-มีประสบการณ์มาแชร์ให้ฟังครับ

 -ผมมีเพื่อนคนนึงคบกันตั้งแต่สมัยเรียน ตอนนี้ อายุก็เยอะแล้ว มันสามารถเข้าบ้าน ได้ สนิทกับพ่อและแม่ เข้านอกออกในเข้าได้ถึงห้องนอนส่วนตัว เพราะไม่เคย คิดระแวงมาก่อน อย่างสมมุติเพื่อนมาหาแล้วผมไม่อยู่บ้านหรือไปธุระข้างนอก แม่ก็จะบอกให้ไปนอนในห้องสิ ทั้งหมด ก็มาจากรู้จักกันมานานตั้งแต่สมัยเรียนจนตอนนี้อายุ 30 กว่าแล้ว

 เรื่องเรื่องมันเกิดจาก พักหลังจะหยิบของอะไรหาไม่ค่อยเจอ อย่างของใช้ในห้องนอนใช้เองคนเดียว จะรู้ว่าวางไว้ไหน แต่ก็ยังหาไม่เจอ และในห้องที่เข้า นอกออกในได้มีแค่ไม่กี่คน มันเลยเป็นเหตุเริ่มต้นที่ทำให้เกิดการตั้งข้อสงสัย จากที่ลอวสำรวจดู ปรากฏว่า พระเหรียญบนหิ้งหาย เหรียญบาทเหรียญเก่าๆหาย ราคาไม่ได้มากมายอะไร แต่มันเสียความรู้สึกมากกว่า

นอกนั้นถ้าเป็นพวกเงินทองไม่มีเพราะว่าจะเก็บไว้อย่างดี และคนที่น่าสงสัยที่สุดก็คือ เพื่อนคนนึง ที่คบกันมานาน เรื่องมันมาแดงตรงที่วันนั้นผมแอบดูโทรศัพท์เขา แล้วเปิดเข้าไปดูในรูปภาพปรากฏว่า พระเอยเหรียญเอย เขาถ่ายรูปไว้หมดเหมือนกำลังจะเสนอขายผ่านเพจต่างๆ แต่ผมก็เก็บข้อมูลไว้ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะอยากจับได้แบบคาหนังคาเขา จนต้องซื้อกุญแจมาล็อคตู้ แทนที่มันจะคิดได้หรือว่าคิดสงสัย เปล่าเลยก็ยังเหมือนเดิม

-เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเพราะคิดว่าของที่มีค่าเราเก็บไว้อย่างดี ตอนนี้ก็ได้แค่เซฟตัวเอง และไม่ให้ใครเข้าห้อง

-เราจะไม่รู้เลยว่าของอะไรเราหายก็เมื่อเขาต่อเมื่อตอนที่เราจะใช้งาน จนมาจนมาล่าสุดมาถึงจุดที่คิดว่าไม่ไหวแล้วรับไม่ได้จริงๆ ไฟประดับห้อง ก็ถอดไปเหลือแต่โครง ไม่พอ ยังกลับมาเอารีโมทอีก จนล่าสุด ถึงได้รู้ว่า ทำไมเขาเป็นแบบนี้ แม้กระทั่ง หลอดบีบเซรั่ม หลอดแก้วข้างในหายไป ผมเลยรู้เลยว่าเขา ติดยา นั่นแหละครับอย่างที่บอก ผมจะไม่รู้เลยว่าอะไรหาย ก็ต่อเมื่อตอนที่จะใช้งาน ล่าสุด นาฬิกาของผมหาย แต่ผมก็ไปตามมา เพราะว่ามันมี GPS ผมก็ถาม คำตอบที่ได้คือ หยิบมาเฉยๆ ไม่สำนึกอะไรเลย ผมว่ามันเกินไปหรือเปล่า ถ้าเป็นคนอื่น จะไม่คิดยากเลย แต่นี่เพื่อนที่คบกันมานานตั้งแต่สมัยเรียน เกือบ 20 ปี 30 ปี เลิกคบ ตัดทิ้ง ไม่ยากครับแต่ผมอยากดัดนิสัย พอจะมีวิธีบ้างไหมครับ ไม่คิดว่าคำที่ว่า รักเล็กขโมยน้อย ของเล็กๆน้อยๆมันเอาจริงๆ เหมือนมันติดเป็นนิสัย คือมาต้องได้ของติดไม้ติดมือกลับบ้าน จะมีค่าไม่มีค่าก็แล้วแต่คืออยากได้ แล้วมันมาเสียประสาทตรงที่เวลาเราจะใช้ของอะไร แล้วมันไม่มีมันหาไม่เจอเนี่ยแหละครับ

- ตอนนี้ก็คือเราเองเป็นฝ่ายที่จะห่างออกมา ของที่เอาไปคิดว่าเราทำหายเอง วันดีคืนดีก็โผล่เข้ามาที่บ้าน แม่จะให้นั่งรอหน้าบ้านอย่างเดียว จะบอกไม่ต้องเข้ามา ก็ยังรักษาน้ำใจไว้หน่อย

-ก็มาแชร์ประสบการณ์ให้ฟังนะครับหรือใครมีคำแนะนำยังไง บอกได้เลยครับ