ขอเกริ่นก่อนว่าตั้งแต่เด็กๆ จนถึงตอนนี้ ถ้าวันไหนอยู่บ้านจะได้ยินคำว่า "ไม่มีเงิน" "บ้านเราจน" "ไม่มีตัง" ได้ยินอะไรแบบนี้มาตลอดเลยค่ะ ไม่รู้ว่าคนอื่นๆ คิดยังไงกับคำพวกนี้ แต่คำพวกนี้ทำให้เรากับน้องกลายคนเก็บกด คิดมาก ไม่ว่าจะทำอะไร ซื้อของอะไร หรือจะไปเที่ยวที่ไหน ก็ตะคิดเรื่องเงินตลอด กลัวเงินไม่พอ ทำไมใช้จ่ายฟุ่มเฟือยอะไรแบบนี้ค่ะ เวลาจะกินข้าวยังคิดมากเลยค่ะ กินน้ำเปล่าแทน บางครั้งหิวแต่ก็กลัวเงินหมดก็ไม่ได้กินค่ะ เรากลายเป็นแบบนั้นไปแล้ว ตอนนี้เราอายุ 22 แล้วนะคะ ทำงานแล้วค่ะ งานเป็น WFH เราต้องอยู่บ้าน ใช่ค่ะ ที่เราเคยบอกว่าพ่อแม่ชิบพูดคำพวกนั้น ไม่ใช่แค่พ่อแม่ ป้าๆก็พูดกันค่ะ เรากดดันมาก เค้าจะยืมเงินเราทุกเดือนๆประจำค่ะ มีเงินเดือนเป็นของตัวเองแล้วแต่ยังรู้สึกไม่ดี เราโทษตัวเองทุกครั้งที่เค้าพูดว่าไม่มีเงิน โทษว่าทำไมต้องเกิดมาให้พ่อแม่ลำบากด้วย เราเป็นภาระพ่อแม่แน่เลย เรากับน้องเคยคิดจบชีวิตตัวเองค่ะ แต่ก็ไม่ได้ทำ เราไม่อยากให้น้องเป็นเหมือนเรา เรามีเงินเดือนเราซื้อของให้น้อง ดูแลน้อง พูดง่ายๆคือเราอยู่เพื่อน้องเลยค่ะ กับน้องเราไม่เคยพูดว่าไม่มีเงินเลย ถ้าเรามีเราให้ได้หมดเลยค่ะ

ความฝันเราคือการได้ไปทำงานที่ต่างประเทศค่ะ มันอาจจะไกลเกินเอื้อมไปหน่อย แต่ก็ยังพยายามนะคะ ตอนเรียนมัธยม เราไปสอบชิงทุนเพื่อไปแลกเปลี่ยน ได้ทุน 70% เลยค่ะ เราดีใจมาก วิ่งไปหาพ่อแม่กางใบผลคะแนนกับใบ offer ให้ดู เค้าพูดว่าไม่มีตัง เราก็โอเค แอบน้อยใจนิดๆ แต่ก็ไม่เป็นไร พอโตมาเราเลยบอกความฝันของเราให้เค้าฟังค่ะ เค้าบอกฝันอะไรเกินตัว คาดหวังเกินไปไม่ได้มันจะเจ็บนะ ตอนนั้นเราแตกสลายมากเลยค่ะ คนที่เราอยากให้ซัพพอร์ตมากที่สุด กลับไม่มั่นใจไม่เชื่อใจในตัวเรา เราบอกเค้าไม่ได้จะขอเงินเค้าเลยนะคะ เราหาเงินเองได้ เราอยากเก็บเงินของเราเอง แต่เราไม่มีกำลังใจจะทำเลยค่ะ 

บ้านเราเวลามีปัญหาอะไรเค้าเลือกที่จะไม่พูดไม่คุยค่ะ เงียบตลอด เราเคยถามเรื่องค่าใช้จ่ายมีอะไรบ้างก็บอกเราไม่หมดค่ะ ทั้งพ่อแม่เลย เราจะรู้ทุกอย่างช้ากว่าคนอื่นตลอด รู้ทีหลังตอนมันเป็นปัญหาแล้ว แม่ติดหวยมาก นั่งเล่นหวยออนไลน์ในมือถือทั้งวัน ตลอดเวลาค่ะ หวยอะไรไม่รู้ออกวันละหลายๆรอบ เวลาว่างก็จะให้พ่อหาไปหาหวยตามสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเค้า เราเห็นแม่หมดเงินวันละพันเพราะอะไรแบบนี้ เราเลยรู้สึกว่ามันย้อนแย้งกับที่บอกเราว่าไม่มีเงิน เวลาเราพูดเรื่องหวย แม่จะโวยวายค่ะ จะโมโหมาก โดนด่าตลอดเลย ส่วนพ่อก็ไม่ค่อยพูดค่ะ เราถามตลอดว่ามีตรงไหนติดบ้าง มีหนี้อะไรบ้าง พ่อเลือกที่จะเงียบค่ะ อันนี้พูดต่อหน้านะคะ เราส่งข้อความไปในไลน์ ก็อ่านไม่ตอบตลอดเลยค่ะ ถ้าพูดเรื่องนี้ พ่อไม่คุยกับเราแต่โทรไปหาลูกพี่ลูกน้องเรา ให้มาคุยกับเรา เราเลยงงว่าคุยกับเรามันยากมากเลยใช่ไหม? ทั้งบ้านเวลากินข้าวก็จะเงียบๆค่ะ แม่จับมือถือเวลากินข้าว พ่อรีบกินรีบไป ส่วนน้องอยู่หอค่ะ การสื่อสารภายในบ้านก็แทบไม่มีเลย พ่อกับแม่ก็ไม่คุยกัน บางครั้งพ่อก็ฝากเราไปบอกแม่ เราไม่เข้าใจเลยค่ะ

เล่ามาถึงตรงนี่แล้ว เรารู้สึกแย่ค่ะที่เกิดมาจน รู้สึกแย่ที่เป็นภาระพ่อแม่ รู้สึกแย่ที่บ้านเราคุยกันตรงๆ ไม่ได้ รู้สึกแย่ที่เห็นน้องลำบากค่ะ เราไม่รู่ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี ช่วยแนะนำหน่อยได้ไหมคะ (อย่าใช้คำพูดแรงมากนะคะ เรารับอะไรแรงๆ ไม่ค่อยไหวเลยค่ะ😭)