เมื่อก่อนสังคมของเราแคบมากค่ะ แคบแต่มีความสุขไม่ค่อยมีปัญหาอะไร ชีวิตวนลูป เรียน ทำงานหาเงิน อยู่กับพ่อกับแม่ มีแฟนแต่ก็ไม่ได้ติดแฟน คุยบ้าง ไม่ค่อยมีเรื่องให้ปวดหัว จนกระทั่งเราเข้ามหาลัย ปีแรก เทอม 1 มีเพื่อนกลุ่มแรก รู้จักกัน 2 อาทิตย์แรกเราก็ห่างจากเขา เพราะเราไม่ชอบสังคมที่เอาแต่นินทากัน ไปเที่ยวไปกินข้าวเฟ้อเงิน เลยออกอยู่กับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนแรกก็ดี เราเริ่มคุยกันลึกซึ้งสนิทสนมกันมากขึ้น เพราะพื้นฐานเป็นคนไม่ชอบฟุ้งเฟ้อเรื่องเงิน แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราเริ่มอึดอัดเวลาเขาถามจี้เรื่องครอบครัว เรื่องการเป็นอยู่ แต่ก็เลี่ยงมาตลอด เขาเริ่มไปสนิทไปเล่นกลางคืนกับเพื่อนกลุ่มแรกที่เราตีตัวออกห่างมา เราบ่นเล่นๆว่าอยากไปเที่ยว เขาก็ดีลกับเราว่าจะไปกัน ปิดเทอม แต่มันมีเหตุพลาดที่ไปไม่ได้ ทำให้เราผิดนัดทำให้เขาต้องไปคนเดียว เรากลับมาอยู่กับครอบครัวเล่าเรื่องเที่ยวที่ล่มให้ม๊าเราฟัง ม๊าบอกให้ห่างจากเพื่อนคนนี้ เขาบอกว่าแบบนี้มีโอกาสทำตัวเสเพล แทนที่จะหยุดค่อยไปวันใหม่แต่กลับไปคนเดียว ไปที่ที่อันตรายคนเดียว เด็กอายุ 19 คิดยังไงถึงจะพากันไปเที่ยวต่างจังหวัดแค่สองคน ตัวเองก็ไม่วางแผนดีดี ทั้งที่พ่อกับม๊าให้ไปแล้วยังทำให้พ่อห่วงทีหลัง ไปแบบนั้นจะมีความสุขมั้ย เราก็บอกม๊าว่าทดแทนแล้วจ่ายค่าเสียหายค่าโรงแรมค่ากินค่าอยู่ค่าเสื้อผ้าที่เขาซื้อไปหมดแล้ว แต่เขายืนยันจะไปจริงๆ เราก็ขอเขาแล้ว แต่เขาอยากจะไป ซึ่งถ้าใครได้อ่านกระทู้ก่อนหน้าสามารถไปตอบได้นะคะ เราเครียดกับเรื่องนั้นมากกว่าเรื่องนี้อีก
สิ่งที่อยากปรึกษาในกระทู้นี้คือ
- ในความคิดพวกคุณ คุณคิดว่าเพื่อนเราเป็นแบบที่ม๊าเราพูดมั้ย
- เราจะเริ่มออกห่างจากเพื่อนคนนี้ได้ยังไง
- เราไม่โทษใครเราโทษตัวเอง โทษตัวเองจนกินอยู่แทบไม่ได้ เป็นโรคห่วงคนอื่นตั้งแต่เด็กๆ
- ไม่ว่าเลือกทางใหนก็เสียดายทั้งหมด เลือกเพื่อน พ่อแม่ก็ห่วง เลือกพ่อแม่ เพื่อนก็นอย
แต่เหตุการณ์นัดล่มครั้งนี้เราผิดเต็มๆค่ะ ยอมรับโดยตรง