ผมไม่รู้ว่าจะเป็นการรบกวนหรือเปล่าที่มาถามแต่ผมสงสัย พุทธศาสนาเกี่ยวกับด้านนี้มาโดยตลอดผมสงสัยว่า
    ทำไมวัฎจักสังขารการเวียนว่ายตายเกิดในเมื่อเรามีนรกและสวรรค์ในการทำให้คนที่ประพฤติผิดได้ลงนรกและคนที่ทำดีก็ขึ้นสวรรค์ บางครั้งคนที่ทำผิดพลาดพลั้งไปแค่บางทีเขาอาจจะแค่ไม่มีปัญญาพอตกนรกก็ชดใช้กรรมแต่พอมาเกิดใหม่กลับจำอะไรไม่ได้ซึ่งไม่ทราบว่าเขาจะให้ลงนรกชดใช้กรรมทำไมถึงไม่ได้บทเรียนกลับมาในการทำอะไรให้ดียิ่งขึ้น มองในทางนี้เหมือนกลับโดนวัฏจักรสังขารนี้แกล้งเราเลย
    อีกข้อคือผมสงสัยในนิพพาน ผมอ่านมาเท่าที่ผมรู้คือนิพพาน อธิบายเป็นรูปธรรม หรือพูดออกมาเป็นภาษาไม่ได้ พระพุทธเจ้าให้คำนิยามของนิพพานไว้แค่เพียงนิดเดียวเกี่ยวกับรายละเอียด แต่ที่ผมสงสัยคือ นิพพานที่พระพุทธเจ้าพูดถึงท่านตัดสินแค่เพียงเท่าที่ตาเห็นว่า มี เกิด แก่ เจ็บตาย เป็นวัฏจักรสังขาร ก็เลยพยายามนั่งสมาธิ เสริมปัญญา และทำความดีเผื่อให้ตัวเองได้หลุดพ้น ซึ่งผมไม่เข้าใจว่าการที่ท่านตัดสินใจแบบนี้มันจะไม่ดูสุดโต่งไปหรือไม่กับการแค่เห็น เกิด แก่ เจ็บ ตาย แล้วจะหลุดพ้นโดยการทำให้จิตตัวเอง ความเป็นตัวเองหายไป หรือพระพุทธเจ้าได้ ค่านิยม ของพรามมาในสมั้ยนั้น

สรุป 1ทำไมวัฎจังสังขาร ถึงทำให้เราลืมสิ่งที่ตัวเองทำเอาไว้ ในเมื่อมีนรกและสวรรค์ในการจัดการให้คนเป็นคนที่ดีขึ้น
     2 พระพุทธเจ้าใช้หลักการอะไรในการตัดสิน แบบที่ผมบอกหรือเปล่า

ผมขอโทษ ณ ที่นี้ด้วยนะครับถ้าคำถามผมมันดูไม่สุภาพครับ แต่ผมมาเพื่อทำให้ความสงสัยผมกระจ่าง และศรัทธาในศาสนาพุทธมากขึ้นครับ