ยาวหน่อยนะคะ อยากได้คำแนะนำจริง ๆ ค่ะ
ก่อนอื่นคือเราเป็นหัวหน้าแผนกค่ะ ปัจจุบันเป็นหัวหน้ามา 2 ปีแล้ว เราอายุไม่มากเพิ่งขึ้นเลขสาม
ตามหน้าที่แล้ว เราก็มีติเตียนลูกน้องบ้างในเรื่องงาน ส่วนมากลูกน้องจะอายุมากกว่าเรา ประมาณอายุ 35-50 ปี อยู่หลายคน แต่เราก็ไม่ค่อยดุว่าอะไรมาก
เพราะเกรงใจ แต่ถ้าผิดจริง ๆ ก็จะติเตียนแล้วอธิบาย บางทีเราก็ปล่อย จนหลาย ๆ คนก็ไม่ค่อยเคารพหรือเกรงใจเรา
แต่ลูกน้องที่อายุไล่เลี่ยหรือน้อยกว่า ก็มักจะผิดพลาดเรื่องงานบ่อย ๆ เราก็จะดุว่าอยู่ประจำ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรร้ายแรง
แต่จะมีอยู่คนนึงที่เป็นลูกน้องอายุเท่ากับเรา สนิทกันมากในระดับนึง เลิกงานไปกินข้าวกันบ้าง แวะไปเดินห้างเป็นเพื่อนบ้าง ไปออกกำลังกายด้วยกันบ้าง
แต่พอในเวลางานมักจะทำงานพลาดบ่อย ๆ เราก็จะติเตียนดุว่า เพราะเราเป็นคนจริงจัง มุ่งมั่นกับงานมาก ๆ พอเราว่าไปเค้าก็จะเฉย ๆ ไม่ได้โต้ตอบอะไร
แต่จะชอบไปโพสต์ลอย ๆ ด่าแซะ แบบไม่เอ่ยชื่อ แต่เรารู้ว่าเป็นเรา (เจอเรื่องไม่พอใจอะไรกับใครนิดหน่อย ก็โพสต์อย่างเดียว)
เพื่อนคนนี้จะมีคนติดตามมากพอสมควร ที่ชอบโพสต์หรือแชร์อะไรต่าง ๆ แล้วจะมีคนมาคอมเมนต์ให้ความสำคัญเยอะ
แต่ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ อีกวันมาก็จะคุยกันปกติ ทุกอย่างปกติหมด เป็นแบบนี้หลายครั้งมาก
แต่ครั้งนี้เนื้อหาที่เค้าโพสต์เราเห็นแล้วไม่โอเคมาก ๆ ประมาณว่า ...
" ไม่รู้อะไรแล้วจะพูด .. อยากมีปัญหาก็ทักมา .. หลายครั้งแล้ว .. รออยู่นะ .. อย่าเก่งแต่ปาก .. เดี๋ยวได้เจอดีแน่ .. บลา ๆๆๆๆ "
บอกตรง ๆ นะคะ ตั้งแต่เป็นหัวหน้ามา มีปัญหากับคนมาตลอด โดนขู่จะฆ่า ขู่จะรุมโทรม จะจ้างคนมาทำร้าย ก็เจอมาหมด แต่ก็ผ่านไปแล้ว
เราไม่ได้เป็นคนอาฆาตใคร ส่วนใหญ่ปัญหาที่เจอพอผ่านไปจิตใจก็จะดีขึ้นค่ะ เราไม่เคยโพสต์ในเฟซเรื่องปัญหาชีวิตมาจะสิบปีแล้ว ส่วนใหญ่จะแชร์แต่เรื่องราวดี ๆ ธรรมะ เรื่องตลก ๆ
แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ หมดแรงจะทำงาน ไม่อยากกินข้าว เหนื่อยใจ เสียใจจริง ๆ เราเป็นหัวหน้าเราก็ดุว่าตามหน้างาน แล้วไม่ได้เก่งลับหลัง เราว่ากันตรง ๆ แต่งานก็ต้องทำร่วมกันอยู่ดีค่ะ แยกกันไม่ได้ ต้องเจอกันทุกวัน
เวลาเรามีปัญหากับใครในที่ทำงาน เราไม่มีคนปรึกษาเลย พูดกับใครก็ไม่ได้ มีแต่นกสองหัว
ไม่อยากคุยกับครอบครัวเพราะห่วงความรู้สึกคนรอบข้างโดยเฉพาะพ่อแม่
ไม่อยากคุยกับเพื่อน ๆ เพราะไม่อยากเล่าเรื่องราวไม่ดีให้เขาฟัง กลัวเขามีเรื่องทุกข์ใจอยู่แล้ว
ทุกวันนี้ไม่เคยอธิบายความรู้สึกที่มีให้ใครได้ฟังเลย อึดอัดมาก นั่งร้องไห้คนเดียวประจำ ถึงแม้ว่าภายนอกจะดูสดใส .. ยิ้ม ..
แต่ลึก ๆ แล้วมันทุกข์ใจมากเลย
เราควรจะทำยังไงดีคะ ปัญหานี้มันกวนใจเรามาก ๆ
คนที่ทำงานชอบโพสต์ด่าลอย ๆ ในเฟซ ทำไงดีคะ
ก่อนอื่นคือเราเป็นหัวหน้าแผนกค่ะ ปัจจุบันเป็นหัวหน้ามา 2 ปีแล้ว เราอายุไม่มากเพิ่งขึ้นเลขสาม
ตามหน้าที่แล้ว เราก็มีติเตียนลูกน้องบ้างในเรื่องงาน ส่วนมากลูกน้องจะอายุมากกว่าเรา ประมาณอายุ 35-50 ปี อยู่หลายคน แต่เราก็ไม่ค่อยดุว่าอะไรมาก
เพราะเกรงใจ แต่ถ้าผิดจริง ๆ ก็จะติเตียนแล้วอธิบาย บางทีเราก็ปล่อย จนหลาย ๆ คนก็ไม่ค่อยเคารพหรือเกรงใจเรา
แต่ลูกน้องที่อายุไล่เลี่ยหรือน้อยกว่า ก็มักจะผิดพลาดเรื่องงานบ่อย ๆ เราก็จะดุว่าอยู่ประจำ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรร้ายแรง
แต่จะมีอยู่คนนึงที่เป็นลูกน้องอายุเท่ากับเรา สนิทกันมากในระดับนึง เลิกงานไปกินข้าวกันบ้าง แวะไปเดินห้างเป็นเพื่อนบ้าง ไปออกกำลังกายด้วยกันบ้าง
แต่พอในเวลางานมักจะทำงานพลาดบ่อย ๆ เราก็จะติเตียนดุว่า เพราะเราเป็นคนจริงจัง มุ่งมั่นกับงานมาก ๆ พอเราว่าไปเค้าก็จะเฉย ๆ ไม่ได้โต้ตอบอะไร
แต่จะชอบไปโพสต์ลอย ๆ ด่าแซะ แบบไม่เอ่ยชื่อ แต่เรารู้ว่าเป็นเรา (เจอเรื่องไม่พอใจอะไรกับใครนิดหน่อย ก็โพสต์อย่างเดียว)
เพื่อนคนนี้จะมีคนติดตามมากพอสมควร ที่ชอบโพสต์หรือแชร์อะไรต่าง ๆ แล้วจะมีคนมาคอมเมนต์ให้ความสำคัญเยอะ
แต่ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ อีกวันมาก็จะคุยกันปกติ ทุกอย่างปกติหมด เป็นแบบนี้หลายครั้งมาก
แต่ครั้งนี้เนื้อหาที่เค้าโพสต์เราเห็นแล้วไม่โอเคมาก ๆ ประมาณว่า ...
" ไม่รู้อะไรแล้วจะพูด .. อยากมีปัญหาก็ทักมา .. หลายครั้งแล้ว .. รออยู่นะ .. อย่าเก่งแต่ปาก .. เดี๋ยวได้เจอดีแน่ .. บลา ๆๆๆๆ "
บอกตรง ๆ นะคะ ตั้งแต่เป็นหัวหน้ามา มีปัญหากับคนมาตลอด โดนขู่จะฆ่า ขู่จะรุมโทรม จะจ้างคนมาทำร้าย ก็เจอมาหมด แต่ก็ผ่านไปแล้ว
เราไม่ได้เป็นคนอาฆาตใคร ส่วนใหญ่ปัญหาที่เจอพอผ่านไปจิตใจก็จะดีขึ้นค่ะ เราไม่เคยโพสต์ในเฟซเรื่องปัญหาชีวิตมาจะสิบปีแล้ว ส่วนใหญ่จะแชร์แต่เรื่องราวดี ๆ ธรรมะ เรื่องตลก ๆ
แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ หมดแรงจะทำงาน ไม่อยากกินข้าว เหนื่อยใจ เสียใจจริง ๆ เราเป็นหัวหน้าเราก็ดุว่าตามหน้างาน แล้วไม่ได้เก่งลับหลัง เราว่ากันตรง ๆ แต่งานก็ต้องทำร่วมกันอยู่ดีค่ะ แยกกันไม่ได้ ต้องเจอกันทุกวัน
เวลาเรามีปัญหากับใครในที่ทำงาน เราไม่มีคนปรึกษาเลย พูดกับใครก็ไม่ได้ มีแต่นกสองหัว
ไม่อยากคุยกับครอบครัวเพราะห่วงความรู้สึกคนรอบข้างโดยเฉพาะพ่อแม่
ไม่อยากคุยกับเพื่อน ๆ เพราะไม่อยากเล่าเรื่องราวไม่ดีให้เขาฟัง กลัวเขามีเรื่องทุกข์ใจอยู่แล้ว
ทุกวันนี้ไม่เคยอธิบายความรู้สึกที่มีให้ใครได้ฟังเลย อึดอัดมาก นั่งร้องไห้คนเดียวประจำ ถึงแม้ว่าภายนอกจะดูสดใส .. ยิ้ม ..
แต่ลึก ๆ แล้วมันทุกข์ใจมากเลย
เราควรจะทำยังไงดีคะ ปัญหานี้มันกวนใจเรามาก ๆ