บอกก่อน เราเป็นคนที่ฟันหน้าเกมาก ฟันซ้อนกันด้วย ซึ่งเราเองชอบมองคนที่ยิ้มแล้วมั่นใจ กล้ายิ้มตรงๆ
แค่ชอบมองนะ ไม่ได้หมายถึงความรักใคร่อะไรหรอก บางครั้งเราเผลอมองทุกคนที่ปากก่อนจนเสียนิสัยมากจริงๆ
พอรู้ตัวก็ต้องรีบโฟกัสตาเขาบ้าง เพ่งไปนอกสายตาบ้าง
เราเป็นคนที่ไม่อยากฉีกยิ้มต่อหน้าใครตรงๆ มุมไหนก็ไม่มีที่ชอบสักนิดเดียว
พยายามยิ้มหน้ากระจกบ่อยๆ แต่พออยู่ต่อหน้าคนเข้าจริงก็ยิ้มแบบปิดปากตลอดเลยอะ
ยิ่งรู้ว่ามีกล้องจับหน้าคือเกร็ง ทำได้แค่หน้านิ่ง บางครั้งก็ช่างแมร๊ไม่สวยอยู่แล้วก็ไปสายทำหน้าแปลกไปเลย
ถ่ายรูปทีไรก็เบือนหน้าหนีบ้าง ยิ้มปิดปากหน้านิ่งบ้าง ทำหน้าแปลกบ้างมาตลอด
ส่วนใหญ่ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่ออกกล้องเด็ดขาดจนแทบไม่มีรูปถ่ายภาพตัวเองเลยตั้งแต่เด็ก
โดนแม่ พี่ชายพูดกรอกหูตอนเด็กๆ ว่า "ฟันน่าเกลียด" "ฟันไม่สวยจริงๆนะ" "เหยิน เก"
กับญาติพี่น้องพูดขึ้นมาตรงๆ เลยว่า "ถ้าเราไม่ยิ้มจะดีกว่า"
แล้วเคยโดนเพื่อนในห้องทักครั้งนึงจนเสียเซลฟ์ไปนานมากๆ จนเพื่อนสนิทยังรู้เลยว่าเราไม่โอเค
ทั่วไปเราก็พูดให้ตัวเองดูไม่ซีเรียส ติดตลก แต่ลึกๆ เกลียดนะคนที่แสดงตัวตนผ่านคำพูดไม่กี่คำ
(แต่คนพูดฟันดันสวยอีก อิจฉาเข้าไปอีก)
เราอยากรู้เหมือนกันนะว่า ใจจริงทุกคนเคยคิดว่าคนฟันไม่เรียงสวยคือมันดูเสียสายตาเหรอคะ?
สำหรับเราว่าสงสัยชาติที่แล้วเราคงไปทำบาปกับปลาหัวแกะมั้งคะ มันเลยสาปเราแทน
ฟันไม่สวย ยิ้มไม่สวย คิดว่าไงกัน?