คือเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ ช่วงนี้หนูใกล้จะไปฝึกงานต่อเเล้วเพื่อนต้องจากกัน อารมเเบบต้องคุยกันให้สนิทก่อนจากกันไป
ที่นี้เรื่องมันเกิดหลังจากเรียนเทอมสุดท้ายนี้แหละ หนูกับเพื่อนตั้งเเต่ปีหนึ่งจนถึงปัจจุบันเราอยู่ด้วยกันตลอด การที่เราจะเพิ่มเพื่อนเข้ามามันไม่ใช่เรื่องผิด เเต่เเค่รู้สึกว่าเพื่อนเปลี่ยนไปค่ะ หลังจากที่เคยคุยกันตลอดทุกเรื่องพักหลังเขาไม่ค่อยอยากติดต่อเรา ซึงโดยนิสัยของหนูเวลาเพื่อนเครียดระบายกับหนูรับฟังทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆ การเรียนหนูเเทบจะซัพพอร์ตทุกอย่างค่ะ คือเขาไม่ต้องทำอะไรเรย เพราะก่อนหน้าอยู่เเค่สองคนจริง 
ส่วนครั้งเเรกที่ทะเลาะกันเรื่องคุยกับเด็ก หนูเตือนเขาไปหลายอย่างเเล้ว บอกไม่ฟังพอ พอเจอเพื่อนเจอจังๆ ร้องไห้เเต่ไม่ห่วงความรู้สึกหนูค่ะเพราะว่าหนูรู้สึกว่าเพื่อนเริ่มขีดเส้นกับหนู ครั้งที่สอง เพื่อนคนเดิมไปห้องทำงานกันที่ห้องเรียนจู่ๆก็เดินหายไปไม่บอกไม่กล่าว พอหนูลงไปซื้อน้ำก็เห็นว่าลงไปนั่งเล่นกับเพื่อนคนอื่นข้างล่าง เเต่ข้างบนห้องเรียนซึ่งหนูก็ได้อยู่คนเดียวมีอยู่สองสามคน เเต่เเค่ว่าทำไมถึงต้องหนีไปด้วย เเล้วช่วงหลังเวลาเขาคุยกันกลุ่มใหญ่ซึ่งหนูไม่สามารถเข้าถึงได้เพราะหนูไม่รู้เรื่องราวอะไรกับเขาทั้งที่ควรจะรู้เเละพูดบทสนทนาบ้าง เเต่เพื่อนที่สนิทกับกลับไม่บอกอะไรเเถมยังเมินความรู้สึกหนูอีก คือ พยายามอยากคุยสองคนเเต่เพื่อนก้หาทางไม่คุยเรยค่ะ มันเลยเคลียร์ใจสักที เขาบอกว่าเขาเสียสละไม่กับคนที่คุยกันในที่เดียวเพราะว่าหนูไม่ชอบอันนี้หนูเข้าใจมันนะ เเต่บางครั้งเราเตือนมันไม่มีผลอะไรเลยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เเล้วเวลาเพื่อนหนูคุยกับคนอื่นๆหนูอยากคุยบ้างเเต่หนูไม่รู้เรื่องเลย 
เเบบเปลี่ยนไปเยอะค่ะ หนูเเทบบจะไม่ปรึกษาใครเรยในห้องเพราะว่าไม่อยากเล่าอะไรทั้งนั้น เรื่องมันจะบิดเบือน 
ทุกครั้งที่โกดหนูจะหนีกลับก่อน รู้สึกว่าเราไม่ควรอยุ่ตรงนี้เรย
ล่าสุดที่งอน คือเขาพิมมาทำนองว่า เขาพยายามทำดีที่สุดเเล้วเเต่มันไม่ดีพอสำหรับหนูเลย

นั้นเพราะว่า พฤติกรรมทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดเราอยู่เพื่อนคนมานานค่ะ นิสัยรู้กันเเต่เเค่ว่าอยากให้เพื่อนไม่ทำให้หนูรู้สึกเหงาก็พอ คือเรื่องเป็นที่สะเทือนใจมาโดยตลอดร้องไห้กับเรื่องนี้ทุกวัน เเค่เหงาเท่านั้นเองที่รู้สึกว่ามันทรมาร

คำถามคือ หนูควรทำยังไงดีสำหรับหนูคิดว่ามันยากมากๆ หรือเเคร์คนอื่นมากเกินหรือว่าคาดหวังมากเกินไป