ความรักเป็นเหมือนเงา เรายิ่งตามมันยิ่งหนี เรายิ่งหนีมันยิ่งตาม ผมเป็นที่ใช้ชีวิตส่วนใหญ่ในการวิ่งหนีรัก วนเวียนอยู่กับการหาวิธีปฏิเสธหญิง ยิ่งตอนสมัยเรียน มีเหตุผลตรงที่จนมาก ตอนโหนรถไฟไปเรียน มักมาสาวสวยมาประจันหน้า รอเวลาให้เราจีบ ผมทำได้แค่หักห้ามใจ เพราะกลัวไม่มีตังค์เลี้ยงข้าว ขนาดจะกินยังต้องกระโดดไปเก็บผักบุ้งในทุ่งมาผัดกินกับไข่เจียว ข้อดีของการจนคือทำให้เราเรียนจบ และสายตาดีมาก มีหนังรักอีกเรื่องหนึ่งซึ่งจะอินเป็นพิเศษเวลาดู คือ
5.โลกทั้งใบให้นายคนเดียว

เป็นหนังที่คนรุ่นใหม่ไม่น่าจะเกิดทัน เป็นครั้งแรกของหนังกระแส ที่ได้เห็นภาพคนรอดูเรื่องนี้ แน่นจนต้องเพิ่มรอบเที่ยงคืน เป็นหนังไทย หนังรักเรื่องแรกที่ดูแล้วรู้สึกดำดิ่ง หนังไทยเรื่องแรกในชีวิตที่รู้สึกว่าสร้างดีครบองค์ประกอบ ทั้งบทการแสดง ฉากถ่ายภาพและเพลง แข่งกับหนังสมัยนี้ได้สบาย หนังเปิดเรื่องมาตอนที่พระเอก(ไม้)หมกมุ่นอยู่กับการสะเดาะกุญแจรถเบนซ์ โดยใช้เหล็กและลวดเขี่ย ซึ่งน่าจะเป็นรถนางเอก(ป้อน) เพราะหลังจากนั้นเพื่อนก็เรียกให้นป้อนรีบมาดูเพราะคิดว่ากำลังจะถูกขโมย ตระโกนเรียกว่านายกำลังทำอะไร แต่ไม้ก็ยังพยายามต่อไปจนสำเร็จ ป้อนจึงใช้กระเป๋านักเรียนผลักให้ไม้ออกไป ในที่สุดคุณพ่อ(ของป้อน)ก็กลับมา บอกว่าพี่เขาช่วยไขรถที่ลืมกุญแจไว้ในรถเท่านั้น เรียกได้ว่าจากผู้ร้าย กลายเป็นผู้ดี ป้อนก็เลยรู้สึกดีต่อไม้ทันทีตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ไม่กี่วันต่อมาขณะที่ไม้กำลังวิ่งหาที่หลบฝน ก็ได้ยินเสียงเรียก นายไม้ยะมก ให้รีบเข้ามาในรถ ป้อนยื่นผ้าให้ ไม้ข้าใจผิดคิดว่าให้เช็ดรถ ป้อนจึงหัวเราะ บอกไปว่าให้เช็ดหน้าไม่ใช่เช็ดรถ และแล้วรถก็เสียอีก ไม้จึงต้องลงไปซ่อมโดยมีคุณพ่อกางร่มให้ ไม้มีน้องชาย(เม่น)ที่วันๆเอาแต่วนเวียนหน้ารร.หญิงแต่ไม่กล้าจีบใคร จนไม้ต้องลากมือไปบ้านสาวที่น้องชายชอบ มาพบว่าสาวดังกล่าวก็คือป้อน คุณพ่อป้อนก็เลยถือโอกาสเลี้ยงข้าวขอบคุณ ที่เคยช่วยซ่อมรถมา2ครั้ง หลังจากกินข้าวกลับมาได้เบอร์โทรป้อนจากถุงน้ำแข็ง เพราะบ้านป้อนทำธุรกิจเกี่ยวกับการขายส่งปลาและน้ำแข็งหลอด หลังจากนั้นเม่นก็เลยติดต่อกับป้อนมาเรื่อยๆ ไม่กี่วันต่อมา ป้อนที่เพิ่งลงแท็กซี่กลับมาจากทำพาสปอร์ต เห็นไม้กำลังซ่อมรถเลยเข้าไปทัก ว่านี่อิแก่มันรวนอีกแล้วเหรอ เลยใช้ข้ออ้างตามไม้ไปซื้ออะไหล่ด้วย ถือเป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้มีโอกาสไปด้วยกัน ซื้อโน่นซื้อนี่พูดคุยหยอกล้อถ่ายสติ๊กเกอร์ จนกระทั่งบ่ายค่ำ ดูเหมือนเป็นวันที่มีความสุขเหมือนจะเป็นที่สุดในชีวิตของทั้งคู่ ดูเหมือนห้วงเวลาแห่งความสุข ที่มักจะสั้น หลังจากที่ส่งป้อนกลับบ้าน พ่อของไม้ก็ล้มป่วย เข้ารพ.ซึ่งค่ารักษาแสนแพง ไม้จึงต้องหยุดเรียนมาทำงานหนักกับน้าชายเพื่อหาเงินรักษาพ่อ จนป้อนที่ไม่ได้ติดต่อกันเลยต้องใช้วิธีจัดงานวันเกิดที่บ้าน เพื่อที่จะได้พบไม้ แต่กลายเป็นว่ามีเม่นเท่านั้นมามา ไม้ต้องใช้วิธีหาเงินโดยการเข้าร่วมกับแก๊งขโมยรถ หลังจากขโมยรถสำเร็จอย่างทุลักทุเล ตอนดึกไม้แอบมาแอบเกาะรั้วบ้านป้อนในคืนวันเกิด มองเห็นนางเอกกำลังเล่นอยู่กับเพื่อนๆ นำของเล่นที่ป้อนคงลืมไว้ว่าเสียบไว้ที่รั้ว เป็นลูกบอลยางเล็กเท่าอุ้มมือ ลายลูกโลกและหันหลังวิ่งจากไป ด้วยความที่ป้อนคิดถึงไม้ตลอดเวลาก็เลยชะเง้อมาที่หน้าต่าง มองเห็นเหมือนมีใครกำลังวิ่งออกไปไกลพอสมควร จริงรีบเปิดประตูจะวิ่งตามไปหา แต่ก็ช้าไป หันไปมองเห็นโลกใบน้อยที่มักพกติดตัวตลอดเวลา จะได้เอามาโยนเล่น มันเสียบอยู่ตรงรั้ว วันต่อมาป้อนต้องเดินมาหาที่บ้านไม้ แต่ไม้ก็เรียกบอกเม่น ว่าป้อนมาหา และแล้วป้อนก็ต้องตัดสินใจที่จะให้เม่นรู้ว่าจริง โดยการนัดทานเข้าแล้วแอบวางสติ๊กเกอร์ที่ถ่ายไว้กับไม้ให้เม่นมองเห็น ตอนขอตัวไปห้องน้ำ เม่นรู้ความจริงเลยสติแตกรีบวิ่งกลับมาบ้านเพื่อเอาเรื่องไม้ โวยวายไม้ว่าขโมยทั้งแฟนขโมยทั้งรถ จนหัวหน้าแก๊งลักรถออกอาการไม่พอใจรุนแรงจะเอาเรื่อง หลังจากนั้นพ่อพระเอกที่กลับมาบ้านเพราะหมดตังค์รักษามีอาการทรุดลงรุนแรง ไปเสียชีวิตที่รพ. เม่นจึงพยายามจะไปเอาเรื่องไม้ น้าจึงเข้ามาเตือนสติว่า ถ้าไม่มีไม้ทุกคนก็คงไม่มีแดก แล้วบอกความจริงในเรื่องที่ป้อนและไม้เขาชอบคอพอกันมานานแล้ว เม่นมักจะแอบขึ้นบนตึกร้างเพื่อทบทวนทำใจ ไม่นานหลังจากพ่อไม้เสีย ป้อนตัดสินใจเสี่ยงเดินเข้าในโรงเรียนช่างที่มีแต่นศ.ชาย จนกระทั่งเจอไม้ ซึ่งไม้ก็ยังคงท่าทีต่อป้อนอย่างเย็นชา จนป้อนต้องสะอื้นพูดไปว่า นายมีอะไรไม่ระบายออกมาบ้าง นึกว่าเก่งนึกว่าเป็นฮีไร่หรือไร พรุ่งนี้เราจะไม่อยู่แล้ว เราแค่จะมาลานายเท่านั้น นายเอาเราไปทิ้งไว้ที่ไหน นี่เราไม่ได้รักใครง่ายๆอย่างที่นายคิดนะ แล้วก็วิ่งหนีออกไปทั้งน้ำตา คืนวันสุดท้ายก่อนที่ป้อนจะเดินทางไปอเมริกา หัวหน้าแก๊งลักรถขอให้ไม้ช่วยขโมยรถเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมขู่ว่าถ้าไม่ทำน้องชายจะมีอันเป็นไป หลังจากภารกิจเสร็จสิ้น หัวหน้าแก๊งต้องการที่จะฆ่าปิดปากไม้ จึงมีการต่อสู้กัน จนน้าเข้ามาช่วยทำให้ไม้วิ่งหนีไปได้หวุดหวิด หลังจากน้าพลาดท่าถูกทิ้งน้ำเสียชีวิต มันก็เลยตามมาฆ่าไม้ต่อ ไม้หนีจนกระทั่งมันไปเจอเม่นอยู่บนยอดตึกร้าง เลยใช้ปืนจ่อเม่นเป็นตัวประกัน มีการต่อสู้กันจนหน.แก๊งและไม้พลาดร่วงจากตึกแต่ไม้จับขอบไว้ได้ แต่หน.แก๊งก็จับมืออีกข้างไม้เอาไว้ โชคดีที่มือข้างนั้นเป็นกำไลที่น้าซื้อมาฝาก เลยทำให้หน.แก๊งร่วงตกพื้นตาย ส่วนเม่นซึ่งอยู่ในอาการช็อก มีสติกลับมาสามารถดึงมือไม้ได้ทันในเสี่ยววินาที ไม้แม้ว่าจะถูกยิงที่หัวไหล่ แต่ในใจยังอดที่จะคิดถึงป้อนที่กำลังจะบินไปไฟต์ดึกไม่ได้ เม่นจึงอยากจะไถ่โทษโดยการรีบขับรถไปส่ง วิ่งตามไปจนใกล้ที่ป้อนจะขึ้นเครื่อง ขณะที่ป้อนอยู่บนรถลำเลียงซึ่งไม่น่าจะมีโอกาสเจอกันได้แล้ว เพราะประตูสุดท้ายของสนามบินยังถูกล็อก ไม้มองเห็นตัวคลิปที่เป็นขดลวด2อันตกอยู่ พยายามใช้มันสะเดาะกุญแจ ลูกบอลยางที่ป้อนทำตกพื้นด้วยความเหม่อลอย บอลลูกโลกกลิ้งตกจากรถที่ยังไม่ทันออก ป้อนจึงเดินลงมาเก็บ กลายเป็นไม้ที่เก็บลูกโลกได้ ป้อนร้องไห้ด้วยความดีใจ ไม้บอกว่า เรามาส่ง ทั้งสองส่งสายตาเว้าวอน ป้อนตีไปที่หัวไหล่ไม้ด้วยความโกรธ ไม้ส่งเสียงโอ๊ย ป้อนบอกขอโทษ หนังจบลงตรงนี้