ผมถูกครูในโรงเรียนสอนมาตลอดว่า ให้ตั้งใจเรียนแล้วหางานดีๆทำ พ่อ แม่ ของเราไม่ได้อยู่กับเราตลอดชีวิตถ้าพ่อแม่ตายไปเราจะทำยังไง
ผมถูกพวกผู้รู้สอนมาตลอดว่าให้ขยันทำงาน ให้พยามนู้นนี้นั้นบลาๆ
ตลอดชีวิตผมพยามตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน สู้ชีวิตมาตลอด แต่ผมก็ล้มเหลวมาตลอด ผมลองลงทุนทำธุรกิจหลายครั้งมากเสียเงินไปเยอะมาก
แต่ก็ไม่เคยประสบความสำเร็จเลยจนแม่ผมบอกว่า "ลูกไม่ต้องทำอะไรแล้วอยู่เฉยๆก็รวย"
ผมเลยคิดขึ้นได้ว่าผมจะสู้ชีวิตไปทำไม เพราะว่าผมรวยอยู่แล้ว ต่อให้ผมอยู่บ้านเฉยๆผมก็มีเงินใช้แบบไม่มีวันหมด
(ถ้าไม่เอาเงินไปซื้อของที่แพงเวอร์ๆเช่น เครื่องบิน)
ผมสู้ชีวิตมาตลอดสุดท้ายชีวิตสู้กลับ
ตอนนี้ผมอายุ 27 กำลังจะ 28
ผมได้เข้าใจความจริงของชีวิตว่า ที่โรงเรียนสอน ที่ผู้รู้สอน มันไว้สอนคนจน เพราะคนส่วนมากในไทยเป็นคนจน คำสอนพวกนั้นมันเอามาใช้กับผมไม่ได้
ผมที่เป็นคนรวยไม่ควรสู้ชีวิตไม่ควรต้องพยามทำอะไรเพราะว่ารวยอยู่แล้วเงินมีมากพอที่จะใช้ไปได้โดยไม่มีวันหมด
ผมก็เลยคิดว่าตลอดชีวิตผมที่ผ่านมาคือโง่เองที่ไปพยามดิ้นรนสู้ชีวิตแบบคนจนทั้งๆที่ผมไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนั้นเลย
เพื่อนของผมมันใช้ชีวิตแบบมีความสุขทุกวันโดนไม่สนใจเรื่องเงินโดยไม่ตั้งใจเรียนไม่ตั้งใจทำงานมาตลอดตอนแรกผมคิดว่าเพื่อนผมมันผิด
แต่ความเป็นจริงผมเองนั้นละที่ผิดเกิดมารวยจะไปดิ้นรนทำไมการดิ้นรนมันเป็นเรื่องของคนจน
ตอนนี้ผมเข้าใจความจริงของชีวิตแล้วว่า คนรวยไม่จำเป็นต้องพยาม พยามไปก็เหนื่อนเปล่า เพราะถึงจะรวยมากขึ้นไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะยังไงเงินที่มีมันก็ไม่มีวันหมดนอกจาก เอาไปแจกคนอื่นหรือเอาไว้ใช้ทิ้งๆขว้างๆ ถ้าใช้แบบไม่โง่จนเกินไปยังไงก็ไม่มีวันหมด
ผมโดนพวกครูในโรงเรียนขู่มาตลอดว่าคนรวยถ้าไม่ทำงานเงินก็หมดได้
พอผมโตมาก็รู้ว่ามันไม่จริงเลยตอนนี้ผมคำนวนใช้ยังไงก็ไม่หมด ผมเพิ่งมาเข้าใจความหมายของคำว่ารวยของครูมันหมายความว่าพอมีเงิน ล้านสองล้าน
แค่สำหรับผมมันควรใช้คำว่าเศรษฐีไม่ใช่รวย ผมเข้าใจผิดมาตลอดก็เลยใช้ชีวิตแบบผิดๆ
ทุกวันนี้ผมเลิกทำงานแล้วเลิกสู้ชีวิตแล้วรู้สึกชีวิตมีความสุขมาก
ผมว่าทุกคนมีพรสวรรค์ของตัวเองผมพยามหาพรสวรรค์ของตัวเองมาตลอดลองผิดลองถูกมากมายจนมีช่วงหนึ่งที่ผมท้อว่าผมไม่มีพรสวรรค์อะไรเลย
แต่สุดท้ายผมก็มาค้นพบตัวเองว่าพรสวรรค์ของผมคือ ความสามารถ รวย
ผมอยากบอกความจริงของชีวิตให้กับทุกคนรู้ว่าอย่าเอาชีวิตตัวเองไปเทียบกับชีวิตคนอื่นอย่าเชื่อพวก ครู พวก ผู้รู้ เพราะพวกเขาไม่รู้จักเรา
มีแต่ตัวเราเองที่รู้จักตัวเราเอง หวังว่าทุกคนจะไม่เดินทางผิดเหมือนกันผม ผมเสียเวลาค้นหาตัวเองมาตลอดชีวิตกว่าจะเจอว่าควรใช้ชีวิตยังไง
ก็ 27 จะ 28 แล้ว ถ้าผมรู้ตัวเร็วกว่านี้ผมคงใช้ชีวิตก่อนหน้านี้ให้มีความสุขเหมือนเพื่อนของผมไปแล้ว
เข้าใจผิดมาทั้งชีวิต ว่า ความพยามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั้น
ผมถูกพวกผู้รู้สอนมาตลอดว่าให้ขยันทำงาน ให้พยามนู้นนี้นั้นบลาๆ
ตลอดชีวิตผมพยามตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน สู้ชีวิตมาตลอด แต่ผมก็ล้มเหลวมาตลอด ผมลองลงทุนทำธุรกิจหลายครั้งมากเสียเงินไปเยอะมาก
แต่ก็ไม่เคยประสบความสำเร็จเลยจนแม่ผมบอกว่า "ลูกไม่ต้องทำอะไรแล้วอยู่เฉยๆก็รวย"
ผมเลยคิดขึ้นได้ว่าผมจะสู้ชีวิตไปทำไม เพราะว่าผมรวยอยู่แล้ว ต่อให้ผมอยู่บ้านเฉยๆผมก็มีเงินใช้แบบไม่มีวันหมด
(ถ้าไม่เอาเงินไปซื้อของที่แพงเวอร์ๆเช่น เครื่องบิน)
ผมสู้ชีวิตมาตลอดสุดท้ายชีวิตสู้กลับ
ตอนนี้ผมอายุ 27 กำลังจะ 28
ผมได้เข้าใจความจริงของชีวิตว่า ที่โรงเรียนสอน ที่ผู้รู้สอน มันไว้สอนคนจน เพราะคนส่วนมากในไทยเป็นคนจน คำสอนพวกนั้นมันเอามาใช้กับผมไม่ได้
ผมที่เป็นคนรวยไม่ควรสู้ชีวิตไม่ควรต้องพยามทำอะไรเพราะว่ารวยอยู่แล้วเงินมีมากพอที่จะใช้ไปได้โดยไม่มีวันหมด
ผมก็เลยคิดว่าตลอดชีวิตผมที่ผ่านมาคือโง่เองที่ไปพยามดิ้นรนสู้ชีวิตแบบคนจนทั้งๆที่ผมไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนั้นเลย
เพื่อนของผมมันใช้ชีวิตแบบมีความสุขทุกวันโดนไม่สนใจเรื่องเงินโดยไม่ตั้งใจเรียนไม่ตั้งใจทำงานมาตลอดตอนแรกผมคิดว่าเพื่อนผมมันผิด
แต่ความเป็นจริงผมเองนั้นละที่ผิดเกิดมารวยจะไปดิ้นรนทำไมการดิ้นรนมันเป็นเรื่องของคนจน
ตอนนี้ผมเข้าใจความจริงของชีวิตแล้วว่า คนรวยไม่จำเป็นต้องพยาม พยามไปก็เหนื่อนเปล่า เพราะถึงจะรวยมากขึ้นไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะยังไงเงินที่มีมันก็ไม่มีวันหมดนอกจาก เอาไปแจกคนอื่นหรือเอาไว้ใช้ทิ้งๆขว้างๆ ถ้าใช้แบบไม่โง่จนเกินไปยังไงก็ไม่มีวันหมด
ผมโดนพวกครูในโรงเรียนขู่มาตลอดว่าคนรวยถ้าไม่ทำงานเงินก็หมดได้
พอผมโตมาก็รู้ว่ามันไม่จริงเลยตอนนี้ผมคำนวนใช้ยังไงก็ไม่หมด ผมเพิ่งมาเข้าใจความหมายของคำว่ารวยของครูมันหมายความว่าพอมีเงิน ล้านสองล้าน
แค่สำหรับผมมันควรใช้คำว่าเศรษฐีไม่ใช่รวย ผมเข้าใจผิดมาตลอดก็เลยใช้ชีวิตแบบผิดๆ
ทุกวันนี้ผมเลิกทำงานแล้วเลิกสู้ชีวิตแล้วรู้สึกชีวิตมีความสุขมาก
ผมว่าทุกคนมีพรสวรรค์ของตัวเองผมพยามหาพรสวรรค์ของตัวเองมาตลอดลองผิดลองถูกมากมายจนมีช่วงหนึ่งที่ผมท้อว่าผมไม่มีพรสวรรค์อะไรเลย
แต่สุดท้ายผมก็มาค้นพบตัวเองว่าพรสวรรค์ของผมคือ ความสามารถ รวย
ผมอยากบอกความจริงของชีวิตให้กับทุกคนรู้ว่าอย่าเอาชีวิตตัวเองไปเทียบกับชีวิตคนอื่นอย่าเชื่อพวก ครู พวก ผู้รู้ เพราะพวกเขาไม่รู้จักเรา
มีแต่ตัวเราเองที่รู้จักตัวเราเอง หวังว่าทุกคนจะไม่เดินทางผิดเหมือนกันผม ผมเสียเวลาค้นหาตัวเองมาตลอดชีวิตกว่าจะเจอว่าควรใช้ชีวิตยังไง
ก็ 27 จะ 28 แล้ว ถ้าผมรู้ตัวเร็วกว่านี้ผมคงใช้ชีวิตก่อนหน้านี้ให้มีความสุขเหมือนเพื่อนของผมไปแล้ว