ตอนเราไปทัศนศึกษากับเพื่อนๆ ในขณะที่พวกเขากำลังรวมกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน เราก็จะไม่ค่อยร่วมวงค่ะ เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าพูดไปก็ไม่มีใครอยากฟัง ตบมุขก็แล้ว หาเรื่องคุยก็แล้ว ฝืนมากเลยค่ะไม่มีใครสนใจ อย่างง่ายที่สุด..เราจะอืมๆออๆตามน้ำไปก่อน

และตอนที่ต้องทำกิจกรรมกันเป็นกลุ่ม การถามไถ่แลกเปลี่ยนความคิดเห็นเป็นเรื่องปกติใช่มั้ยคะ คนในกลุ่มคุยกันถูกคอมาก แบบ แนวคุยเล่นกันเวลาไม่มีอะไรทำอ่ะ พอมีการเริ่มยิงคำถามใส่กัน เราก็อยากคุยบ้างเพราะเห็นว่าดูสนุกดี แต่เราพูดปึ้ป วงสนทนาที่เฮฮาในตอนแรกกลายเป็นว่า "กริบ" กันทั้งกลุ่ม เรางงเลยค่ะ (นี่ฉันพูดอะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ย) หลังจากที่เงียบสักพัก กลายเป็นว่าคำพูดของเราก็ไร้ความหมาย คนที่พูดมากที่สุดในห้องก็ด้วย เขาคุยกับคนอื่นด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ มีความเป็น extrovert สูง เรียกว่าไม่ตายไมค์ดีกว่า พอเราอยากพูดกับเขาบ้าง เขากลับกลายเป็นคนละคนเลยค่ะ ตอบเราด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย เบื่อหน่าย เหมือนไม่อยากคุย แล้วสีหน้าเขาบ่งบอกทุกอย่างว่า "ฉันไม่อยากคุยกับเธอ" เราได้แต่มองภาพรวมของคนในห้อง พวกเขาเป็นคนพูดเก่งๆกันทั้งนั้น energy เขามากกว่าเราหลายเท่าด้วย

จริงๆแล้วเราก็มีเพื่อนนะคะ อยู่ต่างห้อง ...เพื่อนคนนั้นกับเราพอๆกันเลยค่ะ พูดน้อยเหมือนกัน คุยกันถูกคอ แบบไม่ต้องพูดอะไรมากก็สามารถรับรู้ได้ว่าต่างคนต่างคิดอะไร5555 อยู่ด้วยแล้วสบายใจมากกว่า

สรุปว่า energy ในการพูดคุยของคนเราต่างกัน มันมีผลในการเข้าหามั้ยคะ อยากให้ทุกคนช่วยแนะนำว่าเราควรปรับตัวยังไงดี หรือเป็นคนพูดน้อยแบบนี้ก็ดีแล้วแค่ต้องปรับตัวเข้าหาสังคมให้มากขึ้น?

ติชมว่ากล่าวได้ค่ะ อยากอ่านความคิดเห็นของทุกคน