คือผมสงสัยมานานละ ว่าทำไม ขอทาน บ้านเรามันเยอะขนาดนี้ครับ จากที่ผมเคยไปเที่ยว ญี่ปุ่น เกาหลี สิงคโปร์ ฮ่องกง จีนเซินเจิ้น แม้แต่เวียดนาม ผมไม่ค่อยเห็นขอทานเลย หรือแทบไม่เห็นเลยครับ แบบว่านั่ง นอน เอาขันมาวาง
ถ้าต่างประเทศอาจจะเป็นแนวเปิดหมวกแสดงร้องเพลง อันนั้นพอเข้าใจได้ครับ
แต่บ้านเราคือ แบบว่า ผมเห็นเป็นคนครบ 32 นอนราบเอาขันวางไว้ให้คนมาใส่เหรียญให้ หนักหน่อยก็หอบลูกเล็กๆ มาด้วย บางทีผมสงสารผมแวะเข้าเซเว่น ไปซื้อกับข้าวไปให้เขากินบ้าง แต่ผมไม่ให้เป็นเงิน และส่วนใหญ่ผมก็ไม่ให้ขอทานเท่าไหร่ (คือผมก็ไม่ใช่คนใจบุญอะไรขนาดนั้น) เพราะเคยเห็นข่าวเรื่องแกงค์ขอทานกลัวไปสนับสนุนพวกนั้น เลยให้เป็นน้ำอาหารแทน แต่ไม่ได้บ่อยนะครับ หมายถึงว่าถ้าเห็นแล้วหดหู่จริงๆ แต่บางเคสผมเอากับข้าวไปให้เหมือนเขาไม่พอใจด้วยซ้ำเหมือนเขาอยากได้เป็นตัวเงินมากกว่า
ประเด็นอยู่ที่ว่า ล่าสุดผมไปเที่ยวที่ดานัง เวียดนาม ไกด์เข้าบอกว่า รัฐบาล หรือเทศบาลเมืองดานัง เขามีนโบายไม่ให้คนเวียดนามเป็นขอทาน ให้เห็นแจ้งได้เลย หรือ จนท เห็น เขาจับขอทาน แล้วพาพวกเขาไปฝึกอาชีพครับ เพื่อไม่ให้กลับมาเป็นขอทาน ผมฟังแล้วไอเดียดีเลยครับ
บางครั้งผมเดินสะพานลอย เดินตอนมืดๆ ไม่เห็นเดินไปสะดุด คนขอทานที่นอนราบอยู่ก็มี ผมขอโทษแล้วเดินต่อ เพราะผมเห็นว่าเขามีร่างกายครบ 32 บางคนผมเห็นเห็นชายฉกรรจ์ดูแข็งแรง ผมยังงง เขามาขอทานทำไม?
นอกจากว่าคนตาบอดที่เล่นดนตรีร้องเพลง เดินผ่านเพลงเพราะอันนี้ผมควักหยอดกล่องให้ไม่คิดมาก 10 บาท 20 บาท ว่าไป เพราะผมคิดว่าอย่างน้อยเขายังบริการร้องเพลงเพราะๆให้ฟัง แต่คนครบ 32 นอนราบกับพื้นเฉยๆ พร้อมขันวางไว้ 1 ใบ อันนี้ผมให้ไม่ลงจริงๆ ครับ
คือเราทำแบบเทศบาลเมืองดานัง เขาได้ไหมครับ พาพวกเขาไปฝึกอาชีพ แบบว่า สอนเขาหาปลาเอง ดีกว่าโยนเศษปลาให้พวกเขาด้วยความสงสาร
อย่างผมเมื่อก่อนตกงาน คิดอะไรไม่ออก ผมยังไปสมัครศูนย์ฝึกอาชีพตามอำเภอ ตามจังหวัดเลยครับ เพื่อที่จะมีทักษะสกิลไว้ประกอบอาชีพ อะไรที่รับจ้างขายแรงได้ ผมก็ทำหมดไม่เกี่ยงงาน แล้วค่อยๆ ศึกษาหาช่องทางหาเงินเรื่อยๆ จนวันนี้ผมเพิ่งพาตัวเองได้แล้วครับ
อย่างเวียดนาม เจริญช้ากว่าเรา และประชากรเขาเยอะกว่าเราด้วยครับ แต่เขาทำไมจัดการเรื่อง ขอทานได้ดีกว่าเรา
บ้านเราผมเห็นหลายสิบปียังเหมือนเดิม อยู่เลยครับ
เพื่อนๆ คิดเห็นอย่างไร?
ทำไม บ้านเราถึงไม่จับ คนขอทาน ไปฝึกอาชีพเลี้ยงตัวเอง ผมไปเที่ยว ญี่ปุ่น เกาหลี สิงคโปร์ แม้แต่เวียดนาม ไม่เห็นมีเลยครับ
คือผมสงสัยมานานละ ว่าทำไม ขอทาน บ้านเรามันเยอะขนาดนี้ครับ จากที่ผมเคยไปเที่ยว ญี่ปุ่น เกาหลี สิงคโปร์ ฮ่องกง จีนเซินเจิ้น แม้แต่เวียดนาม ผมไม่ค่อยเห็นขอทานเลย หรือแทบไม่เห็นเลยครับ แบบว่านั่ง นอน เอาขันมาวาง
ถ้าต่างประเทศอาจจะเป็นแนวเปิดหมวกแสดงร้องเพลง อันนั้นพอเข้าใจได้ครับ
แต่บ้านเราคือ แบบว่า ผมเห็นเป็นคนครบ 32 นอนราบเอาขันวางไว้ให้คนมาใส่เหรียญให้ หนักหน่อยก็หอบลูกเล็กๆ มาด้วย บางทีผมสงสารผมแวะเข้าเซเว่น ไปซื้อกับข้าวไปให้เขากินบ้าง แต่ผมไม่ให้เป็นเงิน และส่วนใหญ่ผมก็ไม่ให้ขอทานเท่าไหร่ (คือผมก็ไม่ใช่คนใจบุญอะไรขนาดนั้น) เพราะเคยเห็นข่าวเรื่องแกงค์ขอทานกลัวไปสนับสนุนพวกนั้น เลยให้เป็นน้ำอาหารแทน แต่ไม่ได้บ่อยนะครับ หมายถึงว่าถ้าเห็นแล้วหดหู่จริงๆ แต่บางเคสผมเอากับข้าวไปให้เหมือนเขาไม่พอใจด้วยซ้ำเหมือนเขาอยากได้เป็นตัวเงินมากกว่า
ประเด็นอยู่ที่ว่า ล่าสุดผมไปเที่ยวที่ดานัง เวียดนาม ไกด์เข้าบอกว่า รัฐบาล หรือเทศบาลเมืองดานัง เขามีนโบายไม่ให้คนเวียดนามเป็นขอทาน ให้เห็นแจ้งได้เลย หรือ จนท เห็น เขาจับขอทาน แล้วพาพวกเขาไปฝึกอาชีพครับ เพื่อไม่ให้กลับมาเป็นขอทาน ผมฟังแล้วไอเดียดีเลยครับ
บางครั้งผมเดินสะพานลอย เดินตอนมืดๆ ไม่เห็นเดินไปสะดุด คนขอทานที่นอนราบอยู่ก็มี ผมขอโทษแล้วเดินต่อ เพราะผมเห็นว่าเขามีร่างกายครบ 32 บางคนผมเห็นเห็นชายฉกรรจ์ดูแข็งแรง ผมยังงง เขามาขอทานทำไม?
นอกจากว่าคนตาบอดที่เล่นดนตรีร้องเพลง เดินผ่านเพลงเพราะอันนี้ผมควักหยอดกล่องให้ไม่คิดมาก 10 บาท 20 บาท ว่าไป เพราะผมคิดว่าอย่างน้อยเขายังบริการร้องเพลงเพราะๆให้ฟัง แต่คนครบ 32 นอนราบกับพื้นเฉยๆ พร้อมขันวางไว้ 1 ใบ อันนี้ผมให้ไม่ลงจริงๆ ครับ
คือเราทำแบบเทศบาลเมืองดานัง เขาได้ไหมครับ พาพวกเขาไปฝึกอาชีพ แบบว่า สอนเขาหาปลาเอง ดีกว่าโยนเศษปลาให้พวกเขาด้วยความสงสาร
อย่างผมเมื่อก่อนตกงาน คิดอะไรไม่ออก ผมยังไปสมัครศูนย์ฝึกอาชีพตามอำเภอ ตามจังหวัดเลยครับ เพื่อที่จะมีทักษะสกิลไว้ประกอบอาชีพ อะไรที่รับจ้างขายแรงได้ ผมก็ทำหมดไม่เกี่ยงงาน แล้วค่อยๆ ศึกษาหาช่องทางหาเงินเรื่อยๆ จนวันนี้ผมเพิ่งพาตัวเองได้แล้วครับ
อย่างเวียดนาม เจริญช้ากว่าเรา และประชากรเขาเยอะกว่าเราด้วยครับ แต่เขาทำไมจัดการเรื่อง ขอทานได้ดีกว่าเรา
บ้านเราผมเห็นหลายสิบปียังเหมือนเดิม อยู่เลยครับ
เพื่อนๆ คิดเห็นอย่างไร?