ปัญหาสังคมโดยมาก
เกิดจากความเป็นเด็ก เกิดจาก บุคคล มีความต้องการทางเพศ แต่ยังถูกดูแลโดยผู้ปกครอง
เมือมีความต้องการทางเพศ มีเงินใช้ที่ไม่ต้องหามาเอง มีบ้านอยู่อาศัยที่ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร
ปัญหาก็เกิด​

หรือ เกิดจาก  การไม่เชื่อมโยงความฝัน กับความเป็นจริงได้ ต่อเนื่องยาวนานจนอายุ ยี่สิบเอ็ด ยี่สิบห้า สามสิบ
เพราะ ถูกโอบอุ้มโดยครอบครัว และ สถาบันการศึกษา

มีปัจเจกไทยจำนวนมาก จบมหาวิทยาลัย อายุ ยี่สิบเอ็ดปี
มีทักษะ เท่ากับเดียวกับเด็กจบมัธยมต้น เท่ากับ มีการที่สูญเปล่าทางการศึกษาจนถึงมหาลัยยาวนาน กว่า เจ็ดถึงเก้าปี
ซึ่งหมายถึงทุน เวลาของคนจำนวนหลายสิบล้านคนต่อวัน ต่อปี

เป็นไปได้แค่ไหนที่ สังคมจะยอมรับว่า บุคคลต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเอง
ความต้องการทางเพศของตัวเองตั้งแต่อายุ สิบสี่
เมื่อเด็กออกมาใช้ชีวิต ออกมารับผิดชอบชีวิตตัวเอง
ความฝัน ความจริง ความต้องการทางเพศก็จะสอดคล้องไปด้วยกัน

โดยในช่วง สิบถึง สิบสามปี ก็ให้ครอบครัว สอนเน้นเรื่องการดำเนินชีวิตด้วยตัวเอง

เราเจอบุคคลมีปัญหาจำนวนมากในวัย สิบห้าถึง สิบแปด
เพราะ มีความต้องการเป็นผู้ใหญ่ แต่มีพื้นที่ปลอดภัยคือบ้าน และ หน้าที่บังคับทางการศึกษา
ทำไมไม่ปล่อยให้บุคคล ที่มีความต้องการทางเพศเติบโตด้วยตัวเอง รับผิดชอบตัวเอง
ตั้งแตวัยนี้ 

การศึกษาในปัจจุบัน สามารถเข้าถึงได้หลายทิศทาง
บุคคลในวัยนี้ สามารถหารายได้ ได้ด้วยตัวเอง
ทำไมสังคมต้องผูกมัดไว้กับ บ้านที่ปลอดภัย แล้วให้ บุคคล ไประเบิดความเศร้าหมองให้กับสังคม
นอกจากนี้ ยังได้แรงงานเข้าระบบที่เร็วขึ้น
และสังคม เป็นผู้ใหญ่ได้เร็วขึ้น 

ใครเป็นคนกำหนดว่า เด็กเป็นผู้ใหญ่ ที่อายุ ยี่สิบเอ็ด 
ทั้งที่โลกได้พิสูจน์แล้วว่า วุฒิภาวะ ไม่ได้เกี่ยวกับอายุ