สวัสดีค่ะ ตอนนี้อยู่ม.4ค่ะเทอมสองแล้ว ตั้งแต่ขึ้นม.4มา วันที่สองของม.4นั้นไมาดีเลยค่ะ คือก็จะเป็นช่วงเมคเฟรนกับเพื่อนใหม่ แต่พอดีทีนี้เพื่อนกลุ่มนึงถามชื่อเราค่ะ ก็พูดชื่อเล่นเราไปและจากนั้นเพื่อนก็พูดชื่อเราแบบล้อเลียนเสียงเราค่ะ ส่วนตัวเราเป็นคนเสียงหลายโทนอ่ะ แต่เสียงที่ตัวเองได้ยินกับที่คนอื่นได้ยินมันคนละเสียงกันเลยค่ะ เราก็ไม่รู้ต้องควบคุมยังไง เราก็แค่พูดปกติของเราบางทีไม่ได้พูดนานเสียงก็หลง เสียงก็เปลี่ยนไปบ้างอะไรบ้าง คือลองถามคนอื่นมองว่าเราเสียงเล็กค่ะเลยโดนล้อ เพื่อนคนนั้นรูปร่างอวบไปทางอ้วนเลยค่ะ แต่เราไม่ได้มีเจตนาที่จะบูลลี่เลย เราเยากให้ทุกคนมั่นใจในรูปร่างของตัวเองและที่ตัวเองเป็นอยู่ แต่สิ่งที่เขาทำ เขาก็ล้อเพื่อนคนอื่นที่เกี่ยวกับรูปร่างต่างๆนาๆเลยค่ะ เรารู้อยู่แล้วว่าการโดนบลูลี่มันเสียความรู้สึก ใช่ค่ะเราเสียความรู้สึกกับเพื่อนคนนั้นมากๆแบบมากๆ แต่ไม่คิดจะล้อเขาเลย แต่เราไม่ได้ไม่โอเคกับเขาแค่เรื่องนี้ เขาเป็นคนทำอะไรไม่เกรงใจใคร พูดมาก เสียงดัง พูดไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น ตอนเรียนพูดเล่นกับครูจริงๆมันคือพูดขัดในขณะที่เรียนอยู่มันดูเสียมารยาทไปนะบ้างทีเพราะมันทุกวัน ทุกวันจริงๆค่ะ ไม่มีเว้นเลยยกเว้นแค่ที่ไม่ได้ไแโรงเรียนกับเพื่อนคนนั้นลาเรียนเองค่ะ มันทุกวัน ย้อนกลับมาที่เรื่องเรานะคะ ตั้งแต่นั้นมาเหมือนเพื่อนหมั่นไส้เราเลยค่ะ༎ຶ⁠‿⁠༎ຶ กับกสีที่เราเสียงเป็นแบบนี้ ปกติก็ไม่ค่อยพูดอยู่แล้วขึ้นม.4มาก็พูดน้อยลงกว่าเดิม มีคุยกันดีบ้าง มีค่ะไม่ใช่ไม่มี แต่ตั้งแต่นั้นมาจนถึงตอนนี้ เราโดนล้อเรื่องเสียงมาบ่อยๆเลย มันไม่โดนมาต่อหน้าตัวต่อตัวหรอก มันก็แค่นั่งเรียนห่างกันแต่พูดถึงเราเรื่องเสียงค่ะ อย่างเช่นตอนเช็คชื่อ เราก็พูดตอบขานครูไป เขาก็ล้อเลียนเสียงเราอยู่ขนาดนั่งกันห่างมากข้างหน้ากับข้างหลังแต่ก็ได้ยินค่ะ ทรมานนะคะแต่พูดอะไรไม่ได้เลย เพราะเขาเป็นคนไม่ฟังอะไร ขนาดครูว่าอะไรด้วยเขาก็ไม่ฟังอยู่ดี แล้วเราจะเหลืออะไร แล้วเมื่อไหร่เขาจะคิดได้ เราไม่มั่นใจกับตัวเองมากๆ แต่ตัวใช้ชีวิตแบบโนสนโนแคร์ความรู้สึกคนอื่น ใช้ชีวิตตัวเองได้มีความสุขมาก อีกเรื่องก็ยังเป็นคนบ้าผู้ชายแบบทั้งๆที่ผชมีแฟนแล้วแต่ไปจับเขางี้ มันก็คงมีอีกแหละค่ะแต่ไม่ได้ใส่ใจที่จะรับรู้อะไรปวดหัว พยายามจะปล่อย ไม่สนใจ แต่เราไม่มีความสุขที่ต้องเจอหน้าเขาคงเครียดตลอดว่าเราทำอะไรไปแล้วจะโดนเขาเอาเราไปพูดนู้นนี่ ลาเรียนบ่อยมากเพราะไม่อยากเจอหน้าเขา ไปเรียนก็เครียดมากอยากกลับบ้านไม่อยากเจอหน้า เพื่อนสนิทเคยเล่าไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีค่ะ คนอื่นก็ไม่ค่อยจะกล้ายุ่งอะไรด้วยกับคนพวกนั้น ก่อนเราจะขึ้นม.4 ม.ต้นก็แย่เหมือนกันค่ะ ตอนม.3ทั้งเทอม1เทอม2แย่มากอยากจะลาออกสุดๆแต่มันจะจบอยู่แล้วเลยทน จนตอนนี้มันหนักกว่าเดิม เราควรปรับตัวยังไงคะ ต้องปรับตัวให้เป็นแบบนั้นหรอ เราต้องปรับตัวให้เป็นแบบคนที่เราเกลียดหรอ ถึงจะอีกนาน อาจจะเปลี่ยนนิสัยบ้างก็รอดูอยู่ค่ะ แต่คนนั้นเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และไม่มีท่าทีจะเปลี่ยนเลย