เรื่องมีอยู่ว่าเราไปรักคนนึงมากก็นะเรารักเขาแต่เขารักแฟนมากกว่าเราก็ไม่ค่อยชอบแฟนเขาเท่าไรนักแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เรากับเขาก็สนิทกันอยู่เราเคยบอกรักแล้วครั้งนึงเขาก็ไม่ได้คิดมากเขาบอกแค่ว่า"เป็นเพื่อนดีกว่าเรามีแฟนแล้ว" จิงๆแล้วเรารู้แล้วละว่าเขาแฟนแล้วเพราะก็มาบอกเราอยู่เหมือนกันเขาไม่รู้อะล่ะว่าชอบเขาบอกไม่พอยังบรรยายอีกนะ อายุ30 นิสัยประมาณนี้ อยู่จังหวัดนี้ เขาเล่าไปก็ยิ้มไป แต่ผมไม่ยิ้มดีใจด้วยหรอก ผมไม่ถูกกับแฟนเขานักทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลย ผมเครียดมากร้องไห้บ่อยเหนื่อยไม่สนใจเรื่องเรียนมากเท่าไรนัก แต่ก็รักเขาอยู่ตลอดอะละ ก็อยู่แบบนี้ตลอด 5 เดือน อย่างล่าสุดเมื่อวานเขามาคุยกับเราอย่างนึงที่ทำให้ผมเครียดไปเลย ผมก็จำไม่ค่อยได้เหมือนกันว่าเขาพูดอะไรบ้างแต่จำบางคำได้อยู่แต่ที่จำได้ดีเลยคือคำแรกที่เขาคือ"ถามตรงๆเลยนะแกยังรักเราอยู่ไหม" ก็เขาไปว่ารักอยู่แต่ไม่ตามไม่อะไรแกเพราะแกมีแฟนแล้ว เขาก็ถามคำเดิม ผมก็ตอบเดิมๆไป จากนั้นก็คุยกันที่เขาที่ไม่โอเคกับเราเรื่องการใช้พูด แล้วก็การอยู่กับเขา เขาบอกอย่าถามหาเขาได้ไหมให้ไปอยู่กับเพื่อนแกจะดีไหม ไม่ใช่จะอยู่กับแต่เราตลอดนะ  เขาก็บอกมาอีกนะว่า"แกจะรักเราก็ตามใจแกแต่เราต้องรู้สถานะด้วยนะเรามีแฟนแล้วแกต้องสิ" ได้ยินแล้วเครียดเลย จากเราก็คุยกับเขาน้อยลง แต่เรายังไม่หายจากเขาหรอกไป จริงๆเขาสามารถเลิกคุยกับเราได้เลยนะเพราะมีเพื่อนเยอะละ แต่ไม่ทำไมเพราะอยู่โรงเรียนเดียวกัน    ตอนนี้รู้สึกอารมณ์หลายเศร้าโกรธ เกรียด แค้น อยากตายมากเลยตอนนี้ ไม่รู้เลยว่าชีวิตในข้างหน้านั้นเป็นไงต่อ แต่ที่รู้ๆคือเขามีความสูขที่ไม่มีเรารู้ข้างเขา