เราอยู่ในวัยทำงาน แต่ยังไม่ถึง 30 เรามีลูกเล็กกับแฟนคนนี้ ได้2 ขวบ แล้วค่ะ นะหว่างก็มีปัญหาตามประสาชีวิตคู่มาตลอด ไม่ว่าจะการใช้ชีวิต การบริหารเงิน เราก็มีหนี้จำนวนนึง เขาก็มีผ่อนรถ ซึ่งเราจะชวนทะเลาะตลอด ว่าทำไมไม่มีเงินซัพพอร์ตเรากับลูกบ้าง เขาก็บอกลำพังผ่อนรถกับใช้จ่ายส่วนตัว เงินก็หมดแล้ว ค่าอาหารทุกมื้อเราออก งานบ้านส่วนใหญ่จะเป็นเรา แล้วเราสองคนต่างได้งานใหม่ หออยู่ใกล้ที่ทำงานเขา(เขามีรถ) แต่ไกลที่ทำงานเรา เราก็ขอย้ายหอให้อยู่ระหว่างกลาง แต่ใจกลางเมืองค่ามัดจำหอก็ค่อนข้างสูง ขอให้ช่วยออกก็บอกว่าไม่มี จนปีกว่าเราก็ยังอยู่หอเดิม เราเข้างาน 9 โมงต้องตื่นตั้งแต่หกโมง เลิกงานหกโมง ต้องรอรถ+รถติดถึงหอสองทุ่มทุกวันๆ แต่เขาขับรถส่วนตัวไม่ถึง 10 นาที ถึงที่ทำงาน บอกแค่ว่าอยากย้ายก็ย้ายได้เลย แต่ไม่เงินช่วยค่ามัดจำหอใหม่นะ ก็ทะเลาะมากันตลอด เพราะเราเหนื่อยเดืนทางมาก กลับมาบางทีต้องมารอเขากลับห้อง บางทีเลิกงานดึก พอเข้าใจ แต่บางทีกลับดึกเพราะกินเหล้าเบียร์กับที่ทำงานจนดึกดื่น ต้องโทรตามถึงจะกลับ ถ้าไม่คอยตามจะยิ่งได้ใจ ล่าสุดแกะกับข้าวรอ เพราะบอกเลิกงานแล้ว เรารอไป 2 ชม. ก้ไม่ถึงหอสักที ทั้งที่ไม่เกิน 10 นาทีควรถึง โทรก้ไม่ค่อยรับ บางทีโมโห บอกถ้าไม่กลับจะเลิก และกลับไปอยู่กับลูกต่างจังหวัด เขาบอกว่า แล้วแต่ ตามใจ แล้วแต่จะตัดสินใจ ซึ่งก้ทะเลาะเรื่องกลับบ้านช้ากันมาตลอด แต่เราก้ยังอยู่กับเขาเหมือนเดิม จนล่าสุด เราเหนื่อยมากๆ ทำไมเราถึงยอมคนๆนี้ขนาดนี้ ซึ่งเราก้ยอมรับว่า เราอยากให้ครอบครัวเราสมบูรณ์มีพ่อแม่ลูก ไม่ใช่ต้องเลิกกันตั้งแต่ลูกยังเล็ก คนอื่นจะมองยังไง ซึ่งล่าสุด เขาก้ไปกินเบียร์ แล้วกินหนัก แล้วเราติดต่อไม่ได้ 2 ชม. เราก็ท้อใจ ทำไมถึงเป็นงี้ ก้ทักบอกที่บ้าน สิ้นปีขอกลับไปอยู่บ้านสักพักนะ ขอไปเลี้ยงลูกเอง ขอตัดขาดกับพ่อของลูกให้ได้สักที เพราะคิดว่าตอนอยู่กับลูก จะทำให้เรามีกำลังใจในการใช้ชีวิตมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้

เราคิดถูกแล้วมั้ยคะ หรือ มันจะมีทางออกที่ดีกว่านี้