มีเรื่องอยากรบกวนให้พี่ๆช่วยตอบคำถามหน่อยได้ไหมครับ ตอนนี้มีความรู้สึกพวกนี้มา 5-6 ปีแล้วครับตอนแรกก็ยังไม่หนักมากแต่พอตอนนี้มันก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆเลยครับ ผมอายุแค่16ปีนี้จะเข้า17แล้วครับ เมื่อตอนผมอายุ14ผมเดินไปตลาดเห็นขอทานเห็นคนแก่มาขายของแล้วไม่มีใครซื้อเห็นน้องหมา เห็นครอบครัวที่ไม่ค่อยมีกินมากเท่าไหร่นัก ตอนนั้นผมแค่รู้สึกสงสารเขาเฉยๆนะครับแต่พอผมเริ่มโต ตอนนี้มันก็มีความรู้สึกหนักขึ้นเรื่อยๆเรื่อยๆ ผมรู้สึกหดหู่ สงสารแบบสงสารมากมากมากถึงมากที่สุดเลยครับ รู้สึกเหมือนเจอแบบนันมันจะร้องให้ออกมาทุกทีบางทีก็แทบจะยืนหรือไปต่อไม่ไหวเหมือนมันดิ่งจนออกมาไม่ได้เลยครับ มันมีปัญหากับการใช้ชีวิตของผมตอนนี้มากมากเลยครับ  มันคืออะไรหรอครับความรู้สึกพวกนี้ ผมต้องทำอย่างไรบ้างถึงจะไม่เป็นแบบนี้มันทรมานมากมากเลยครับผมอยากหาวิธีแก้

อีกอย่างหนึ่งครับ เมื่อก่อนตอนผม14 ผมใช้ชีวิตมากับแม่ และก็พ่อ แต่ว่าเขาหย่ากันไปนานมากมากแล้วนะครับตอนนี้ผมอยู่กับพ่อเลี้ยงเเละแม่ 
ช่วงหนึ่งที่ผมทะเลาะกับแม่หนักมากมากครับ จนบางทีแม่ไล่ผมไปตาย พอหลังจากนี้แม่ผมก็เหมือนเปลี่ยนไปจากแรก แกเริ่มไม่ด่าไม่อะไรผมเลย เหมือนแกจะหันมาใส่ใจผมมากมาก ผมดีใจมากเลยนะครับ หลังจากนั้นผมมีการออกไปดูงานเรื่องเรียนที่ต่างจังหวัดบ่อยๆ มีไปทำรายงานบ้านเพื่อน มีออกไปเที่ยวนานนานครั้ง ตอนไปเข้าค่ายร.ด หรือแม้กระทั่งตอนไปเรียน ผมรู้สึกอยากร้องให้มากมาก เหมือนว่าคิดถึงแม่ครับ รู้สึกคิดถึงเหมือนใจจะขาดเลยว่าแม่จะอยู่ยังไงนอนได้ไหมมีใครดูแลอยู่หรือเปล่า เหมือนผมต้องหยิบโทรศัพท์ออกมาคุยออกมาถามไถ่แม่ตลอดเลยครับ แล้วสถานการณ์นี้ตอนอยู่บ้านทุกวันเลยนะครับ ผมนั่งอยู่กับแม่ แต่ในใจรู้สึกคิดถึงแกมากมากก อยากกอด อยากบอกรัก อยากร้องให้ตลอดเวลา มันรู้สึกเหมือนเขาจะไม่อยู่กับเราอีกแล้ว รู้สึกคิดถึง รู้สึกกลัว รู้สึกกังวลไปหมดเลยครับ คิดถึงมากมากเลยครับ ผมควรทำยังไงดี  ถึงจะไม่เป็นอะไรแบบนี้หรอครับ มีอะไรช่วยเเก้ได้บ้างไหมครับ ตอนนี้ถ้าถามว่ามันหนักไหมก็พอสมควรเลยครับมันเหมือนว่าจะใช้ชีวิตได้ไม่สะดวก รบกวนอะไรหลายๆอย่างมากเลยครับ ขอบคุณพี่พี่ที่มาช่วยตอบและเเนะนำผมด้วยนะครับ
[code]ใส่โค้ด
[/code]