เราเป็นลูกสาวคนเดียว อายุ 30 ทำงานบริษัทเอกชน ส่วนแฟนเรา อายุ 40 เป็นบาริสต้าร้านกาแฟ เราคบกับแฟนมาประมาณ 2 ปี ตอนที่รู้จักกันแรกๆ เราย้ายไปอยู่ห้องเช่ากับเขาเพราะมันใกล้ที่ทำงานเรา เดินทางสะดวก แต่แม่เราไม่โอเค ไม่อยากให้เราลำบากอยู่ห้องเช่า เลยให้เราสองคนย้ายมาอยู่ที่บ้านของเรา ตั้งแต่เขาเข้ามาอยู่ด้วยที่บ้าน พ่อกับแม่เราก็ไม่ได้ชอบอะไรในตัวเขามากมาย เขาด้อยกว่าเราในทุกด้าน ทั้งการศึกษา หน้าที่การงาน แต่เขาเป็นคนดี ไม่เที่ยวหรือติดเพื่อน ไม่สูบบุหรี่ ไม่มีเรื่องผู้หญิง ช่วงหลังจากย้ายมาอยู่ที่บ้านเรา เขาเปลี่ยนงานบ่อยมาก จนพ่อกับแม่เรารู้สึกไม่ค่อยโอเค แต่เราก็ใช้ชีวิตแบบนี้มาเรื่อยๆ
จนเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา แม่มาคุยกับเราว่าแม่กับพ่อไม่โอเคกับเขา อยากให้เราเลิกกับเขา เพราะท่านมองว่าเขาดูแลเราไม่ได้ เขาไม่ขยันพอที่จะเป็นผู้นำครอบครัว เป็นผู้ชายที่ไม่เสียสละมากพอ
พ่อกับแม่ต้องการให้แฟนเราขยันมากกว่านี้ ตื่นเช้าและมาช่วยงานท่านบ้าง คอยดูแลบ้านให้เรียบร้อย หยิบจับทำนู่นทำนี่ แม่บอกว่าเวลาเขาจะทำอะไร เขาจะคอยเรียกให้เราไปทำด้วยเสมอ ซึ่งแม่มองว่าเขากลัวเสียเปรียบเรา เขาไม่พร้อมจะสียสละเพื่อเรา แต่ในด้านความคิดแฟนคือเขาก็อยากให้เราช่วยๆกัน ส่วนเรื่องตื่นเช้า เขาบอกว่าเขาทำงานมาเหนื่อยแล้ว ทำงาน 6 วัน วันหยุดเขาเลยอยากพักผ่อนบ้าง นอนตื่นสาย แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่ทำไรเลยนะ ก็มีทำงานบ้านบ้าง
สำหรับเรา เรารู้สึกว่าเขาก็ดูแลเราได้ แต่แม่มองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย อย่างเตรียมกระเป๋าให้เราก่อนไปทำงาน เก็บที่นอน ล้างจาน ขัดห้องน้ำ จัดเก็บห้องหรือของใช้ต่างๆให้เป็นระเบียบ แต่ถ้าเป็นเรื่องใหญ่ๆที่ต้องใช้ความคิดหรือความรู้เขาจะไม่สามารถเป็นที่พึ่งพาของเราได้
แฟนเราเองเป็นคนที่ไม่ยอมอ่อนข้อให้ใครสักเท่าไร อาจจะเพราะเขาต้องดิ้นรนใช้ชีวิตเองมาตั้งแต่เด็ก เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าหาผู้ใหญ่ และเขาเป็นคนมีหนักไม่ค่อยยกมือไหว้ใคร ทำให้แม่มองว่าเขาไม่สัมมาคาราวะ แม่เราถือเรื่องนี้มาก ซึ่งเราเองจะโดนดุเรื่องนี้ประจำตอนเด็กๆเรื่องการยกมือไหว้ เมื่อก่อนตอนคบใหม่ๆ เขาน่ารักกว่านี้ เขาพยายามคิดถึงพ่อแม่เราตลอด ปีใหม่ก็มีของขวัญให้ แต่พอหลังๆมา พอเขารู้ว่าพ่อแม่ไม่ค่อยชอบในตัวเขาเพราะเขาเปลี่ยนงานบ่อยและไม่มั่นคง เขาก็เปลี่ยนไป ไม่ค่อยสนใจพ่อแม่เราเท่าไร กลายเป็นต่างคนต่างอยู่
เราเข้าใจความหวังดีของแม่ แต่เราเองก็รักแฟน เพราะเขาเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้น การเติบโตมาในสังคมที่แตกต่างกันมันอาจจะทำให้เขาเป็นคนแบบนั้น แต่ก็ไม่ใช่คนที่เลวร้าย ซึ่งเขาอาจจะดีไม่พอสำหรับความคาดหวังของแม่ แม่บอกเราว่าอย่าโลกสวย ให้มองอะไรในด้านลบบ้าง แม่บอกว่าเขาไม่ได้รักเราขนาดนั้น เพราะถ้าเขารักเราจริงเขาต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองและทำให้พ่อกับแม่ยอมรับให้ได้มากกว่านี้
พอเราได้คุยกับแฟน แฟนเราเขาจะย้ายออกจากบ้านเรา ซึ่งเรารู้สึกเสียใจมาก ร้องไห้ฟูมฟาย จนคิดว่านี่เรากำลังหลงผู้ชายมากว่าแม่หรือป่าว เพราะปกติเราเป็นเด็กดีตลอด ทำตามคำสั่งของพ่อกับแม่ทุกอย่าง เราพยายามคุยกับแฟนแล้ว แต่เหมือนเขาก็ไม่พร้อมจะสู้ เขาเป็นคนขี้น้อยใจ พอรู้ว่าพ่อกับแม่ไม่ชอบ ก็เลือกที่จะหนี ไม่กล้าสู้หน้า เขาบอกว่าพ่อแม่เราตัดสินเขาไปแล้วว่าเขาเป็นคนไม่ดีและไม่ชอบเขา แต่เรารู้สึกว่าเขาน่าจะเข้าหาพ่อกับแม่ เข้าไปขอโอกาสว่าจะพิสูจน์ตัวเองให้ท่านยอมรับให้ได้ แต่เขาไม่เข้าหาพ่อแม่เราเลย ซึ่งเราเองจะไปทำแทนเขาก็ไม่ได้ เราก็ทำได้เพียงอธิบายให้แม่เข้าใจในตัวเขาบ้าง แต่แม่ก็ยังยืนยันความคิดเดิมของแม่
หลักจากที่เราพยายามพูดกับแฟน เขาก็เหมือนจะคิดได้แล้วยอมที่จะอ่อนลงเพื่อเรา เขาเลยอยากจะเข้ามาที่บ้านเพื่อคุยกับพ่อแม่เรา แต่พอเราถามทางพ่อกับแม่ก็ได้คำตอบว่ามันไม่มีโอกาสแล้วระยะเวลาหนึ่งปีที่เขาอยู่ที่บ้านเราเขาไม่ได้พยายามทำอะไรให้มันดีขึ้น และแม่คิดว่าเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ และเขาก็ตัดสินใจผิดพลาดที่ไม่เข้ามาคุยกับแม่ในวันที่เกิดเรื่องเลย เหมือนแม่บอกว่ามันสายไปแล้ว จริงๆเขาตั้งใจจะซื้อบะหมี่มาฝากพ่อกับแม่เราและเข้ามาที่บ้านแต่สุดท้ายเราก็ไม่กล้าให้เขามาที่บ้านเพราะเรากลัวว่าพ่อกับแม่จะด่าเขาและทำให้อะไรๆมันแย่ไปกว่าเดิม เราเลยเอาบะหมี่กลับมาที่บ้านและบอกว่าแฟนซื้อมาให้ พ่อเราบอกว่าเอามาทำไม ด้วยนำ้เสียงที่ไม่พอใจนัก มันทำให้เราเสียใจมาก พ่อกับแม่เราไม่กินและไม่แตะบะหมี่ที่แฟนเราซื้อมาให้เลย เราเสียใจมากเลยว่าทำไมเขาถึงเกลียดแฟนเราได้ขนาดนี้ เราเข้าใจว่าแฟนเราอาจจะไม่ดีพอที่จะเป็นคู่ชีวิตของเรา แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร
ตอนนี้เรื่องก็ผ่านมาประมาณ 5 วันแล้ว เรายังตัดใจบอกเลิกเขาไม่ได้ เรายังรักและคิดถึงเขาอยู่ เรายังติดต่อคุยกันแต่เราไม่ได้เจอกัน ในใจลึกๆเราก็ยังอยากให้เขาเข้ามาที่บ้านเพื่อขอขมาพ่อกับแม่เรา ถึงจะไม่ได้ไปกันต่อแต่เราก็อยากให้เรื่องมันจบลงแบบสวยงาม เราไม่อยากให้เขารู่สึกแย่ต่อกันทั้งสองฝ่าย
สุดท้ายแล้วเราควรที่จะเชื่อฟังพ่อแม่ และเลิกคบกับเขาไปถูกต้องแล้วใช่ไหม เพราะแม่ชอบบอกว่าเราคิดแบบเด็กๆ ไม่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ซึ่งเราก็ยอมรับในจุดนี้ว่าเราอาจจะมองอนาคตน้อยไป
เลิกกับแฟนเพราะพ่อแม่มองว่าดูแลเราไม่ได้ ควรทำอย่างไรต่อไปดี
จนเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา แม่มาคุยกับเราว่าแม่กับพ่อไม่โอเคกับเขา อยากให้เราเลิกกับเขา เพราะท่านมองว่าเขาดูแลเราไม่ได้ เขาไม่ขยันพอที่จะเป็นผู้นำครอบครัว เป็นผู้ชายที่ไม่เสียสละมากพอ
พ่อกับแม่ต้องการให้แฟนเราขยันมากกว่านี้ ตื่นเช้าและมาช่วยงานท่านบ้าง คอยดูแลบ้านให้เรียบร้อย หยิบจับทำนู่นทำนี่ แม่บอกว่าเวลาเขาจะทำอะไร เขาจะคอยเรียกให้เราไปทำด้วยเสมอ ซึ่งแม่มองว่าเขากลัวเสียเปรียบเรา เขาไม่พร้อมจะสียสละเพื่อเรา แต่ในด้านความคิดแฟนคือเขาก็อยากให้เราช่วยๆกัน ส่วนเรื่องตื่นเช้า เขาบอกว่าเขาทำงานมาเหนื่อยแล้ว ทำงาน 6 วัน วันหยุดเขาเลยอยากพักผ่อนบ้าง นอนตื่นสาย แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่ทำไรเลยนะ ก็มีทำงานบ้านบ้าง
สำหรับเรา เรารู้สึกว่าเขาก็ดูแลเราได้ แต่แม่มองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย อย่างเตรียมกระเป๋าให้เราก่อนไปทำงาน เก็บที่นอน ล้างจาน ขัดห้องน้ำ จัดเก็บห้องหรือของใช้ต่างๆให้เป็นระเบียบ แต่ถ้าเป็นเรื่องใหญ่ๆที่ต้องใช้ความคิดหรือความรู้เขาจะไม่สามารถเป็นที่พึ่งพาของเราได้
แฟนเราเองเป็นคนที่ไม่ยอมอ่อนข้อให้ใครสักเท่าไร อาจจะเพราะเขาต้องดิ้นรนใช้ชีวิตเองมาตั้งแต่เด็ก เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าหาผู้ใหญ่ และเขาเป็นคนมีหนักไม่ค่อยยกมือไหว้ใคร ทำให้แม่มองว่าเขาไม่สัมมาคาราวะ แม่เราถือเรื่องนี้มาก ซึ่งเราเองจะโดนดุเรื่องนี้ประจำตอนเด็กๆเรื่องการยกมือไหว้ เมื่อก่อนตอนคบใหม่ๆ เขาน่ารักกว่านี้ เขาพยายามคิดถึงพ่อแม่เราตลอด ปีใหม่ก็มีของขวัญให้ แต่พอหลังๆมา พอเขารู้ว่าพ่อแม่ไม่ค่อยชอบในตัวเขาเพราะเขาเปลี่ยนงานบ่อยและไม่มั่นคง เขาก็เปลี่ยนไป ไม่ค่อยสนใจพ่อแม่เราเท่าไร กลายเป็นต่างคนต่างอยู่
เราเข้าใจความหวังดีของแม่ แต่เราเองก็รักแฟน เพราะเขาเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้น การเติบโตมาในสังคมที่แตกต่างกันมันอาจจะทำให้เขาเป็นคนแบบนั้น แต่ก็ไม่ใช่คนที่เลวร้าย ซึ่งเขาอาจจะดีไม่พอสำหรับความคาดหวังของแม่ แม่บอกเราว่าอย่าโลกสวย ให้มองอะไรในด้านลบบ้าง แม่บอกว่าเขาไม่ได้รักเราขนาดนั้น เพราะถ้าเขารักเราจริงเขาต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองและทำให้พ่อกับแม่ยอมรับให้ได้มากกว่านี้
พอเราได้คุยกับแฟน แฟนเราเขาจะย้ายออกจากบ้านเรา ซึ่งเรารู้สึกเสียใจมาก ร้องไห้ฟูมฟาย จนคิดว่านี่เรากำลังหลงผู้ชายมากว่าแม่หรือป่าว เพราะปกติเราเป็นเด็กดีตลอด ทำตามคำสั่งของพ่อกับแม่ทุกอย่าง เราพยายามคุยกับแฟนแล้ว แต่เหมือนเขาก็ไม่พร้อมจะสู้ เขาเป็นคนขี้น้อยใจ พอรู้ว่าพ่อกับแม่ไม่ชอบ ก็เลือกที่จะหนี ไม่กล้าสู้หน้า เขาบอกว่าพ่อแม่เราตัดสินเขาไปแล้วว่าเขาเป็นคนไม่ดีและไม่ชอบเขา แต่เรารู้สึกว่าเขาน่าจะเข้าหาพ่อกับแม่ เข้าไปขอโอกาสว่าจะพิสูจน์ตัวเองให้ท่านยอมรับให้ได้ แต่เขาไม่เข้าหาพ่อแม่เราเลย ซึ่งเราเองจะไปทำแทนเขาก็ไม่ได้ เราก็ทำได้เพียงอธิบายให้แม่เข้าใจในตัวเขาบ้าง แต่แม่ก็ยังยืนยันความคิดเดิมของแม่
หลักจากที่เราพยายามพูดกับแฟน เขาก็เหมือนจะคิดได้แล้วยอมที่จะอ่อนลงเพื่อเรา เขาเลยอยากจะเข้ามาที่บ้านเพื่อคุยกับพ่อแม่เรา แต่พอเราถามทางพ่อกับแม่ก็ได้คำตอบว่ามันไม่มีโอกาสแล้วระยะเวลาหนึ่งปีที่เขาอยู่ที่บ้านเราเขาไม่ได้พยายามทำอะไรให้มันดีขึ้น และแม่คิดว่าเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ และเขาก็ตัดสินใจผิดพลาดที่ไม่เข้ามาคุยกับแม่ในวันที่เกิดเรื่องเลย เหมือนแม่บอกว่ามันสายไปแล้ว จริงๆเขาตั้งใจจะซื้อบะหมี่มาฝากพ่อกับแม่เราและเข้ามาที่บ้านแต่สุดท้ายเราก็ไม่กล้าให้เขามาที่บ้านเพราะเรากลัวว่าพ่อกับแม่จะด่าเขาและทำให้อะไรๆมันแย่ไปกว่าเดิม เราเลยเอาบะหมี่กลับมาที่บ้านและบอกว่าแฟนซื้อมาให้ พ่อเราบอกว่าเอามาทำไม ด้วยนำ้เสียงที่ไม่พอใจนัก มันทำให้เราเสียใจมาก พ่อกับแม่เราไม่กินและไม่แตะบะหมี่ที่แฟนเราซื้อมาให้เลย เราเสียใจมากเลยว่าทำไมเขาถึงเกลียดแฟนเราได้ขนาดนี้ เราเข้าใจว่าแฟนเราอาจจะไม่ดีพอที่จะเป็นคู่ชีวิตของเรา แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร
ตอนนี้เรื่องก็ผ่านมาประมาณ 5 วันแล้ว เรายังตัดใจบอกเลิกเขาไม่ได้ เรายังรักและคิดถึงเขาอยู่ เรายังติดต่อคุยกันแต่เราไม่ได้เจอกัน ในใจลึกๆเราก็ยังอยากให้เขาเข้ามาที่บ้านเพื่อขอขมาพ่อกับแม่เรา ถึงจะไม่ได้ไปกันต่อแต่เราก็อยากให้เรื่องมันจบลงแบบสวยงาม เราไม่อยากให้เขารู่สึกแย่ต่อกันทั้งสองฝ่าย
สุดท้ายแล้วเราควรที่จะเชื่อฟังพ่อแม่ และเลิกคบกับเขาไปถูกต้องแล้วใช่ไหม เพราะแม่ชอบบอกว่าเราคิดแบบเด็กๆ ไม่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ซึ่งเราก็ยอมรับในจุดนี้ว่าเราอาจจะมองอนาคตน้อยไป