึ่ง มันดึกแล้วนะ ถ้าไม่กลับขื้นบ้านก่อนนะ หลังจากเราเดินตามหนึ่งมา หนึ่งก็เดินเข้าไปในวัดข้างๆหอที่พระท่านทำเอาไว้ไหว้พระตอนเย็น สักพักเราก็หยุดเดิน มองตามหลังหนึ่งที่เดินไปแบบไม่มองหลังรึเสียงที่เราเรียกเลย เเล้วเราก็มองกลับไปบ้านเราสักพัก เราก็ตัดสิ้นใจเดินกลับ เพราะเราเป็นห่วง สองที่ยังนอนที่บ้านคนเดียว กลัวสองตื่นมาไม่เจอใครเเล้วน้องจะร้อง ส่วนหนึ่งเราได้เเต่คิดว่าเขาจะไปไหน เป็นห่วงก็เป็นแต่ทางที่เดินไปมันมืดมาก หนึ่งเดินเร็วมาก เเล้วมันก็เที่ยงคืนแล้วเราเลยเริ่มกลัวๆ เราตัดสินใจเดินกลับมาบ้านล้างเท้าขื้นบันไดมาเดินตรงไปยังห้องที่น้องกับน้อง พอเข้าห้องไปเรากำลังจะใส่กอนเลยคิดได้ว่า หนึ่งยังไม่เข้ามาไม่ใส่ดีกว่าเผื่อมาแล้วเข้ามาจะได้ไม่ต้องเรียกให้เปิดประตูก็ให้ เราก็คานเข้ามาในมุ้ง นาทีนั้นแหละมือเราค้ำๆไปโดนขาน้องเราคิดว่าเป็นขาสอง เราเลยบ่นๆว่า ทำไมนอนแบบนี้เดี๋ยวก็เท้าไปโดนพี่หรอก พอเราเปิดไปฉายจะพลิกตัวน้องไปนอนที่นอน แต่ตรงหน้ามันคือหนึ่ง คนถัดไปเป็นสอง เรานี่ อึ้งไปประมาณ5-6นาที ตานี่เบิกกว้างเลย เราตกใจมาก หัวใจเต้นเเรงมาก เรานึกขื้นได้ว่ายังไม่ได้ล็อกประตู้เรารีบไปล็อกทันที พอล็อกเสดเราก็ เขย่าตัวหนึ่งมาถาม เราถามน้องว่า หนึ่งมาตั้งเเต่เมื่อไหร่ เราถามแบบนั้นสามสี่รอบเพราะหนึ่งยัง งง จากตื่นนอนอยู่ พอหนึ่งตื่นก็ตอบว่า
หนึ่ง : "มีอะไร"
จอย : "มาตั้งเเต่เมื่อไหร่" 
หนึ่ง : "มาจากไหน" 
จอย : อ๋อ ไม่มีอะไร
หลังจากนั้นเราก็ให้น้องนอนต่อ เราไม่กล้าถามน้องในนาทีนั้นกลัว น้องกลัว เราเลยได้เเต่นอนคิด รึว่ามันแกล้งเรา แล้วเดินมาอีกทาง แต่เราก็เดินตามมันไปติดๆเลยนะ ถ้ามันขื้นบ้านเราต้องเห็นเพราะตอนเราหันหลังให้มันเราก็ยังเห็นมันเดินไปอยู่เลย นาทีนั้นเราแทบนอนไม่หลับ ได้เเต่คิดในใจว่า สงสัยมันแกล้งเรา แกล้งเราแน่ๆ เรานอนไม่หลับทั้งคืน มาเผลอหลับอีกทีตอนตีห้ากว่าๆ พอหกโมงเช้าเราก็ตื่นขื้นมาทำกับข้าว แล้วก็ได้เเต่คิดเรื่องเมื่อคืน พอชักพักหนึ่งตื่นเราเลยเรียกน้องมาถามเรื่องเมื่อคืน เราก็เล่าให้น้องฟังว่าเมื่อคืนเป็นมายังไง คำตอบที่นอนบอกก็คือ 
หนึ่ง : บ้า เมื่อคืนกูไม่ได้พาไป กูเห็นอยู่ที่ลุกออกจากมุ้งไปเปิดประตู้ ก็คิดว่าไปคนเดียวได้เลยไม่ได้พาไปกูนอนเพราะง่วงมาก รู้สึกตัวอยู่ตอนออกไป ตอนปลุกแต่ไม่ได้พาไปเพราะง่วงมากๆ เลยลุกไปคนเดียว
เท่านั้นแหละค่ะ นี่อึ้งแดกเลย ยิ่งได้ยินคำตอบยิ่งช็อก คิดอยู่ในใจ แล้วเมื่อคืนกูเดินตามใครไป กูเดินตามใครไป แล้วใครที่เป็นคนพากูลงมาฉี่  เราคิดหนักมาก เรากลัวมากๆ หลังจากนั้นเราก็คิดว่าเรื่องนี้ต้องบอกแม่  ไม่บอกไม่ได้ พอตกมาสายๆ 10:00 นาที แม่เข้ามาที่บ้าน เราเลยตัดสิ้นใจเล่าให้แม่ฟัง ทุกอย่างแต่คำตอบที่ได้จากแม่คือ 
แม่ : พูดจาเรื่องไร้สาระ ไม่มีหรอก ฝันรึป่าว ต่อไปอย่าพูดแบบนี้อีกนะ พูดไปเรื่อย นอนฝันนั้นแหละมันไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมากแล้วอย่าพูดเรื่องนี้อีกนะ เดี๋ยวขวัญน้องจะหาย มันเป็นรางไม่ดี 
"เราได้เเต่ยืน เอ๋อ แดกไป เพราะแม่ไม่เชื่อสิ่งที่เราพูด เราเป็นคนที่ใครไม่เชื่อเราจะไม่ตามตอแย่ หลังจากเรื่องนั้นเกิดขื้นเราก็ไม่ลงมาเข้าห้องน้ำตอนดึกๆอีกเลย เพราะกลัว กลัวมากๆ กลัวอยู่คนเดียว เพราะบอกใครก็ไม่มีใครเชื่อ เราก็เลยปิดเงียบไว้ จำไม่เคยลืม จากวันนั้นมาเราแทบจะกลัวน้องนิดๆ หลอนเองมาก พอคิดเรื่องนี้เราก็ยังหาที่มาไม่ได้เลยว่าเพราะอะไร ทั้งๆมันก็อยู่ที่บนบ้านเราเลย ถ้าน้องไม่ลงมากับเรา ใครเป็นคนนั่งรอเราที่บันไดจนเราฉี่เสด ใครที่เราเดินตามไปทั้งไปที่น้องเราก็นอนอยู่ในห้อง คิดแล้วก็กลัว แล้วมีเเต่คำถาม เป็นเรื่องที่จำฝังใจมากๆกลัวสุดๆ แล้วหลังจากนั้นมันก็มีเรื่องหลอนๆ เกิดขื้นกับเราบ้าง เช่นเขาว่า ผีหลอกมาเเต่เสียง แต่มาไม่บ่อยมาก มี2-3เรื่อง ถ้ามีเวลาเราจะเเวะมาเราให้ฟังอีกนะ เรื่องทั้งหมดก็จบเเค่นี้คะ (ถ้าพิมพ์ผิด รึตกตรงคำไหนก็ขอโทษด้วยนะคะ) ขอบคุณสำหรับคนเข้ามาอ่านนะคะ ครั้งเเรก ที่เปิดใจคุยเรื่องนี้ เพราะเราไม่อยากเล่าถึงมันแล้ว แต่ก็อดไม่ได้ เพราะอยากรู้ว่ามันคืออะไร 😅 ไว้เจอกันใหม่นะคะ บ๊ายบาย👋🏻