คือเรื่องมันตั้งแต่อดีตแล้วแหละ ผมไม่ไดอยากจะจำหรือแทบจะลืมไปละ แต่มันก็มีเรื่องนึงที่ลืมไม่ได้คือ เรื่องที่เราเป็นคนพูดไม่เก่ง บางคนจะเรียกว่าพูดกวนตีนก็ได้ เวลามีคำถามไรเราจะตอบไปแบบส่งๆ หรือกวนตีน แต่จริงๆคือคิดไม่ออกนั้นแหละ แล้วมีรุ่นพี่คนนึง โรงเรียนเก่า ตอนนี้เราย้ายมาจะ1ปีละโรงเรียนไหมแต่ยังจำได้ไงไม่รู้ เขาเป็นคนที่สวยนะ แต่นิสัยอะไร ผมไม่ได้ชอบแน่นอน ถึงอย่างนั้นเขาเข้ามาจีบผม แล้วขอช่องทางการติดต่อผมนี้แหละ ผมเลยบอกแบตหมด เพื่อนตัวดีก็บอก ออพี่นี้ครับช่องทางมัน คือผมเป็นคนที่เบียวมากๆอะ ช่องทางผมโปรไฟล์ ก็ น่าอายชิปหาย แต่ก็นั้นแหละเขาก็พยายามจีบผมอยู่ สุดท้ายผมกับเขามันคนละขั้วกัน เขาคือคนที่ทำอะไรไม่สนใจคนรอบข้าง เป็นมนุษย์ที่ผมรู้สึกอิจฉาคนพวกนี้นะ ผมเป็นที่ถึงจะหลับตาก็รู้สึกถึงสายตาคนรอบข้างตลอด เลยเป็นคนที่ดูหยิ่งๆ เงียบๆ เวลาเขาตะโกนทักหรือเรียกก็ไม่ตอบเพราะผม เห็นเหมือนทุกคนมองผม เอาง่ายคือขี้แพ้นั้นแหละ แล้วพอเขาเข้ามาถามผม ตอนผมอยู่กับเพื่อน ว่าทำไมไม่ตอบไม่คุยด้วยเลย ใจเราตอนนั้นคือคิดไม่ออก แต่เราเป็นคนที่พยายามสร้างภาพว่าเป็นพวกกวนตีน ก็เลยบอกไปตามสัญชาตญาณเวลาของข้างนอกว่า "ไม่อยากคุยด้วย" แล้วเขาก็ดูเหมือนไม่พอใจอะไรเท่าไหร่
จนมาปีนี้ กูอยากขอโทษเขาชิปหาย เพราะผมเป็นคนที่ความจำดีในด้านพวกนี้ยิ่งกว่าเรียนซะอีก ความจำเรื่องผู้คนในชีวิตผม มันหายยากมากๆ ไม่ได้ชอบพี่แกนะ แล้วก็ไม่เหมาะกันด้วย ถ้าไปคุยตอนนี้เขาคงบอกไม่อยากคุยด้วยสวนแหละ ตอนนี้แค่อยากขอโทษ เพราะเราก็ทั้งเด็กกว่า และก็ไปทำแบบนั้นอีก เราเป็นคนที่ตอบกวนตีน แต่หน้าเรามันดันนิ่ง ดูน่าเชื่อถือ ดูเป็นคนดีนี้แหละพูดแบบนั้นไปใครจะเชื่อว่าพูดเล่นหรือกวนตีนวะเนี่ย 
จะบอกขอโทษไงดีวะ ทักไปเขาก็หาว่าชอบอีก ไม่ได้ชอบอะแต่รู้สึกผิดจริงๆ ถ้าถามว่าทำไมไม่ชอบก็คงยาวจนเขาหาว่าอ้างนั้นแหละ ก็ผมมันแค่หมาวัดอะ
รู้สึกผิดจริงๆ กับหลายคนที่อยู่ที่นั้นเลย อยากขอโทษจริงๆ หน้าผมแสดงอารมณ์ให้ใครไม่ได้ แต่ผมดันรู้ถึงความรู้สึกคนอื่น ระบายให้ใครก็ไม่ได้เพราะปกติกูเป็นที่ปรึกษาที่คนอื่นคิดว่าชีวิตคงดีไม่มีอะไร 

*แม้ทุกคนไม่อยากรู้ ผมแค่อยากระบายเฉยๆไม่มีไรพิเศษหรอก