คือเราแต่งแล้วได้แบบนี้น่ะค่ะ ยามฟังถ้อยเจ้าพร่ำพจน์   ใจสั่นรสความหวามไหว แสงจันทร์พร่างพรายล้อมใจ  อบอุ่นไหวดั่งลมโชย คำซึ้งซ่านสะท้านจิต  สะกิดฝันในใจโบย แม้นเขินเกินจะเอื้อนโปร

จำเรียงร่ายคลั่งไคล้ในสมร อรชร ... เพริศเพราเงาโฉมฉิน ยุรยาตรย่างเยื้องอย่างกินริน ปองถวิลพธู .... คู่หทัย ......................................................... พักตร์อิ่มเอมเปรมนัยนาค้อน ชะม้ายม

เจ้างามเนตรผ่องนวลชวนให้รักเจ้างามพักตร์สะอางช่างอ่อนหวานเจ้างามเรือนเอื้อนถ้อยร้อยดวงมานเจ้างามปานเดือนดาวสกาวฟ้า"ชายจดจำรำลึกคำนึงมั่นเฝ้าใฝ่ฝันโฉมฉินถวิลหาสมรนุชสุดรักสุดบูชาชีพชีวามอบแด่มิตรเ

ผู้ ซาบ ซึ้ง อัก ษรา ภา ษา ศิลป์ผู้ มอง โลก เลอ งาม หวาม จาก จินต์ผู้ เถิด ถิ่น รัก บ้าน สำ ราญ ใจ ... โย่ว โย่วชน ใน ชาติ ใจ ซื่อ ถือ ธรรม มะคล้อง ตรร กะ สุข สันต์ ทุก วัน ใหม่ อย่า พ่าย แพ

คิดถึงเธอ เสมอ เธอรู้นะไม่รู้จะ เรียกว่า " รัก" ได้ไหม ?ห่วงใยโฉม สะอาง คราห่างไกลหายหวั่นไหว ปรารถนา ใกล้ตาเธอ"คงสั่นหวิว วาบหวาม ยามชิดใกล้ยากฝืนใจ สายตา ไม่พลั้งเผลอกลิ่นแก้มหอม กล่อ

ร้อยบรรเลงเพลงฝันบันดาลจิตจารลิขิตคำร้อยสร้อยอักษรใส่ดนตรีคีตาอารมณ์กลอนราวเว้าวอนวิเวกเสกมนตรา สำเนียงพริ้วหวิวหวานยามขานขับผู้สดับดั่งท่องล่องเวหากล่อมหทัยไหวรื่นชื่นอุราจินตนานำสร้างภวังค์ใจ สู่ห้ว

---วาจานำ มิตร ฤาศัตรู--- จะเอื้อนเอ่ยดูให้ดีมีศรีศักดิ์ มีคนรักรสถ้อยค่อยเฉลย ถ้ากล่าวไปเขาไม่เชื่อดูละเลย เก็บคำเปรยไว้เถิดเปลืองน้ำมนต์ อันวาจาดุจดังราชสาสน์ บางครั้งปากให้คำที่ล่องหน ไม่มีตัวหน

จะหาไหน ใดเทียบ เปรียบคำขาน สุขสราญ หว่านรัก สลักสร้าง แด่นงคราญ สำรวย สวยสำอางค์ จอมสุราง งามขำ ล้ำพริ้มพราย ดุจผ่องเพ็ง เปล่งแสง แสดงโสม นวลเฉิดโฉม เสมือน ดวงเดือนฉาย ร่างแน่งน้อย ช้อยชด ปรากฏกาย