เรื่องมีอยู่ว่า ช่วงเราเข้าเรียนวิทยาลัยตอนปวช.1 เราเป็นเด็กใหม่เพราะพึ่งเปิดเรียน ช่วงนั้นเราก็ปกติ อาจารย์ที่ปรึกษาเราบอกกับเราว่าใครที่จะกู้ กยศ ให้ไปติดต่อห้อง กยศ เราก็ไปตามที่อาจารย์ที่ปรึกษาบอก เราได้พบอาจารย์เค้าครั้งแรก อาจารย์ดูหยิ่ง หน้าไม่รับแขก พูดไม่เพราะ(ช่วงแรกที่เรายังไม่รู้จักเค้า) เราได้พบหน้าเค้าครั้งแรกเรารู้สึกไม่ถูกชะตา ช่วงที่เรียนกับอาจารย์ไปเรื่อยๆเราก็เริ่มพูดคุยกันอาจารย์เค้าเรื่ิอยๆก็ยังไม่สนิทกัน พอช่วงตินปวช.2(ปัจจุบัน)เรามีแฟน แฟนเราค่อนข้าง นิสัยไม่ดี ชอบคิดเองเออเอง
จนทำให้เราคิดสั้น อาจารย์เค้าทักมาบอกว่า เป็นอะไร มาบำบัดกับแม่นี่มา แม่พร้อมที่จะรับฟังปัญหา ทำไมถึงคิดที่จะฆ่าตัวตาย นับตั้งแต่บทความเหล่านี้ที่ทักมามันทำให้เรารู้สึกอบอุ่นใจเพราะอาจารย์พร้อมที่จะรับฟังปัญหาเด็ก ช่วงนั้นก็ปรึกษากัน แฟนเราคิดเองว่าเราสนิทกับอาจารย์จนเกินไปโดยที่ไม่สนใจเค้าทั้งๆที่เราสนใจเค้ามากแต่เค้าไม่เคยสนใจเรา เพื่อนๆเรารู้เรื่องแฟนเราทุกอย่างเพื่อนเราบังคับให้เราเลิกกับแฟนเพราะแฟนเรามันดูไม้ข้าใจเรา เราเลยตัดสินใจเลิกกับแฟนถามว่าร้องไห้ไหมก็ร้องนะแต่ร้องวันเดียวเพราะนางไปมีแฟนใหม่ตอนคบกับเรา หลังจากเราเลิกกับแฟน เราก็คุยกับอาจารย์ อาจารย์ทักไปบอกแฟนเก่าเราว่าจะคิดมากทำไมอาจารย์ไม่ได้ชอบผู้หญิง คำนั้นมันทำให้เราจุกอก หวั่นๆนิดๆ จนถึงปัจจุบันเทอม2 เราสนิทกับอาจารย์ได้2เดือน มีความรู้สึกหวั่นไหวกับนาง เราควรบอกความรู้สึกอาจารย์ดีไหมหรือว่าเก็บไว้ไม่ต้องพูด