ขอระบายหน่อยนะคะ นี่เป็นมุมมองของเรานะ บางทีเราก็ไม่เข้าใจว่าการไม่เที่ยว กิน ดื่ม มันดีรึไม่ดีแต่บางครั้งเราก็รู้สึกว่านานๆครั้งก็ยังดีแต่มันติดตงที่แม่คอยคุม ไม่ใช่ว่าไม่เราก็เข้าใจนะว่าแกยังไม่ปล่อยยังห่วง แต่มันใกล้บ้านแล้วอยู่กับน้ามันไม่ได้มากอะไร แต่ก็มักหาข้ออ้างให้กลับ อย่างไปบ้านเพื่อนนานๆครั้งจะไป ไม่ถึงชั่วโมงก็ต้องหาเรื่องให้กลับ บางทีก็คิดนอยนะโมโหด้วย เพราะเป็นคนติดบ้านนานๆครั้งจะออกไปเที่ยวสักที ก็ไม่ปล่อยเราบอกตามตรงบางทีก็อึดอันนะ อย่างอยู่บ้านก็บ่นไม่ทำงานไม่ทำอะไรเอาแต่นอน พอทำงานก็จะให้เราออก เราก็เลยคิดว่าเราอยู่ในกรอบของแม่มากไปมันดีรึไม่ดี
เราก็บรรลุนิติภาวะแล้ว ปากก็บอกให้เราไปเจอโลกเองแต่ถึงเวลาก็ไม่ปล่อย ไม่ใช่ไม่เข้าใจในมุมของแก แต่บางทีมันมากกไป  จนบางทีอ่เราคิดอยากตุยนะเหมือนคนเป็นซึมเศร้าอ่มันด้วยอะไรหลายๆอย่างพูดกะใครก็ไม่ได้ ได้แต่เก็บไว้ 😞😞😞 ปล.ทุกคนคิดว่าไงคะ เม้นได้แต่อย่าแรงนร้าาาา😣