ตามหัวข้อเลยค่ะ
เราขอเล่าย้อนไปตอนป.6เราเป็นคนที่ขยันมากๆเลย
ค่ะได้เกรด3.85แต่หลังจากโควิคมาเราต้องเรียนออนไลน์มันทำให้ความขยันของเรามันค่อยๆหายไปค่ะ ตอนนั้นเราเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ ทำให้เกรดตอนม.1คือแย่มากค่ะ ติดร.หลายตัว
พอเราขึ้นม.2 เราพยายามไล่ตามงานม.1จนหมดค่ะเราดีใจมากเหมือนได้เริ่มต้นใหม่แต่มันก็จบลงค่ะแม่พาเราไปหาหมอบำบัดหมอบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุงแรงค่ะ ตอนเรารู้หลังจากนั้นเราก็เริ่มหยุดเรียนบ่อยขึ้นเรากลัวที่จะพบหน้าเพื่อนๆหรือคุณครูเราเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองตอนนั้นจำได้ว่าร้องไห้ตลอดทุกวันแม่เลยให้เราหยุดเรียนก่อนค่ะ เราหยุดเรียนตอนที่ใกล้สอบปลายภาคค่ะ พอเทอม2เราก็ไม่ได้ไปเรียนเลยค่ะเรารู้สึกกลัวค่ะว่าถ้าเราไปเราจะมีเพื่อนไหมจะโดนเพื่อนทิ้งไหมจะโดนบูลลี่รึเปล่าทุกคนจะรังเกียจเราไหมแล้วก็กลัวครูด้วยค่ะครูคนนั้นเป็นคนนี้ชอบเสียงดังชอบวีนชอบบ่นค่ะ เราเลยกลัวค่ะตอนเด็กเรามีปมเรื่องเสียงดังค่ะ มันทำให้เรานึกถึงเรื่องที่ทำให้นึกถึงเรื่องแย่ๆในอดีตค่ะ เราเป็นคนอ่อนไหวมากใครพูดอะไรนิดๆหน่อยๆก็เก็บไปคิดโทษตัวเองบ้างที่ก็อยากตุยเลยค่ะ
ขึ้นม.3 ตอนนั้นเป็นช่วงซัมเมอร์ค่ะ เรารวบรวมความกล้าไปโรงเรียนค่ะ ตอนเรียนซัมเมอร์เขาให้ใส่ชุดไปรเวทเราเลยแต่งตัวที่เราอยากแต่งค่ะตอนนั้นใส่กางเกงขายาวเสื้อแขนยาวเราปล่อยผมไปโรงเรียนปกติเราจะเป็นคนชอบปล่อยผมอยู่แล้วค่ะหลังจากเข้าแถวเสร็จขึ้นห้องครูประจำชั้นก็พึ่งมาบอกค่ะว่าเขาไม่ให้ปล่อยผมค่ะเราก็ไม่ได้อะไรค่ะจนเรากลับบ้านเพื่อนในกลุ่มเราโทรมาหาค่ะ เพื่อนโทรมาเล่าว่า
กลุ่มหัวหน้าห้องนินทาเราว่าปล่อยผมมาโรงเรียนเหมือน
เลย ตอนนั้นความรู้สึกเราดิ่งมากแต่ก็ต้องทำเป็นไม่สนใจพอว่างสายในหัวเราก็มีแต่เรื่องนี้ค่ะ ปกติเราเป็นคนเฟรนลี่ค่ะไม่เคยมองใครเป็นศัตรูเลย เราดิ่งแบบมากๆเราได้แต่ตั้งคำถามว่าแค่เราปล่อยผมไปก็โดนด่าว่า
แล้วทั้งๆที่เราไม่ได้ใส่ชุดโป๊อะไรเลยค่ะ เราเลยกลับไปกลัวอีกรอบ เปิดเทอมเอาก็มาบ้างไม่มาบ้างค่ะไม่มาค่อนข้างบ่อย พอเรามาจะรู้สึกระแวงแล้วคิดไปเองค่ะจนทำให้เราร้องไห้ที่โรงเรียนบ่อยมากจนต้องกลับบ้านก่อนเลิกค่ะ
พอเทอม2เราคิดว่าเราจะมาอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้ชีวิตเราต้องเดินต่อเพราะว่า เราอยากเป็นหมอค่ะ ตอนนี้เปิดเรียนมาสองอาทิตย์ไปทุกวันเราก็มีร้องมีท้อบ้างแต่เราก็อันใจไว้คิดว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้ ตอนนี้จิตใจเราเริ่มเข้มแข็งแล้วค่ะส่งงานในคาบไม่เกินเดดไลน์ที่ครูสั่ง แล้วเราก็ติวเรียนวันเสาร์ด้วยค่ะ
เราอยากรู้ว่าเรายังพอมีหวังที่จะเข้าโรงเรียนที่เราอยากเข้าได้ไหมคะ
ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจนจบค่ะ
เรายังพอมีหวังที่จะเข้าโรงเรียนระดับจังหวัดไหมคะ
เราขอเล่าย้อนไปตอนป.6เราเป็นคนที่ขยันมากๆเลย
ค่ะได้เกรด3.85แต่หลังจากโควิคมาเราต้องเรียนออนไลน์มันทำให้ความขยันของเรามันค่อยๆหายไปค่ะ ตอนนั้นเราเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ ทำให้เกรดตอนม.1คือแย่มากค่ะ ติดร.หลายตัว
พอเราขึ้นม.2 เราพยายามไล่ตามงานม.1จนหมดค่ะเราดีใจมากเหมือนได้เริ่มต้นใหม่แต่มันก็จบลงค่ะแม่พาเราไปหาหมอบำบัดหมอบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุงแรงค่ะ ตอนเรารู้หลังจากนั้นเราก็เริ่มหยุดเรียนบ่อยขึ้นเรากลัวที่จะพบหน้าเพื่อนๆหรือคุณครูเราเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองตอนนั้นจำได้ว่าร้องไห้ตลอดทุกวันแม่เลยให้เราหยุดเรียนก่อนค่ะ เราหยุดเรียนตอนที่ใกล้สอบปลายภาคค่ะ พอเทอม2เราก็ไม่ได้ไปเรียนเลยค่ะเรารู้สึกกลัวค่ะว่าถ้าเราไปเราจะมีเพื่อนไหมจะโดนเพื่อนทิ้งไหมจะโดนบูลลี่รึเปล่าทุกคนจะรังเกียจเราไหมแล้วก็กลัวครูด้วยค่ะครูคนนั้นเป็นคนนี้ชอบเสียงดังชอบวีนชอบบ่นค่ะ เราเลยกลัวค่ะตอนเด็กเรามีปมเรื่องเสียงดังค่ะ มันทำให้เรานึกถึงเรื่องที่ทำให้นึกถึงเรื่องแย่ๆในอดีตค่ะ เราเป็นคนอ่อนไหวมากใครพูดอะไรนิดๆหน่อยๆก็เก็บไปคิดโทษตัวเองบ้างที่ก็อยากตุยเลยค่ะ
ขึ้นม.3 ตอนนั้นเป็นช่วงซัมเมอร์ค่ะ เรารวบรวมความกล้าไปโรงเรียนค่ะ ตอนเรียนซัมเมอร์เขาให้ใส่ชุดไปรเวทเราเลยแต่งตัวที่เราอยากแต่งค่ะตอนนั้นใส่กางเกงขายาวเสื้อแขนยาวเราปล่อยผมไปโรงเรียนปกติเราจะเป็นคนชอบปล่อยผมอยู่แล้วค่ะหลังจากเข้าแถวเสร็จขึ้นห้องครูประจำชั้นก็พึ่งมาบอกค่ะว่าเขาไม่ให้ปล่อยผมค่ะเราก็ไม่ได้อะไรค่ะจนเรากลับบ้านเพื่อนในกลุ่มเราโทรมาหาค่ะ เพื่อนโทรมาเล่าว่า
กลุ่มหัวหน้าห้องนินทาเราว่าปล่อยผมมาโรงเรียนเหมือนเลย ตอนนั้นความรู้สึกเราดิ่งมากแต่ก็ต้องทำเป็นไม่สนใจพอว่างสายในหัวเราก็มีแต่เรื่องนี้ค่ะ ปกติเราเป็นคนเฟรนลี่ค่ะไม่เคยมองใครเป็นศัตรูเลย เราดิ่งแบบมากๆเราได้แต่ตั้งคำถามว่าแค่เราปล่อยผมไปก็โดนด่าว่าแล้วทั้งๆที่เราไม่ได้ใส่ชุดโป๊อะไรเลยค่ะ เราเลยกลับไปกลัวอีกรอบ เปิดเทอมเอาก็มาบ้างไม่มาบ้างค่ะไม่มาค่อนข้างบ่อย พอเรามาจะรู้สึกระแวงแล้วคิดไปเองค่ะจนทำให้เราร้องไห้ที่โรงเรียนบ่อยมากจนต้องกลับบ้านก่อนเลิกค่ะ
พอเทอม2เราคิดว่าเราจะมาอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้ชีวิตเราต้องเดินต่อเพราะว่า เราอยากเป็นหมอค่ะ ตอนนี้เปิดเรียนมาสองอาทิตย์ไปทุกวันเราก็มีร้องมีท้อบ้างแต่เราก็อันใจไว้คิดว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้ ตอนนี้จิตใจเราเริ่มเข้มแข็งแล้วค่ะส่งงานในคาบไม่เกินเดดไลน์ที่ครูสั่ง แล้วเราก็ติวเรียนวันเสาร์ด้วยค่ะ
เราอยากรู้ว่าเรายังพอมีหวังที่จะเข้าโรงเรียนที่เราอยากเข้าได้ไหมคะ
ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจนจบค่ะ