ก่อนอื่นเลย เราขอเกริ่นถึงตัวเองสักนิด ก่อนจะเล่าถึงปัญหา mental health ที่กำลังเผชิญค่ะ

เราเป็นมนุษย์ introvert คนหนึ่ง ที่ถึงแม้จะเป็น introvert จ๋าๆ แต่ก็ทำงานร่วมกับผู้อื่นได้ไม่มีปัญหาเลย แถมเข้ากับคนอื่นได้ไวพอสมควรค่ะ

นิสัยด้านหนึ่ง เราจะเป็นคนเฮฮา อะไรก็ได้ อีซี่ๆ ไปไหนไปกัน ลุยๆ แต่ในอีกด้านหนึ่ง เราก็ชอบอยู่กับตัวเองมากก เป็นคนที่อยู่คนเดียวได้ ถึงจะมีเพื่อนมีแฟน ก็จะชอบพึ่งพาตัวเองมากกว่า

ที่สำคัญ เราชอบรับฟังคนอื่นมาเสมอ ตั้งแต่วัยเรียน จนถึงวัยทำงาน รับฟังในที่นี้คือทั้งดีและร้าย จะทำหน้าที่เป็นผู้รับฟัง ให้คำปรึกษา และแนะนำในหลายกรณี เช่น เรื่องแฟน งาน หรือที่บ้าน

เรารับฟังคนรอบตัวมาเสมอ... แต่จะมีวิธีจัดการอารมณ์ตัวเองมาตลอด แต่ในเมื่อเป็นคนรับฟัง เรากลับไม่ชอบเล่าเรื่องราวของตัวเองให้ใครฟัง แม่แต่พ่อแม่ แฟน หรือเพื่อนสนิท

ก็ใช่ว่าไม่เล่าเลย เล่าบ้าง แต่บ่อยครั้งมันรู้สึกว่า ไม่อยากให้ตัวเองไปเป็นภาระความรู้สึกใคร พ่อแม่ก็ไม่สนิทเพราะโตมากับปู่ย่า แฟนก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง เลยลงเอยด้วยการคุยกับตัวเอง ปลอบใจตัวเอง หาทางออกเองบ่อยครั้งมากๆ

ที่ผ่านมา เวลาเราเศร้า ดาวน์ หรือดิ่งแบบสุดๆ จะไม่อยากคุยกับใคร อยากเก็บตัว อยากอยู่คนเดียว อยากร้องไห้กับตัวเอง เป็นแบบนี้วนลูบ ยิ่งช่วง้ครียดเรื่องงาน ก็จะเป็นแบบนี้ซ้ำๆ

จนประเด็นที่ทำให้เราต้องมานั่งเล่าในวันนี้ มันเกิดมาร่วมปีแล้วค่ะ เราย้ายมาอยู่กับแฟนที่บ้าน เราได้เจอมิตรภาพที่ดี เจอผู้คนเยอะขึ้น(ญาติ พี่น้อง) ได้ออกไปข้างนอกบ้าง ได้เที่ยวเล่นบ่อยๆ มันทำให้เราแฮปปี้และมีสีสันขึ้นทีเดียว เราเข้ากับบ้านแฟนได้ดีมาก

แต่ก็นั่นแหละค่ะ เพราะการได้เจอคนใหม่ๆ ทำให้บางครั้ง เรารู้สึกแปลกแยก รู้ว่ามันคือความคิดเห็นของเรา แต่เราเองกลับรู้สึกกลัวและเกรงใจเสมอ กลัวจะทำตัวไม่ดีเข้า กลัวจะไปเป็นส่วนเกิน ถ้าเวลามีงานอะไรหรือทำกิจกรรมแล้วไม่ครบคู่ เรารู้สึกอยากเฟดตัวออกมา บางครั้งก็แสร้งเป็นว่าไม่กิน ไม่เล่น เพราะอยากทำให้ตัวเองสบายใจ

จนไม่นานมานี้ เรารู้สึกเหนื่อยล้าจากงานพอสมควร เราชวนกันไปผ่อนคลาย ไปเล่นกีฬา ไปหาอะไรอร่อยๆ แต่เมื่อไหร่ที้ราได้อยู่กับพวกเขา แม้เราจะสนิทกันระดับหนึ่ง เรากลับรู้สึกโดดเดี่ยว รู้สึกตัวคนเดียว รู้สึกว่าเรามาทำไมนะ อยู่คนเดียวจะดีกว่าหรือเปล่า ไม่อยากออกไปเจอใคร

มันรบกวนใจบ่อยๆ จนอยากหา mental health consult สักคนคุยด้วยเลยค่ะ รู้สึกตัวเองก็ไหวนะแต่ก็เปราะบางมาก ไม่รู้จะหาทางออกของความรู้สึกนี้ยังไง

มีใครเคยเป็นแบบนี้/คล้ายกันแบบนี้ แล้วมีวิธีจัดการหรือรับมือบ้างคะ

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ