คือตอนนี้หนูอายุ 15 แล้วแต่ที่บ้านก็ไม่เคยให้หนูมีเวลาส่วนตัวเลยคะ ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์ถ้าเขารู้ว่ามีแอปอะไรที่เขาคิดว่าไร้ประโยชน์ก็จะสั่งให้ลบทิ้งทั้งหมดเลยคะ ในแอปพวกนั่นก็มีบ้างแอปที่เราใช้เขียนนิยายเพื่อหารายได้เสริมอยู่ด้วยคะ พอบอกเขาไปเขาก็บอกว่ามันไร้สาระมันไม่มั่นคงลบๆไปซะแล้วก็ชอบพูดแนวๆที่ว่าให้เลิกๆทำไปเถอะอย่างเช่น มีคนอ่านมั้ยละ ส่งต้นฉบับให้สำนักพิมพ์แล้วหรอ เขียนหนังสือก็ไม่ถูกจะเอาอะไรไปเขียน มีความรู้มากแล้วหรอ พิมพ์ดีดได้ครล้องแล้วไง(อันนี้ก็ไม่เข้าใจว่าถามทำไม) เขาชอบถามแนวนี้คะ พอหนูบอกว่ากำลังหัดเขียนอยู่เพราะหนูรู้ดีว่าไม่ได้เขียนเก่งขนาดนั่น เขาก็วกกลับมาถามเรื่องสำนักพิมพ์อีก หนูก็ตอบกลับไปว่าเขียนออนไลน์ตามเว็บออนไลน์ เขาก็หยุดไปพักหนึ่งแล้วก็กลับมาว่าเรื่องนี้ต่อ จนถึงตอนนี้แค่อ่านนิยายตอนเดี๋ยวแล้วเขามาเห็นก็โดนเข้าบ่นชุดใหญ่เลยคะ หรือพอจะแต่งต่อจากที่เขียนไว้ล่าสุดถ้าเขาเห็นอีกเขาก็บ่นจนหนูไม่มีอารมณ์จะแต่งเลยคะ(ดองไว้จนรี้ดบางคนแถบบุกร.ร.) จะไปแต่งที่ร.ร.ก็ไม่ได้เพราะใน้ห้องเสียงดังอย่างกับสงครามเลยคะ มันไม่มีสมาธิเลยคะ นอกจากเรื่องนี้แล้วเขาก็ไม่ได้เคารพความเป็นส่วนตัวของหนูเลยค่ะนอกจากเรื่องนี้แล้วก็ต้องรายงานเขาทุกเรื่องยังเรื่องเงิน(อันนี้เป็นเงินเก็บของหนูเอง) ตอนนั้นหนูอยากได้นิยายเรื่องนึงมากๆถึงมาที่สุดแต่ตอนเดินเข้าร้านดันนึกขึ้นได้ว่าต้องโดนเขาด่ายับแน่ก็เลยได้แต่เดินคอตกออกจากร้านเลยคะสุดท้ายเงินก่อนนั้นก็เอาไปซื้อของขวัญวันเกิดให้น้องและได้พวงกุญแจมาหนึ่งอัน หนูรู้สึกอึดอัดกับเรื่องนี้มากคะเพราะห้องส่วนตัวหนูก็ไม่มีที่อยู่ตอนนี้ก็เป็นห้องเช่าขนาดเล็กกลับมาก็เจอกันทุกวัน แถมตอนนี้เทอม 2 แล้วด้วยเขาวางแผนจะให้น้องหนูเข้าร.ร.เดียวกันถ้าน้องหนูสอบเข้าได้ เวลาเดียวที่หนูได้ความเป็นส่วนตัวถึงมันจะเป็นเวลาแค่2-3ชม. ก่อนเขากลับมาก็ถือเป็นสวรรค์ของหนูแล้วถ้าน้องหนูมาสวรรค์ของหนูคงได้พังยับแน่คะ เพราะว่าน้องกับหนูต่างกันสุดขั้วหนูเป็นคนเก็บตัวชอบอยู่เงียบๆอ่านนิยายไปวันในเวลาว่างส่วนน้องหนูเป็นคนมีพลังงานเยอะเสียงดังชอบเล่นเกมเสียงดังมากขนาดให้ใส้หูฟังแล้วนะ ทำของพับเก่งเป็นที่ 1 ล่าสุดมันทำหูฟังหนูพังอีกแล้วคะ(คนเขาอุตส่าห์เก็บตังค์ซื้อไอ้เด็กเปรตเอ้ย) 
ก็เลยอยากถามวิธีร่วมรวมความกล้าที่จะบอกเขานะคะ