เทอมที่ 2 ของปี 1 ผมคิดว่าผ่านมาได้เทอมแรกแล้วที่เหลือก็สบายๆ สบายก็แย่แล้วแค่เห็นวิชาที่กำลังลงทะเบียนเรียนแล้วมันก็ยิ่งหดหู่ใจ ทั้งเคมี ทั้งมีเขียนโค้ด เป็นบรรยากาศการลงทะเบียนแบบที่ว่า 4 ปีที่ต้องเรียนจะรอดรึเปล่า แล้วยังมีวิชาแคลคูลัสที่ต้องมาลงซ่อม ตอนนั้นผมเครียดมากๆแต่ก็ต้องเรียนต่อไปแหะๆ

เปิดเทอมวันแรกผมก็ยังรู้สึกว่าเทอมนี้มันยังไม่ปลอดภัย จนกระทั่งไปได้เข้าไปนั่งเรียนวิชาเคมี เป็นวิชาเคมีพื้นฐานที่วิศวะเรียนกัน โดยคาบแรกอาจารย์ก็จะพูดคุยตอนต้นคาบ ยังไม่ได้เข้าเนื้อหาอะไรมากมาย
อาจารย์ดูแผ่นรายชื่อ " ภาค...นั่งตรงไหนเอ่ย" แล้วภาค...ก็ยกมือขึ้น
" ภาค...อยู่ไหน ภาคนี้ต้องเก่งแน่ๆ " ก็มีเสียงตอบรับมาอย่างสนุกสนาน
" ...หละ มารึป่าวเนี่ย" ก็มีคนยกมือขึ้นปะปราย
" อะก็ หมดแค่นี้เนาะ ส่วนใหญ่ก็จะมี...กับ..นี่แหละที่ยืนหนึ่ง ก็สู้ๆกันนะครับนิสิต"
' ภาคเราอะ ' 'เราเรียนผิดเซคหรอวะ' 'ห้องนี้อะถูกแล้ว กุว่าจารลืมพวกเราละ' 'ใครจะยืนหนึ่งช่างมัน เราลูกเมียน้อยยืนหนึ่ง'...
เสียงซุบซิบดังขึ้นเงียบๆอยู่ในมุมห้อง เพราะพวกผมก็มีประชากรเรียกว่าแทบจะมองไม่เห็นว่ามีตัวตนในห้องเรียน เพราะผมกับเพื่อนๆในกลุ่มก็ไม่มีใครที่ชอบออกหน้าออกตามากมาย เรียกว่ามานั่งประดับห้องเฉยๆ

ในคาบก็มีการถามตอบกันมั่ง และเมื่อเพื่อนในภาคของผมตอบอาจารย์ได้ "ถูกต้อง นั่งตรงนั้นภาคไหนเนี่ย"
"เอนวายค่ะ"
"อ้อ...หรอ สมแล้วๆ ภาค...สู้เขานะ"
"เอนวายค่ะ สิ่งแวดล้อม"
"อ่ออว หรอ อือๆ"
'ว่าจารรู้จักภาคเราป่ะ 555555' 'เราเรียนวิทยาเขตอื่นป่ะวะ555555'
พวกผมก็เรียนไปโดยไม่สนใจอะไรมากมาย จนกระทั่งวันต่อๆมาที่ได้นั่งเรียนวิชา เขียนโปรแกรม
วันแรกที่เรียน พวกผมก็ถูกอาจารย์วิชาก่อนหน้านั้นปล่อยช้ากว่าปกติ ด้วยระยะทางของตกเรียนที่ไกลก็ต้องรีบเดินมาระดับนึง ทำให้เข้าห้องเรียนสายไปประมาณ10นาที พวกผมเข้ามานั่งในห้องก็เห็นได้เลยว่า อาจารย์ที่เข้ามาก่อนอยู่แล้วกำลังอารมณ์ไม่ดีแน่ๆ จนเพื่อนๆเข้ามาประมาณหนึ่ง
"พวกคุณทำไมมาสาย" อาจารย์ถามแล้วมองมาที่เพื่อนๆผมที่กำลังนั่งเตรียมตัวเรียน
"อาจารย์ปล่อยช้าแป๊บนึงครับอาจารย์เลยมาเรียนช้า"
"แล้วทางที่พวกคุณมามันไกลขนาดนั้นหรอ ไม่ใช่ว่าเดินชมนกชมไม้ สงสัยคงไม่อยากเรียนแล้วมั้ง แค่มาเรียนแค่นี้ยังสายโตไปจะทำยังไง เด็กไทยก็แบบนี้แหละ ตอนผมไปเรียนที่เมืองนอกนะไม่เคยมีหรอก ผมจ่ายค่าเทอมตั้งเท่าไหร มากกว่าพวกคุณจะหาได้ในชีวิตนี้อีก ผมเรียนจนอาจารย์ให้เป็นผู้ช่วยสอนได้เงินเดินตั้งเท่านี้ๆ..บลาๆๆๆ..."
พวกผมก็ได้แต่นั่งฟังเพราะอาจารย์ก็แพร่มไม่หยุด พวกผมที่เดินจนเหงื่อซกมาก็ยังไม่ทันได้พักหายใจก็ต้องมาฟังสิ่งที่ทำให้อารมณ์ไม่ดีอีก
"พวกคุณภาคไร"
"สิ่งแวดล้อมครับ"
"อ้อ ไม่ค่อยมีคนได้ท็อปเท่าไหร ส่วนใหญ่ก็จะเป็นภาค...มากกว่า"
ระหว่างนั้นแชทในไลน์ก็เดือดขึ้นมาอย่างไม่ต้องสงสัยถึงหัวข้อ ผมเองก็ไม่ชอบเช่นกัน คาบแรกอาจารย์ก็บุลลี่กันแล้ว อีโก้แบบสุดๆ
"คราวหน้าคราวหลังก็มาให้ไวกว่านี้ ผมขับรถมาตั้งไกลเพื่อที่จะมาสอนคุณ คุณกลับไม่ให้เกียรติผมใครเขาจะอยากสอนพวกคุณ คราวหลังมาห้ามเกิน15นาที เข้าใจนะ"
"วันนี้ก็ไม่เกิน15นาทีนะคะอาจารย์"
"หรือจะเอา10นาที จะเอายังไง"
'กุว่าจารหลอนละวะ หนักอะกุว่า' 'อีโก้หนักจั๊ด' 'หรือพวกเรามันภาคลูกเมียน้อยจริงๆวะ 55555'
คาบแรกก็จบไป พวกผมก็รีบเดินออกจากห้องเพราะไม่มีใครอยากจะอยู่ห้องที่มีบรรยากาศแบบนี้นานๆ เป็นบรรยากาศที่โดนดูถูกอย่างชัดเจนซึ่งก็ไม่มีใครชอบอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าการสอนจะไม่ได้แย่แต่ก็ทำให้รู้สึกไม่น่าเรียนแหละนะ
และถ้าถามว่าทำไมถึงไม่ไปแจ้งฝ่ายนู้นฝ่ายนี้ ก็ต้องขอบอกเลยว่า ยังไม่ปีกกล้าขาแข็งกันก็เลยต้องปล่อยไป

หลังจากนั้นก็จะมีเหตุการณ์อะไรแบบนี้อยู่บ้างแต่ก็เลือกที่จะไม่สนใจกับอาจารย์ จนถึงสอบกลางภาคก็เหมือนเช่นเคย ช่วงการประกาศคะแนนก็เป็นช่วงที่ตื่นเต้นที่สุดแล้ว ถ้าทุกคนได้อ่าน ep ก่อนๆมาได้อาจจะทราบว่าผมดรอปตัวนึงไว้นั้นก็คือ แคลคูลัส1 ผมลงซ้ำในเทอมนี้แล้วคะแนนมันได้น้อยกว่าที่สอบครั้งแรกอีกเยอะมาก ตอนที่คะแนนประกาศออกมานั้นผมยังอยู่ที่มหาลัยอยู่ ผมตัดสินใจไม่กลับห้อง ผมเลือกที่จะไปเดินห้าง ผมเดินตั้งแต่ชั้นใต้ดินจนถึงชั้นบนสุด เดินไปเรื่อยๆจนไปหยุดที่หน้าโรงหนัง เป็นหนัง low season ผมดูแบบ ดูไปนึกถึงคะแนนไป ถามว่ารู้เรื่องไหม ก็รู้เรื่อง สนุกด้วย แต่อารมณ์ตอนนั้นมันมีคะแนนสอบลอยมาปนด้วย 55555 
ผมเลือกที่ไม่ดรอปเป็นครั้งที่2 เพราะว่าคะแนนเคมีของผมมันจะเรียกว่าดีก็ดี จะเรียกว่าแย่ก็ได้ แล้วเป็นวิชาเคมีที่ผมนั้นเรียนไม่เข้าหัวตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ผมจึงดรอปไป แล้วต้องไปลงเรียนอีกทีตอนปี4 
ส่วนเรื่องคะแนนวิชาเขียนโค้ดเรื่องคะแนนผมจำไม่ได้ผมจำที่อันดับมากกว่า ผมได้อันดับที่ 82 ของเซค จาก 85 มองดูแล้วอาจจะย่ำแย่แต่คะแนนตอนนั้นผมแทบจะไม่ห่างจากเพื่อนที่อันดับ40ต้นๆเลย ผมเลยเลือกที่จะไม่ดรอป

และสิ่งที่ผมอยากจะบอกอีกอย่างคือ เพื่อนๆในภาคของผมหักหน้าอาจารย์ทุกคนที่ดูถูกไว้โดยทำคะแนนอยู่ท็อปของทั้งเคมีและโปรแกรม ผมก็ไม่ได้มีส่วนในการที่เพื่อนได้ท็อปหรอกแต่ผมแค่รู้สึกดีเฉยๆ

พูกคุยเล็กน้อย
จบกับ ep 3. ไปแล้วนะครับเป็นเรื่องประสบการณ์ที่มีหลายๆอย่างที่โดนเป็นครั้งแรก รู้สึกเป็นครั้งแแรก และการตัดสินใจไปดูหนังตอนที่เครียดมากๆหลายท่านอาจจะมองว่าไม่เหมาะสม แต่ตอนนั้นผมแค่รู้สึกว่าตอนนั้นไม่อยากคิดเท่าไหร
ถ้าทุกท่านมีความคิดเห็นอะไรก็สามารถพูดคุยกันในกระทู้ได้เลยครับ ผมก็อยากรู้มุมมองของทุกท่านในเรื่องต่างๆในกระทู้นี้ด้วย
ขอบคุณครับ